Peki ya umudun rengi?

Çocukluğumu Süsleyen Masal

Hepimiz çocukken türlü masallar dinlerdik büyüklerimizden. Kimine annesi, babası; kimine anneannesi, dedesi anlatırdı masalları. Hayal gücümüz de o zamanlardan itibaren rengini almaya başlardı zaten. Dinlediğimiz masallarla rüyalarımızda buluşur, sanki gerçekmişçesine yaşardık kısa bir süre. Bu sefer çocukluğumu süsleyen masalı anlatmak istiyorum hikayemde. Çoğu kişi her akşam farklı masal dinlerken, benim tek bir masalım vardı. Sadece kimi zaman kahramanları karakterlerini sınıyordu. Aslında bir nevi o masalla büyüdüm diyebilirim.

Uzun zaman öncesinde güzel bir prenses yaşarmış. Prenses o kadar iyi kalpliymiş ki, etrafındaki kötüleri fark edemiyormuş. İyi kalpliliğinin yanı sıra insanların içini ısıtan güzel bir gülümsemesi varmış.

Güzel yaşamına devam eden prenses bir gün ansızın ortadan kayboldu. Herkes onu ararken fark ettiler ki kız kaçırılmış. Dev bir ejderha tarafından kuleye hapsedilmiş ve etrafını onu kaçıran ejderha sarmış.

Kimse korkusundan yaklaşamamış. Krallıktan birkaç asker yollamışlar, fakat onların da hiçbiri sağ salim dönememiş. Bu krallıkta yaşayan sıradan bir adam varmış. Onun da 3 oğlu varmış. Adam oğullarını prensesi kurtarmak için kuleye yollamaya karar vermiş. Önce büyük oğlunu yollamış.

Fakat daha kuleye varamadan yol boyunca beliren yaratıklara karşı yenik düşmüş. Devam edemeden orayı terk ederek geri dönmüş. Vardığında ölümcül bir durumdaymış. Babasından özür dilemiş ve ardından bayılmış. Adam daha sonra ikinci oğlunu yollamaya karar vermiş. İkinci oğlu da gitmiş, fakat kuleye varmaya yakınken karşısına çıkan yaratıklarla savaşamamış ve geri dönmüş.

Artık adamın hiç umudu kalmamış. En sonunda küçük kardeş kalmış. Onu kaybetmekten korkan babası yollamamaya karar vermiş. Fakat genç, ısrar etmiş devamlı. Pes eden babası sonunda kararına saygı duymuş.

Çocuk evden ayrılmış. Büyük kardeşinin yenildiği yaratıkları bir çırpıda halletmiş. Daha sonra ikinci kardeşin yenildikleriyle savaşmaya başlamış. Mantığıyla hareket etmeye karar vermiş genç adam. Zorlu rakipleri yenmek gerektiğinde, en fazla odaklanmak gereken insanın mantığıdır çünkü. Mantığıyla anlaşma içerisinde, karşısındakilerin hepsinden kurtulmuş ve kuleye ulaşmayı başarmış. 

Ejderhayı görünce bir anlığına ürkmüş, fakat umuduna tutunarak adımlarını hızlandırmaya karar vermiş. Ejderhanın kuyruğuna atlamış ve ensesine kadar hızlı adımlarla koşmuş. Ulaştığı an kılıcıyla kafasını keserek onu öldürmeyi başarmış. Prensesi kurtararak uzun yolculuğunu tamamlamış ve geri dönmüş. Kızını yeniden görmenin verdiği mutluluk ile kral, genç adamın ailesini servete boğmuş. Genç adamın babası ondan kuşkulandığı için kendini kötü hissetmiş ve çocuğuyla gurur duymaya başlamış. Böylece prensesle genç evlenmiş. 3 gün 3 gece eğlence düzenlenmiş krallıkta. Masalımız da böylece mutlu sonla duygularımıza ulaşmıştı...

Elbet masallar hep mutlu sonla biterdi. Çocuklukta bize öğretilen tek şeydi mutluluk. Tabii bizlerin de görmek istediğimiz tek şey olduğu sürece. Doğa üstü güçlere, mucizelere en fazla tutunduğumuz, inandığımız zamanlardı çocukluğumuz. Hatta sürekli bir mucize gerçekleşmesini dilerdik...

Bu seferki hikayem fazla kısa gele bilir kimisine. Belki de anlamsız bulur bazıları. fakat bunu paylaşmamın sebebi benim için özel bir yere sahip olmasıdır. Bunu dinlediğim zamanlar çok ama çok küçüktüm. Tam olarak hatırlayamasamda, hatırladığım kadarını yazıya dökmeye çalıştım. Umarım bir zamanlar çocukluğumuzu süsleyen masallarımız, gün gelir geleceğimizi süslerler. 

"Masal Dolu Yarınlarda Buluşmak Dileği İle"