My love story

Κεφάλαιο 15

      Μπαίνω στο δωμάτιο της μητέρας μου τρέχοντας,καθώς ακούω τις σειρήνες των περιπολικών που βρίσκονται έξω από το σπίτι.Στέκομαι όρθια μπροστά από το διπλό κρεβάτι,πάνω στο οποίο κείτεται νεκρή η μητέρα μου.Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου ασταμάτητα.Δυσκολεύομαι να ανασάνω.Τα γόνατά μου ξεκινούν να λυγίζουν.Στηρίζομαι στον τοίχο που βρίσκεται απέναντι από το κρεβάτι.Συνεχίζω να κλαίω με λυγμούς.Ξαφνικα,όμως,διακρίνω κάτι στη χούφτα της μητέρας μου.Σαν ένα χαρτί.

     Σηκώνομαι διστακτικά και πλησιάζω το άψυχο σώμα.Παίρω το χαρτί και ξεκινάω να το διαβάζω.

"Επειδή αρνήθηκες να έρθεις σε εμένα,σου είπα πως θα έρθω εγώ σε εσένα.Ορίστε.Εμφανίστηκα για πρώτη φορά!Τί λες;Αντέχεις να δεις τα αποτελέσματα της δεύτερης επίσκεψής μου στην πόλη;Αν όχι,τότε έλα να με βρεις αύριο στις δώδεκα τα μεσάνυχτα στο πάρκο που σε πήγε ο Ήθαν την μέρα που γνωριστήκατε.Καλύτερα να έρθεις μόνη σου."

<<Ο Πίτερ...>>Λέω χαμηλόφωνα και απομακρύνομαι από το πτώμα της μητέρας μου.

   Εκείνη την ώρα μπαίνουν στο σπίτι οι αστυνομικοί.Ακούω τα βήματά τους,τις φωνές τους...Βγαίνοντας από το δωμάτιο,χώνω κρυφά το χαρτάκι στην τσέπη μου.Στη συνέχεια, στέκομαι στο διάδρομο,απέναντι από τους αστυνομικούς.Είμαι ανέκφραστη.Μπορώ να το καταλάβω από το γεγονός πως δεν ξέρω με ποιόν τρόπο να αντιδράσω.Πιο συγκεκριμένα,θέλω να κλάψω,γιατί μόλις έχασα τη μητέρα μου,όμώς,θέλω και να αρχίσω να φωνάζω και να ουρλιάζω,επειδή έχω θυμώσει με τον Πίτερ.Επιπλέον,θέλω με κάποιον τρόπο να τον καλέσω τώρα για να αναμετρηθούμε,αν και ξέρω πως θα χάσω.Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά,ακούω και τις παράξενες αγνώστου προελεύσεως φωνές,οι οποίες με ζαλίζουν ακόμα περισσότερο.Ποιός θα ήξερε τί να κάνει με όλα αυτά να τριγυρίζουν στο κεφάλι του;

   Ένας από τους αστυνομικούς με πλησιάζει.Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί ήρεμα μέχρι τη σκάλα.Μετά,παρακολουθούμε τους υπόλοιπους αστυνομικούς να μπαίνουν στο δωμάτιο.

<<Δε με θυμάσε;>>Με ρωτάει χαμηλόφωνα και σοβαρά.

    Με δακρυσμένα μάτια στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του ένστολου άντρα.Οι φωνές με δυσκολεύουν να συγκεντρωθώ,αλλά δεν παύω να προσπαθώ.Αρχικά,κοιτάζω τα μεγάλα καταπράσινα μάτια του.Έπειτα,τα ίσια ξανθά μαλλιά του,αλλά και τα λακάκια στα μάγουλά του.

    Συνοφρυώνομαι και του ξαναρίχνω μια ακόμα ματιά.

<<Είσαι ο αστυνομικός που μας είχε βοηθήσει στη λίμνη,έτσι δεν είναι;>>Του λέω,με μια δόση αμφιβολίας.