Invisible

Hoofdstuk 15

Luke had door dat ik naar zijn handen keek. Hij trok zijn hand terug en verborg de ring. Alsof ik deze niet mocht zien.

'Ik wist wel dat je het kon,' zei hij daarna.

Verbaasd keek ik hem aan, niet wetende waar hij het overhad.

'Je wiskunde toets,' glimlachte hij.

Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dat was natuurlijk de rede dat ik hier was, hoe had ik het kunnen vergeten. 'Ja,' zei ik, met toch wel een trots gevoel. 'Ik denk dat ik je nog iets verschuldigd ben. Wat wil je te drinken?'

Luke lachte terwijl hij zijn hoofd naar me toedraaiden. 'Dat meen je toch niet serieus?'

Meteen voelde ik hoe mijn moed in mijn power schoenen zakte. Echter hield deze de moed wel tegen. Langzaam borrelde het dan ook weer terug omhoog. Als stoom die uit een stoomketel kwam keek ik hem uitdagend aan. Vandaag was het mijn dag en liet ik me niet zomaar zo behandelen.

'Wat bedoel je?' zei ik met alle zekerheid die ik in me had. Hoe moest dat ook al weer? O ja, positief denken. Luke zal het vast niet zo bedoelen als dat hij het zegt. Jongens zijn namelijk altijd zo. Ze zeggen dingen op een super onhandige manier. Ach, daar zullen ze wel jongen voor geworden zijn.

'Een echte gentleman laat zijn lady niet betalen.' Luke gaf me een knipoog en draaide zich naar de barman om. Daar bestelde hij iets, wat ik niet kon verstaan. De muziek bonkte hard in mijn oor en de bas drong tot diep in mijn lijf. Ik vroeg me af waar de anderen jongens waren, maar besefte toen dat ik hen eigenlijk helemaal niet miste. Het was leuk om even met Luke te zijn. Wij snapte elkaar tenminste, omdat wij hetzelfde meemaakte. Daarbij hadden we het helemaal niemand verteld. Niemand hoefde te weten waar Lori was, het ging hen niets aan. Zij zouden toch alleen maar een nutteloze mening erover vormen. Je had er niets aan om open naar mensen te spreken over deze situatie en dat wisten wij. Daarom was het ook zo fijn om bij Luke te zijn. Als ik bij hem was hoefde ik niet na te denken over wat ik zei, want het maakte helemaal niets uit. Hij kende mij misschien wel beter dan dat ik mezelf kenden.

Luke pakte de glazen van de barman aan en stond op. Verbaasd keek ik hem aan en snapte niet waarom hij zo plotseling opstond van zijn stoel.

Luke daarentegen keek me geamuseerd aan. In zijn ogen stond een kleine, ondeugende twinkeling.

'Laten we dansen,' zei hij glimlachend.

Ik trok mijn wenkbrauw op en schudde uitbundig mijn hoofd. Ik ging echt niet dansen en al helemaal niet met Luke. Als ik ergens een hekel aanhad dan was het mijn lijf bewegen tussen al deze vies plakkende mensen.

'Kom!' Riep Luke, terwijl hij met zijn ene hand het andere bierglas overpakte. Nu had hij een hand met twee bierglazen en een hand die helemaal vrij was. Dat was geen goed teken.

'Nee, ik heb echt geen zin om te dansen,' fluisterde ik. Er waren hier te veel mensen die me allemaal een voor een aankeken alsof ik iets raars aanhad. Misschien had ik dat ook wel.

'O jawel mevrouw,' zei Luke terwijl hij zijn hand uitstak. Hij hield deze net zolang voor me tot ik me ongemakkelijk voelde en toegaf.

'Oké dan,' mompelde ik. 'Maar alleen omdat ik vandaag mijn powerhakken aanheb.' Ik pakte Lukes hand vast, die warm en vertrouwd aanvoelde. Zijn ruwe handen hadden al veel meegemaakt en dat wist ik. Ze hadden al meer mensen getroost dan dat ze zouden moeten. Toch deed hij het elke keer weer, alsof dat zijn taak was, en hij deed het goed. Zodra Luke zijn handen je aanraakte begaf je je even in een andere wereld. Een wereld die veel mooier en toegankelijker was dan deze.

'Wat?' lachte Luke, terwijl hij even in mijn hand kneep. Hij liep voor me uit door de mensen heen. Met het bier vooruit maakte hij een weg vrij, zodat ik er zonder enige moeite doorheen kon lopen.

'Ik heb mijn powerhakken aan. Op deze schoenen kan ik de hele wereld aan.' Ik bewoog mijn voet even omhoog, zodat Luke mijn schoenen kon zien. Ze waren ook van Lori, maar die had ze nooit aan. Iets wat ook niet zo gek was, aangezien haar hele kast vol met schoenen stond. Deze had ze gekocht vlak voordat ze verdween en waarschijnlijk weet ze niet eens meer dat ze deze schoenen heeft. Ik denk dat ik ze dan maar leen. Zo gaat dat immers bij zussen. Haar kledingkast is die van mij, al helemaal nu ze weg is.

'Ze zijn prachtig,' riep Luke met een enorme grijns. Een grijns waarvan ik ging stralen. De schoenen waren ook prachtig.

Luke bleef in het midden van de dansvloer staan en liet me een rondje draaien voordat ik ook stil stond. Daarna gaf hij me een van de bekers bier aan, die ik met een teug achteroversloeg. Daarna gooide ik de plastic beker op de grond neer en keek ik Luke uitdagend aan. Ook hij sloeg zijn bier achterover en gooide de beker weg. De muziek ging nog een toon harder en de bassen drongen tot diep in mijn hart. Ik gooide mijn handen bevrijd in de lucht en zwiepte mijn haren naar achter. Vanavond ging het om mij en dat zou ik vieren. Ik zou vieren dat ik een eigen persoon was, die niet aan Lori hing. Altijd had ik in haar schaduw gestaan, maar na vanavond stapte ik daaruit. Vanaf vanavond zou ik een eigen schijnwerper hebben, die met het felste licht mij bescheen. Vannacht zou mijn nacht worden.