Και μετά ήρθες εσύ.Τόσο απλά.

Κεφάλαιο 5

Στέλλα

Ώστε Αχιλλέας..

Ωραίο όνομα.. Και του πάει πολύ..

Είναι τόσο όμορφος γαμωτο.

Και αυτά τα μάτια του..

Πράσινα.

Τον κοιτάζω και χάνομαι στο βλέμμα του..

Και η φωνή του..

Τόσο βαριά και ταυτόχρονα τόσο ωραία.. Θα την αναγνώριζα οπουδήποτε..

Νομίζω πρέπει να σταματήσω να τον κοιτάω σαν ξελυγομενη γιατί γίνομαι ρεζίλι.

"Και.. Πόσο είσαι;" τον ρώτησα και είμαι σίγουρη ότι έχω γίνει κατακόκκινη.

"19 εσύ;"

"17" του απάντησα χαμογελώντας.

Δεν είναι και πολύ μεγάλος.. 2 χρονιά με περνάει μόνο.

Θέλω να μάθω όσα περισσότερα γίνεται για αυτόν.

"Και με τι ασχο.." πήγα να τον ρωτήσω αλλά με διέκοψε το άκουσμα της πόρτας να ανοίγει.

"Συγγνώμη που ενοχλώ, απλά ήθελα να βεβαιωθώ αν όλα είναι.. Καλέ το παιδί ξύπνησε! Πάω να φωνάξω τον γιατρό!!" Είπε η νοσοκομα και έφυγε τρέχοντας αφήνοντας μας πάλι μόνους.

Η ηλίθια.. Μας διέκοψε που μας διέκοψε, θα φωνάξει και τον γιατρό τώρα! Και εγώ πως θα τον ρωτήσω αυτά που θέλω;

"Πώς έκανε έτσι αυτή ρε; Ούτε γκόμενο να έβλεπε" είπε ξαφνικά ο Αχιλλέας και άρχισε να γελάει.

Ακόμα και το γέλιο του είναι τόσο ωραίο..

Θα μπορουσα να τον ακούω να γελάει για ώρες..

"Βασικά είδε.." είπα αυθόρμητα και άρχισα να γελάω μαζί του.

"Επ ξυπνήσαμε;" είπε ο γιατρός κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Όταν λέω εγώ ότι είναι κουλ τυπακι!

"Ναι πριν λίγο.." του απάντησε ο Αχιλλέας και με κοίταξε.

"Λοιπόν, κύριε Σταύρου, τα τραυματα στο πρόσωπο σας όπως και της κυρίας Γαλάνη είναι ελαφρά και με τον καιρό θα εξαφανιστουν τελείως. Άντε τυχεροί ήσασταν!"

Ευτυχώς δεν έχει πάθει τίποτα..

Σταύρου λοιπόν..

Αχιλλέας Σταύρου..

Ακούγεται τόσο ωραίο..

"Ευχαριστώ πολύ γιατρέ.. Και να ρωτήσω.. Πότε θα μπορώ να βγω από εδω;" ρώτησε ο Αχιλλέας.