Invisible

Hoofdstuk 9

'Hoe gaat het?' Ashton klapte zijn boek dicht en wreef even door zijn haren heen. Hij keek om zich heen en keek vervolgens mij weer aan.

Ik liep ongemakkelijk op hem af, omdat ik niet precies wist wat hij nu van me wilde, en ging bij hem op de grond zitten. 'Goed hoor, met jou?'

Ashton stopte het boek in zijn grijze rugzak en gooide die vervolgens weer op de grond neer. 'Veel beter nu.' Knipoogde hij. Meteen voelde ik hoe mijn wangen zich rood kleurde. Waarom moest Ashton toch altijd... zo doen? Het was heel lief hoor, maar ik wist niet zo goed hoe ik hierop moest reageren. Vooral niet nu ik geen alcohol ophad. Sober ging dit echt niet zo soepel als dat ik dacht. Had er niet iemand een glas wijn? Of een hele fles misschien?

'Wat doe je hier zo alleen?' Ashton strekte zijn benen voor zich uit en keek naar zijn schoenen. Automatisch keek ik met hem mee. Zijn zwarte schoenen waren versleten en op sommige plekken zaten zelfs kleine gaatjes. Deze waren duidelijk niet meer waterdicht. Het was maar goed dat het niet zo vaak regende in Australië.

'Ik kan jou hetzelfde vragen.' Zei ik lachend, om het onderwerp van mezelf af te leiden. Als ik iets nog vervelender vond dan praten; dan was het wel praten over mezelf.

'Ik zit hier eigenlijk al de hele middag niets te doen. Mijn plan was om huiswerk te maken, maar je weet hoe dat gaat.' lachte Ashton.

Ik lachte met hem mee. 'Nee, dat weet ik eigenlijk helemaal niet,' grapte ik. 'Ik weet eigenlijk niet eens wat huiswerk is. Kan je dat eten?'

Ashton schudde zijn hoofd, waardoor zijn haren alle kanten op bewogen. 'Ja, zoiets. Het wordt de trend van het jaar.'

We lachten even samen, waarna er een stilte viel. Toch was het geen onprettige stilte. Totdat Ashton me aankeek en in zich opnam. Zijn ogen scande mijn lichaam en bleven heel even hangen bij mijn hoofd. Mijn bezweten hoofd.

'Wat was je aan het lezen?' vroeg ik daarom snel. Meteen kon ik me wel voor mijn hoofd slaan. Hij had niet voor niets het boek weggestopt.

'O, niets speciaals.' Glimlachte hij. Zijn glimlach feller als de zon boven ons.

'Je hoeft je er niet voor te schamen hoor. Tenzij het fifty shades of grey is. In dat geval kun je beter niets zeggen.'

Ashton leek het echter dit keer niet zo grappig te vinden. Ik beet op mijn lip, terwijl Ashton naar zijn tas keek. Had ik iets stoms gezegd? Waarschijnlijk wel, want zo was ik. Ik maakte altijd grappen op verkeerde moment, zoals deze, waarna er een ongemakkelijke stilte ontstond. Het was iets waar ik waarschijnlijk wereldkampioen in kon worden.

Plotseling stak Ashton zijn hand uit naar de grijze rugzak en pakte deze. Hij ritste hem in stilte open en pakte het boek eruit. Tot mijn verbazing zag ik dat het geen leesboek was, maar een notitieboek. Ik kon mezelf wel voor m'n hoofd slaan. Ik had er nooit naar moeten vragen.

Ashton pakte de pen die erin zat en sloeg het boek open. Ik zag dat hij er iets in schreef, waarna hij het weer dichtklapte. Ik bekeek het allemaal met een verbaasd gezicht, niet goed wetende wat ik moest doen. Om me heen schreeuwde kinderen, riepen moeders en blaften honden. Toch leek het enigste wat ertoe deed zijn hand op het papier te zijn. Zijn spieren die zich inspande om letters te vormen. Letters die uiteindelijk woorden zouden vormen. Woorden die ik zou kunnen lezen.

'Hier,' Ashton stak zijn hand naar me uit, met het boekje er nog in. Verbaasd keek ik hem aan. 'Je mag het lezen,' verduidelijkte hij zichzelf. 'Als je dat wilt natuurlijk.'

Nu nog verbaasder pakte ik het boekje aan. Ik wilde het openslaan, om te lezen, maar Ashton hield me tegen. 'Wacht,' zei hij, plotseling verlegen. Ik keek hem aan, niet goed wetende hoe ik hierop moest reageren. Tot verkort had ik alleen maar een vrolijke Ashton gezien. Een Ashton die altijd zijn wederwoord had en die altijd lachte. Deze Ashton had een blos op zijn wangen en trok verlegen een pluk gras uit de grond. De Ashton die nu voor me zat wist even niet wat hij moest doen en dat was juist heel leuk.

'Lees het thuis.' Hij keek naar me op en ik zag een dofheid in zijn ogen. Alsof het hem meer pijn deed dan dat zou moeten. Het was zielig en even kreeg ik medelijden met hem. Waarvoor wist ik niet. Ik wist alleen dat het slecht was en dat hij waarschijnlijk geen medelijden wilden. Dat hoorde je toch altijd? Mensen die geen medelijden wilden? Behalve ik. Ik zou een moord doen voor medelijden. Niet letterlijk gezien dan, want als ik een moord zou doen voor medelijden, wekte ik waarschijnlijk alleen maar het tegenovergestelde op. Toch zou ik er wel verdomd veel voor doen, voor dat kleine beetje aandacht.

'Maar-' Wilde ik hem tegenspreken, maar Ashton stond al op. Hij schudde zijn hoofd, ritste zijn rugzak dicht en hees deze over zijn schouders.

'Je hoeft het niet op te eten,' knipoogde Ashton, waarna hij zich omdraaide. Zonder verder nog iets te zeggen liep hij weg. Ik keek hem na. Ik keek hoe hij over het gras liep naar het voetpad. Hoe hij over het voetpad liep totdat hij uit mijn gezichtsveld was. Ik kon hem niet meer zien, maar voelde hem nog steeds. Het notitieboekje in mijn hand nam het gewicht aan van een zak aardappelen. Ik wilde het openslaan en lezen, maar ik beheerste mezelf. Het was iets speciaals, dat kon ik zien aan hoe Ashton had gekeken, dus wilde ik het niet hier lezen. Ik zou naar huis gaan en het daar pas lezen. Ik kon niet wachten, maar deed dat toch. Ik deed het omdat iemand mij iets had toevertrouwd. Het delen van een geheim was voor mij voorheen alleen pijnlijk. Het was iets wat ik niet snapte. Waarom zouden mensen geheimen met elkaar delen? Nu snapte ik het pas. Het geven van een geheim was moeilijk en dat deed je dan ook niet zomaar. Het ontvangen van een geheim was het grootste compliment dat je ooit kon krijgen. De persoon die jou het had toevertrouwd, geloofde in je. Geloofde dat je het niet zomaar doorvertelde en dat je het waard was om het geheim mee te delen. Met dat warme gevoel stond ik op. Ik hield het boek strak in mijn hand geklemd, alsof het elk moment kon breken, terwijl ik mijn weg naar huis vervolgde. Klaar om thuis naar mijn kamer te vluchten en het boek te openen. Klaar om mezelf op te sluiten en lekker in bed te gaan liggen. Ik was er klaar voor, maar was ik ook klaar voor de woorden die het boek sierden?   

Ashton!! Wat een schat, niet? ;)