Scared To Love, Magcon Story (Dutch)

hfd. 40

Pov. Lauren

De hele terugweg naar het hotel bied Cam zijn exuses aan, en heeft hij het over hoe erg het hem spijt. Telkens probeer ik hem gerust te stellen wat haast niet lukt omdat hij zich stresst. We zien het hotel al in ons zicht. Als we aakomen kijkt iedereen ons met grote ogen aan. 'Je bent terug! Hoe heb je hem gevonden? Wat is er gebeurd?', krijgen we van alle kanten. Ik zeg niks en loop met Cam naar boven om hem op bed te leggen. Ik geef hem nog een kusje op zijn voorhoofd, en loop vervolgens terug naar de jongens beneden in de lobbie. We lopen naar een rustige plek in een soort bar in het hotel. Het is modern aangekleed maar toch knus. We bestellen wat drinken en praten na over wat er is gebeurd. 'Maar ik schrok me dood van het papiertje er had zoveel kunnen gebeuren!' Zegt Hunter bezorgd en kijkt me aan. Wanneer ik terug kijk bloost hij even en kijkt weer weg. 'Lauren we moeten je nog iets vertellen. Chris, Jack, Jack, Dylan, en Carter zijn weggegaan. Ze zeiden dat ze het niet meer wilde en dat het te druk werd. Ze willen nu solo verder gaan en zijn dus vertrokken. Ik moest zeggen dat ze heel veel van je houden',  Zegt Aaron een beetje verlegen.

Wanneer het donker is ga ik kijken of Cam al wakker genoeg is om mee te gaan eten, maar als ik in zijn kamer komt ligt hij nog vredig te slapen en dat wil ik niet verstoren. Ik loop naar de jongens en zeg dat we kunnen vertrekken. Als we aankomen bij de eetzaal worden mijn ogen groot. Ik zie allemaal kaarsen aangestoken staan. Het is zo mooi, het kaarslicht verlicht de kamer. 'We wisten dat je van kaarsen hield' zegt Blake en kijkt naar Matthew. Ik loop naar ze toe en geef ze een knuffel. 'Bedankt jongens', zeg ik bijna huilend en loop naar de tafel. Wanneer we allemaal aan het genieten zijn van onze pizza komt er een man naar ons toe. 'Ben jij Lauren?' Vraagt hij met een serieuze stem. 'Ja, dat ben ik' zeg ik een beetje bang. Ik loop met de man mee naar een plekje achterin de eetzaal. 'Ten eerste, het spijt me van het verlies. Maar je bent nu eigenlijk een wees, je hebt geen ouders meer. En daarom moet je mee naar een adoptiecentrum'. Wanneer hij dat zegt krijg ik een brok in mijn keel. Ik sta op en ren naar de WC. De tranen lopen over mijn wangen. Dat kunnen ze toch niet zomaar doen. Ik hoor iemand op de deur kloppen. 'Lauren doe alsjebliefd open. Het komt goed okee. We hebben het gehoord en je blijft bij ons.' Als ik dat hoor weet ik niet hoe snel ik de deur moet openen en ren in de armen van Blake. 'We hebben je geadopteerd' zegt Blake met een lach op zijn gezicht. Ik glimlach en zie de andere naar me kijken. Ik ren naar ze toe en geef ze een knuffel. Jacob word bijna geplet tussen ons omdat hij in het midden staat. Brandon komt bijna niet bij ons omdat hij te klein is. Ik besluit hem maar een apparte knuffel te geven. Hij glimlacht en Hunter geeft me een knipoog.

Bedankt voor het lezen! Sorry dat ik weer een tijd ben weggeweest. Ik heb het heel druk met mijn opleiding. En red het niet elke dag te uploaden. ❤