My love story

Κεφάλαιο 18

     Έχουν περάσει τρείς μέρες και ακόμα δυσκολεύομαι να περπατήσω και να κουνήσω το κεφάλι μου.Η πρόοδος που έχω κάνει,όμως,εντυπωσίασε,όχι μόνο τους γιατρούς,αλλά και εμένα.Οι πληγές έχουν εξαφανιστεί πλήρως και μπορώ να κινούμαι ικανοποιητικά.Έτσι,πήρα εξιτήριο,και αυτή τη στιγμή,βρίσκομαι στο σπίτι,στη σοφίτα μαζί με τον αδερφό μου,τον Ήθαν,τον Τρέβορ και τον Έρικ.

    Συζητάμε για όλα αυτά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε.Κατ'αρχάς ποιός είναι ο Γιέν.Το μελαχρινό αγόρι,ασιάτικης καταγωγής με τα καστανά μάτια και τί είδους υπερφυσικό όν είναι.Επίσης,ποιά ήταν η κοπέλα που είδα στο νοσκομείο και τί συμβαίνει με τον Σάμ.

<<Τον έχει δει κανένας τώρα πρόσφατα;>>Ρωτάει ο Τρέβορ.

     Όλοι κουνήσαμε τα κεφάλια μας αρνητικά.Στη συνέχεια,ο Λίαμ τόνισε το γεγονός πως ο Σάμ είχε αρχίσει να απομακρύνεται από τότε που τον υποψιαζόμασταν.Άρα κάτι είχε καταλάβει.Τί ,όμως;Και τί ακριβώς ήθελε να κρύψει από εμάς;Από του; φίλους του...από τον κολλητό του...

<<Μήπως κάναμε λάθος που τον υποψιαστήκαμε;>>Ρώτησα ανήσυχη και γεμάτη τύψεις.

    Ο Τρέβορ,ο Λίαμ και ο Έρικ με κοιτάζουν επίμονα.Κανένας δε μιλάει.Σκέφτονται αυτό που είπα και προσπαθούν να βρουν μια απάντηση,Το βλέπω στα μάτια τους.Από την άλλη,ο Ήθαν φαίνεται να μην άκουσε καν αυτό που είπα.Ο Έρικ τον έσπρωξε απαλά και τον ρώτησε αν είναι καλά.

<<Έπρεπε να σας το είχα πει.>>Λέει πανικόβλητος.

    Το ξανθό αγόρι με την ουλή στο λαιμό,σηκώνεται όρθιο και περιμένει να ακούσει τί θα πει ο Ήθαν.Οι υπόλοιποι τον κοιτάζουμε γεμάτοι απορία και αναρωτιόμαστε τί κρατούσε κρυφό το μελαχρινό αγόρι.

<<Νόμιζα πως έτσι θα τον προστάτευα...πως θα τον βοηθούσα...>>Είπε και άρχισε να μας κοιτάζει έναν έναν με δάκρυα στα μάτια.<<Αλλά έκανα λάθος...>>

    Τον πλησιάζω και του πιάνω τα χέρια σφιχτά.Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια και προσπαθώ να του δώσω κουράγιο για να συνεχίσει.Εκείνος,όμως,σκύβει το κεφάλι.Απομακρύνεται.Προχωράει,μέχρι που φτάνει μπροστά από το παράθυρο.Στέκεται εκεί,κοιτάζοντας έξω.

<<Ήταν μια από τις πρώτες μέρες που επέστρεψε ο Σάμ...>>Ξεκίνησε να λέει με χαμηλή,αλλά δυνατή φωνή.<<Δε σας είχα πει πως θα συναντιόμασταν,επειδή δεν ήξερα οτί θα συνέβαινε κάτι τέτοιο...>>Έκανε μια παύση.Ύστερα από λίγο,συνέχισε στον ίδιο ρυθμό.<<Συνηθίζαμε να μαζευόμαστε στο σπίτι του και να παίζουμε με το play station που είχε.Έτσι κάναμε κι εκείνη τη μέρα,για να θυμιθούμε τις παλιές καλές μέρες.Όμως, κάτι ήταν διαφορετικό.Ο άχαρος,απροετοίμαστος,αλλά πάντα μέσα στην τρελή χαρά Σάμ,είχε χαθεί.Τα αντακλαστικά του ήταν αυξημένα και μπορούσε να προβλέψει την κάθε μου κίνηση.>>