My love story

Κεφάλαιο 35

"Πρέπει να έρθεις μαζί μας... Αφέσου, άσε τη δύναμή σου να σε καθοδηγήσει... Μη φοβάσαι... Εσύ και εμείς είμαστε τα μοναδικά άτομα που μπορούν να νικήσουν το θάνατο... Μπορείς να το ξεγελάσεις, να τον νευριάσεις... Έχεις τη δυνατότητα να τον εξολοθρεύσεις και να τον εξαφανίσεις για πάντα..."


   Οι φωνές δεν σταματούν να μιλούν.Εγώ και ο Ήθαν συνεχίζουμε να περπατάμε στην άκρη του δρόμου.Έχει πλέον βραδιάσει για τα καλά και η ικανότητα όρασής μας έχει μειωθεί.

"Θα σκοτωθείς σε αυτόν τον δρόμο... Είμαι μια μπάνσι και αυτή είναι η πρόβλεψή μου..."

<<Σταμάτα!>> Φωνάζω.Έπειτα ακολουθεί ένα από τα πιο δυνατά ουρλιαχτά μου.

   Μόλις κόβω το ουρλιαχτό και κάθομαι στο δρόμο, ο Ήθαν με πλησιάζει.

<<Μάλλον μας άκουσαν.>> Λέει.

<<Ήθαν...>> Ξεκινάω να λέω << Δεν είμαι καλά...>>

   Το μελαχρινό αγόρι απλώς με κοιτάζει.Δεν λέει τίποτα.Μάλλον δεν ξέρει τί πρέπει να πει.

<<Το ξέρω...>> Μου απαντάει << Θα βρούμε μια λύση όμως...>>

   Ξαφνικά, μπροστά μου εμφανίζεται ο Τόμ, ο αστυνομικός που είχε σκοτωθεί στο ψυχιατρείο.Τον κοιτάζω γεμάτη φόβο.Γύρω από τον λεπτό λαιμό του είναι ζωγραφισμένο το σημάδι της θηλιάς.Τα μάτια του είναι ματωμένα και τα χέρια του κάτασπρα.

<<Δεν ήθελα να συμβεί αυτό...>> Του λέω και περιμένω να μου πει κάτι.

   Αυτός όμως δεν απαντάει.Ο Ήθαν αρχίζει να αναρωτιέται σε ποιόν μιλάω και να με κοιτάζει επίμονα.

   Λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίζεται και ο Σάμ.

<<Σαμ...>> Λέω και αρχίζω να κλαίω. << Για όλα φταίω εγώ.Το αίμα σας βρίσκεται στα δικά μου χέρια...>>

<<Ακριβώς.>> Λέει ο Τόμ με σταθερή φωνή. <<Έπρεπε να μας είχες σώσει.>>

   Ο πόνος είναι αφόρρητος.Η σκέψη του ότι απογοήτευσα αυτά τα άτομα, τα οποία προσπάθησαν σκληρά να με βοηθήσουν, είναι απαίσια.Θέλω να επανορθώσω, αλλά το ξέρω πως είναι αργά τώρα πια!

<<Τί θέλετε να κάνω;>> Ρωτάω και σηκώνομαι από τον δρόμο. <<Πείτε μου τί θέλετε και θα το κάνω.>>

  Ο Σάμ απλώνει τα χέρια του προς το μέρος μου.Ένας πυροβολισμός ακούγεται.Το αγόρι χάνεται από το οπτικό μου πεδίο αμέσως.Δεν έτρεξε, δεν περπάτησε.Απλώς εξαφανίστηκε.Δεν ξέρω πού πήγε.Μετά, ακολουθεί ένας ακόμα πυροβολισμός και αργότερα ένας ακόμα.Τελικά, χάνεται και ο Τόμ με τον ίδιο τρόπο.

<<Δεν υπήρξαν ποτέ...Ούτε αυτοί...>> Λέω ψιθυριστά και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.

  Όταν τα ξανανοίγω, ο Ήθαν στέκεται δίπλα από δύο πτώματα.

<<Ήταν ζόμπι.>> Μου λέει. <<Άκουσαν το ουρλιαχτό σου.Πρέπει να φύγουμε.>>

  Παίρνει το σακίδιό του και ξεκινά να περπατά με γρήγορα βηματισμό.Τον καταλαβαίνω.Δεν είναι εύκολο να είσαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που δεν έχουν μολυνθεί και να προσπαθείς να επιζήσεις μαζί με μια τρελή.

  Αρπάζω το σακίδιό μου και τον ακολουθώ σιωπηλή.Σε ολόκληρη τη μέχρι τώρα διαδρομή, βλέπω νεκρούς να εμφανίζονται εντελώς απρόσμενα.Παιδιά από το σχολείο μου, ο Πίτερ ξανά μαζί με τον αδερφό μου, αρκετοί αστυνομικοί.Εγώ άνοιξα ξανά την υπόθεση με τον Πίτερ.Εγώ άκουσα τα δίδυμα αδέρφια και τα βοήθησα.

<<Τα δίδυμα...>> Λέω δυνατά.

<<Τί;>> Ρωτάει ο Ήθαν αγανακτησμένος.

<<Τα δίδυμα.Αυτά φταίνε!Ο Τρέβορ και ο Έρικ.>> Του απαντάω γρήγορα και λαχανιασμένοι.

<<Τί εννοείς;Δεν σε καταλαβαίνω.>>

<<Αυτοί στέλνουν τα οράματα!Ήρθε η ώρα μου.Δεν μπόρεσα να σώσω κανέναν.>>

   Ο Ήθαν με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.

<<Δεν θα τους αφήσω...>> Μου λέει. <<Δεν θα τους αφήσω να σε πάρουν μακριά.>>

<<Μην κάνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις.>> Του λέω απότομα και ξεκινάω πάλι να περπατάω αφήνοντάς τον πιο πίσω.

<<Σ' αγαπώ Δάμαρις!Δεν μπορώ να σε χάσω.>>

   Αμέσως σταματώ να περπατάω.Τα λόγια του με έκαναν να σταματήσω.Νόμιζα πως τα συναισθήματά του είχαν αλλάξει εξαιτίας της μεταμόρφωσής του σε φάντασμα, όμως έκανα λάθος.