best friend's brother~ l.s. fanfic(dutch)

23

Tom pov.

Ik hoor niet wat Harry gezegd heeft, maar aan Marcel's gezicht te zien, is het iets heel ergs. Als tranen over zijn wangen beginnen te stromen en hij zijn telefoon laat vallen, weet ik dat het niet juist is.

Voorzichtig pak ik zijn telefoon op en ik stop het telefoongesprek zonder ook maar iets te zeggen.

'Marcel?' Vraag ik onzeker.

Ik hoor geen antwoord.

'Mars, wat is er gebeurd?' Vraag ik, dit keer bezorgd.

Snel trekt hij me weer stevig tegen zich aan en hij drukt zijn gezicht in mijn haar. 'Tom...'

'Wat is er? Zeg het me, alsjeblieft'

'Louis en Harry hebben een ongeluk gehad, Louis ligt nu in het ziekenhuis' zegt hij zachtjes en precies op dat moment voelt het alsof alles om me heen wegvalt en alleen ik er nog sta op een uiterst smal en wankel stukje aarde, totdat het voelt alsof zelfs dat kapot valt en ik me volledig in Marcel's omhelzing stort.

Om eerlijk te zijn krijg ik niks mee van het feit dat Marcel voor ons een lift naar het ziekenhuis heeft geregeld. Het enige waar ik op dit moment aan kan denken ik het feit dat mijn grote broer in het fucking ziekenhuis ligt. Ik heb zo vaak ruzie met hem gemaakt, ik heb hem zelfs genegeerd voor een week lang, en nu ligt hij in het ziekenhuis? Ik voel me schuldig. Wat nou als hij het niet overleeft? Dan voel ik me voor eeuwig schuldig, ik heb hem nooit echt duidelijk gemaakt dat ik daadwerkelijk van hem hou. Hij is mijn grote broer, hoe kan ik niet van hem houden? Hij is grappig, maar ook lief en begrijpend, hij is best knap om eerlijk te zijn, hij is cool en hij heeft toffe vrienden, wat moet ik nog meer opnoemen?

Marcel neemt mij mee naar de auto van een vreemde vrouw terwijl hij zijn arm om mijn schouders heeft geslagen.

De rit naar het ziekenhuis krijg ik nauwelijks mee aangezien ik er niet bij ben met mijn hoofd.

Pas als ik doorkrijg hoe Marcel me meesleept door de gangen van het ziekenhuis, besef ik me weer wat er gebeurt.

'Mars' hoor ik Harry's zachte stem zeggen op een gegeven moment.

Meteen draaien Marcel en ik ons naar de plek waar het vandaan kwam.

Als we Harry zien, kijken we elkaar bezorgd aan. Hoewel hij niet echt gewond is, ziet hij er echt heel slecht uit, maar dat zal wel komen doordat Louis er slecht aan toe is.

Marcel geeft hem meteen een lange knuffel en ik daarna.

'Harry, wat gebeurde er?' Vraagt Marcel.

'Ik droomde het, Mars' mompelt hij.

'Hoe eindigde het?'

'Hij bleef leven, maar hij hield wel nog zijn hele leven schade aan zijn rug en nek, de klap was hard' hij begint te snikken.

Ik pak zijn hand vast omdat ik naast hem zit. Marcel zit aan zijn andere kant en slaat zijn arm om hem heen.

'Ik had het hem moeten vertellen, jongens, dan hadden we beter kunnen uitkijken' zucht hij.

'Nee Haz, zelfs als je het verteld had, was er negentig procent kans dat jullie dat ongeluk zouden krijgen, want als je achteraf tegen hem praat, verandert het echt niks aan de droom' zeg ik, nadat ik even heb nagedacht over wat hij zei.

'Familie van Louis Tomlinson?' Met zijn drieën springen we op. 'Zijn jullie allemaal familie?'

'Nee, alleen ik' zeg ik zacht, wetend wat ze gaat zeggen.

'Dan mag alleen u naar binnen'

'Maar ik wil niet alleen'

'Uw vrienden mogen straks'

Zuchtend knuffel ik Harry en Marcel nog even en daarna loop ik achter de vrouw aan, een kamer binnen.

Ik zie Louis daar liggen, een verband om zijn hoofd, gips om zijn voet, over diepe sneeën of kleine krasjes of blauwe plekken. Louis lijkt er niet erg goed aan toe. Zijn ogen zijn gesloten momenteel.

Ik loop zachtjes en voorzichtig naar hem toe en leg mijn hand op de zijne. 'Sorry, broer, als dit ongeluk helemaal mis was gegaan, had ik nooit de kans gekregen om echt sorry te zeggen voor alle keren dat ik onaardig deed, dan had ik ook nooit de kand gekregen om aardig te doen' snik ik. 'Mevrouw?' Ze kijkt op. 'In wat voor staat is hij nu?'

'Oh, meneer, hij ligt in een heel diepe coma'