Και μετά ήρθες εσύ.Τόσο απλά.

Κεφαλαιο 6

*Μια μέρα μετά*

Είναι Κυριακή και ακόμα να πιστέψω ότι αύριο έχω σχολείο. Όλα τα βάσανα θα ξαναρχίσουν.. Και φέτος έχω και τα μαθήματα της κατεύθυνσης που θα πρέπει να δώσω περισσότερη βάση σ'αυτά.. Ντάξει, θεωρητική θα παω, τα αρχαία και τα λατινικά τα παίζω στα δάχτυλα.. Αλλά και πάλι αγχώνομαι. Και όσο σκέφτομαι ότι του χρόνου δίνω πανελλήνιες, φρικαρω.

Μόνο ένα πράγμα με κάνει να τα ξεχνάω όλα αυτά..

Ο Αχιλλέας.

Ναι ο Αχιλλέας. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά όταν τον σκέφτομαι,με έναν μαγικό τρόπο, ξεχνάω τα πάντα. Και εννοώ τα πάντα. Το σχολείο,το διάβασμα,το άγχος.. Όλα.

Ξέρω είναι γελοίο, εφόσον δεν τον ξέρω καλά. Θα έλεγα ότι τον γνωρίζω ελάχιστα. Αλλά και πάλι..

Χθες όταν έφυγα από την Αλεξία-περιττό να πω ότι μου τα έκανε πλανήτες με τις ερωτήσεις της για τον Αχιλλέα- γύρισα στο σπίτι μου, έκανα μπάνιο και περίμενα μήνυμα του.

Ε μέχρι και σήμερα, δεν μου έχει στείλει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στεναχωριέμαι.. Θέλω να τον ξαναδώ σαν τρελή.

Μήπως να του στείλω εγω;

Μπαα. Θα περιμένω μέχρι την Παρασκευή. Αν δεν μου έχει στείλει μέχρι τότε, θα του στείλω εγω. Δεν θέλω με τίποτα να τελειώσει έτσι..

5 μέρες είναι. Θα περάσουν γρήγορα.

Ελπίζω.

Αχιλλέας *1 μέρα πριν*

Εδώ και ώρα στέκομαι έξω από την πόρτα του σπιτιού του Μιχάλη.

Όταν έφυγε η Στέλλα, έκατσα λίγο ακόμα στο αγαπημένο μου μέρος, άναψα 1 τσιγάρο και σκεφτόμουνα όπως κάνω πάντα.

Όταν τελείωσα, αποφάσισα να έρθω από τον Μιχάλη για να μου δώσει μερικές εξηγήσεις σχετικά με το χθεσινό βράδυ.

Είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτός που την χτυπούσε.

Χτυπάω δυνατά την πόρτα για να μου ανοίξει. Περνάνε μερικά λεπτά και επιτέλους ανοίγει.

"Άντε ρε μαλακα τι έκανες τόση ώρα τέλος πάντων;" του είπα καθώς εμπαινα μέσα στο σπίτι.

"Σορρυ φίλε, αλλά ήμουν απασχολημένος με τον υπολογιστή." Είπε κλεινοντας την πόρτα και αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε.

Πάλι τσόντες έβλεπε.

Κλασικός Μιχάλης.

"Τουλάχιστον σε διέκοψα σε καλό σημείο;" τον ρώτησα πονηρά.