Wolf -Writeovers2017-

1

Pov Wolf

Ik zit weer in mijn hoekje te tekenen . De laatste tijd teken ik aleen nog maar wolven. Bizar.

Jamer genoeg moet ik hier elke dag zitten met alle anderen kinderen. Ik zit veel liever in mijn kamer.
"Het lelijke moet jij niet in de bossen leven bij je anderen soortgenoten? " "Hahhahahahhaha. D'as een goeie Sfen."moedigd De grootste bitch van heel het weeshuis ,Cloe, Sfen aan.

Dit weeshuis is eenorm groot. Er zit echt van alles in. Een school een cantine, een theater, een reusachtige woonkamer,superveel kamers met eigen badkamers. ... Ah en een voordeel als je gehaat word, je heeft een eigen kamer.
  Oh ja bijna vergeten. Ik ben Wolf (zonder achternaam. Dit weeshuid vind het minder lastig als de kinderen pas een achternaam krijgen als ze geadopteerd worden ) ik ben 16 jaar oud en ik woon al 16 jaar in dit werd huis.

Cloe is hier maar 5 jaar en over een jaar word ze eind lijk opgehaald  door haar echte ouders.  Dit is een soort van opas weeshuis voor een lange tijd.

Nu even terug naar de realiteit :

Ze blijven maar schelden maar ik geef geen klik en blijf mijn wolf verder tekenen.

Dan krijg ik opeens een schoop in mijn zij. Ik pers mijn lippen op elkaar in een kreun te onderdrukken.

"Ah kom op beest. Pleeg eens zelfmoord dan zijn wij ook verlost van je" die worden gevolgd door een trap op mijn hoofd. Ik ben er een netje aan gewend maar ik ben ereg slap.

Ik laat mijn tekenblok vallen en sta op kijkend om me heen. Waar zijn de opzichters als je ze nodig hebt?

"Aoww is wolfje terug uit het bos?"  Ik grom. Hey wat? Grom ik?
Iedereen begint te lagen. Chips.

"Wolfje moet naar bed?  Ja ik denk het wel Sfen breng jij dat beest eens naar bed. Ik raak dat ding niet aan. Oh ja vergeet haar niet haar slaap liedje te zingen hé? "
"Oh maar natuurlijk niet Cloe "zeg hij grijnzend.
Ik stap voorzichtig achteruit.

Ik weet wat er gaat gebeuren. Mijn dagelijkse portie komt er aan.

Ik blijf maar achter loppen tot ik tegen iets aan bots en men handen vastbind. Guy heeft me te paken.

Met mijn handen en voeten vastgebonden word ik van hier maar daar gegooid. Tot ik op de grond val en geshopt word.

Dat voel ik een grote steek in mijn linker arm. Heeft hij me net gestoken met een mes?

Dan screeuw ik het uit. De anderen kinderen kijken verschikt naar elkaar als ze ieman aan horen lopen. Dat zal Amanda wel zijn. Zij is echt de enigste die in mij geeft.

Ik zie haar geschoold naar mijn vastgebonden polsen en enkels kijken en dan naar men bebloede arm . Ze houd haar hand voor haar mond.

En dan word alles zwart.

Hoi wat vinden Julie?