❝ELECTRA HEART: your youth is over❞ + nct dream

2. TEEN IDLE

❝CHCIAŁEM PO PROSTU BYĆ IDEAŁEM❞

LEE DONGHYUCK;
nienawiść do samego siebie,
zaburzenia odżywiania
________________♡________________

Smukłe palce powoli sunęły po suchej, jednak gładkiej jak papier skórze, zahaczając o coraz to bardziej odstające kości z niesamowitą satysfakcją. W pewnym momencie chude dłonie zatrzymały się na żebrach, badając dokładnie każdy ich centymetr, przejeżdżając po wszystkim, co widoczne oraz możliwe do zbadania poprzez ludzki dotyk. Aż w końcu jego palce zakończyły swoją podróż, zaciskając się na talii chłopaka, dłońmi obejmując ją całą tak, aby opuszki wraz z paznokciami mogły spotkać się ponownie po pokonaniu całego obwodu. W oczach na ułamek sekundy pojawiły się iskierki pełne czegoś niesamowicie toksycznego, a na twarzy o delikatnych rysach — ledwo widoczny, słaby uśmiech. I mógł trwać w tej pozycji godzinami, czerpiąc z niej satysfakcję, jednak gdzieś we wnętrzu nadal czując niedosyt. Miał tak dużo, ale nadal chciał więcej, i więcej, i stanowczo za dużo, niż mógł sobie pozwolić. A gdy jego podkrążone, zaczerwienione (oczywiście, od czynności, którą wykonywał po śniadaniu w łazience) oczy zaszły łzami, które następnie poczuł na swoich policzkach, zaczął ściskać znacznie mocniej. Wbijał swe paznokcie gdzieś pod żebra, aby tylko sprawić sobie jakikolwiek ból. Jego umysł oraz obsesja pogrywały sobie z nim i doprowadzały do momentów, w których zagubiony sam nie potrafił zrozumieć swoich uczuć czy też czynów. Zawsze był wesoły, sarkastyczny, energiczny... Nigdy nie chciał zrobić krzywdy sobie czy też innym. Tak, bo w końcu przez zaburzenia odżywiania nie cierpiała tylko osoba chora, a wszyscy dookoła — raniła bliskich, dlatego Hyuck ukrywał ją tak, jak tylko mógł. Bywały momenty, gdy głos rozsądku powtarzał w głowie, że nie dawał sobie rady; że potrzebował pomocy, równocześnie odtrącając ją ilekroć tylko się pojawiała. W końcu to wcale nie tak, że ludzie widzieli, prawda? Na pewno nie zauważali, że zawsze zdrowe włosy z czasem zaczęły wypadać wręcz garściami, a paznokcie — łamać się. Same palce zresztą również nie wyglądały najlepiej z wiadomych powodów. Ale, nie, oni definitywnie nie czuli tego charakterystycznego zapachu octu jabłkowego pomieszanego z miętą pochodzącą od gum do żucia. Nawet jeśli, i tak nie wiedzieli, co to wszystko oznaczało, racja? Jego sekret był bezpieczny. Nie wiedzieli. No i na pewno nie zauważali, że coraz częściej było mu zimno; że miał coraz więcej włosów na rękach oraz lęków w głowie. Był przekonany, że ludzie dookoła, w tym przyjaciele, nie zwracali uwagi na to, że chłopak stopniowo znikał, że nie był już tym Donghyuckiem z ich ukochanego domku na drzewie. Wierzył, że nie widzieli tej paniki w jego oczach, ilekroć zostawał zapytany, dlaczego nie jadł. Przecież to niemożliwe, żeby wiedzieli już od tamtej pamiętnej nocy, prawda? Na pewno nie mieli z jej powodu koszmarów. Na pewno nie bali się wtedy o jego życie. Na pewno nie wiedzieli.

Wymarzony oraz wyczekiwany przez chłopaka o orzechowo-miodowych włosach bal na zakończenie liceum był nocą, podczas której gwiazdy świeciły stanowczo za jasno. Równocześnie był też tym, którego bał się w głębi serca oraz chciał uniknąć za wszelką cenę. Na samą myśl jego wychudzone ciało przechodziły dreszcze, a oddech stawał się nierówny. Szkolne bale były zbyt idealne, dokładnie tak samo, jak ludzie na nich... A on przecież nadal nie był wtedy perfekcyjny, nawet jeżeli tak bardzo o tym marzył. Nie mógł się na nim pojawić, nie w takim stanie. Wiedział jednak, że Jaemin, będący jednym z organizatorów, byłby, cóż, zasmucony nieobecnością jednego z najlepszych przyjaciół. Włożył w przygotowanie wszystkiego całe swoje serce, co naprawdę było widoczne. Wystrój był w końcu tak wyjątkowy, jak sam Jaemin. I to właśnie dla niego oraz reszty przyjaciół Hyuck zdecydował się odważyć i pójść, czego potem żałował. Bo to właśnie tam został zdemaskowany i to właśnie wspomnienia z tamtej nocy pragnął usunąć ze swojej głowy.