Invisible

Hoofdstuk 8

'Ze zijn woedend.' siste hij. Was hij nu ook al boos? Nou ja, niet dat het mij wat uitmaakte. Iedereen leek toch al boos te zijn. Ik had gewoon een leuke avond gehad, was dat niet wat ik in eerste instantie moest doen?

'Eerlijk gezegd maakt het me niet zoveel uit,' vertelde ik Luke dan ook. 'Iedereen wist toch waar ik was?'

'Ja, zonder ons. Je was daar helemaal alleen.' Luke wreef een keer gefrustreerd door zijn haren heen. Door het bruine gordijn viel een klein beetje maanlicht. Het was net genoeg om te zien hij zijn ogen vol met onrust stonden. Het was bijna zielig om te zien. Misschien had ik het ook wel zielig gevonden, als ik niet zoveel gewend was. Ik had zoveel meer gezien dan de pijn die in zijn ogen stond.

'Ik was niet alleen,' kaatste ik terug. 'Waarom bemoeid iedereen zich toch met mijn leven? Mag ik dan niet zelf bepalen wat ik doe?'

Luke schudde abrupt zijn hoofd. 'Niet als datgene wat je wil doen comazuipen is,' fluisterde hij. We moesten zachtjes praten, voordat er iemand wakker werd. Ik wilde niemand zien, vooral omdat ik wist dat mijn ouders echt boos waren. Ik was veel te laat thuisgekomen en kon toch al niets goed doen bij hen. Dit zouden me nooit vergeven. Luke had gelijk, maar dat wilde ik niet toegeven. Ik wilde dat ik gelijk had. Dat ik de overhand had in mijn leven. Ik wilde een leven niet bepaald door Lori.

'Ik ben hier toch nog,' riep ik boos, waarna ik meteen mijn stem verzachten. 'Er is niets aan de hand. Ik had gewoon een leuke avond.'

Luke schudde nog steeds zijn hoofd. 'Nee Dale, je hebt geen rem. Je weet niet wanneer je moet stoppen en daar is dit weer een bewijs van. Dat je niet mee wilde was tot daaraantoe, maar je hoeft je toch ook niet tot zo laat weg te blijven?'

Ik lachte. 'Waarom niet? Wat kunnen ze mij nog maken? O ja, helemaal niets. Ze hebben mijn leven toch al verpest.' Ik voelde een brok in mijn keel, die ik met moeite wegslikte. Alcohol maakte me zwak, iets waar ik een hekel aanhad. Ik huilde niet. Dat deed ik nooit.

'Dat mag je niet zeggen, ze doen hun best. Dat weet jij ook Dale. Het is voor hen ook niet makkelijk.' Luke legde zijn handen weer naast zich neer. Hij wist duidelijk niet wat hij ermee moest doen. Ik keek ernaar. Hij had een zwarte lerenarmband aan, die hem prachtig stond. Het straalde iets sterks uit.

'Het lijkt anders wel makkelijk om mij straf te geven. Dat lijkt het enige wat ze wel kunnen doen.' Ik hapte naar adem en knipperde de tranen uit mijn ogen weg.

'Ze waren bezorgd om je,' zei Luke nog een keer. Ik lachte alleen maar. Het was een zielig lachje, wat bijna op een snik leek. Een stik die zo krachtig was dat er een steek door mijn hart ging.

'Dat zal wel,' mompelde ik. De alcohol leek langzaam weg te vloeien uit mijn aderen en het enige wat overbleef was barstende hoofdpijn. Een pijn die misschien ergens wel goed voelde. Zo wist ik dat ik toch niet iets kon voelen en dat ik nog leefde. Dat ik niet vergeten werd door mijn lichaam. Dat die tenminste nog wel aan mij dacht. 'Ik ben moe.' Ik wilde gaan liggen, maar de woorden van Luke hielden me tegen.

'Ik was bezorgd om je.' Hij sprak de woorden zo zorgvuldig uit dat ik even twijfelde of ik ze wel goed gehoord had. Toch zeiden zijn grote ogen mij genoeg. Hij had ze daadwerkelijk wel uitgesproken. 'Ik dacht dat we iets hadden afgesproken.'

Die woorden brachten me weer ter wereld. Het waren alweer regels. Regels die iemand anders voor mij maakte om mijn leven te beperken. Regels die ik helemaal niet wilde en die ik zeker niet had opgesteld. Als ik alcohol wilde drinken, dan deed ik dat. Niemand die me tegen kon houden, al helemaal Luke niet. Hij moest mijn zus maar regels opgaan leggen, maar dat durfde niemand. Hij gaf me nu alweer de schuld van iets wat ik niet had gedaan. Dat leek iedereen te doen.

'Wij hadden helemaal niets afgesproken,' lachte ik woedend. Emoties vloeide door mijn lichaam heen en ik wist niet wat ik ermee moest. Ik wilde gillen, huilen, lachen en dat allemaal tegelijk. Mijn hoofd bonkte en ik werd steeds duizeliger. Dit keer niet door de alcohol.

'Jij zou niet drinken,' zei hij terwijl hij me aankeek. Zijn handen lagen nu op zijn benen.

'En ik heb het toch gedaan.' Ik wilde hem niet uitdagen, maar ik wist niets anders. Ik kende al deze emoties niet, want ik had er nog nooit mee te maken gehad.

'Dale, zie je zelf niet wat je aan het doen bent?' Luke bracht zijn handen bijeen en wreef er even zenuwachtig in.

Uitdagend keek ik hem aan. 'Nou?' vroeg ik hem, terwijl ik een wenkbrauw optrok. 'Wat ben ik dan volgens jou aan het doen?'

Luke wreef weer even door zijn haren heen, volgens mij was dat zijn zenuwtikje, waarna hij ze weer op zijn schoot legde. 'Dit alles is een schreeuw om aandacht. Ik snap het, maar je kan stoppen met schreeuwen. Ik heb je gehoord. Het gene wat ik gezegd heb geldt nog steeds. Ik ben er voor je.'

Mijn mond viel open en met grote ogen keek ik de jongen voor me aan. 'Een schreeuw om aandacht?' herhaalde ik. 'Dit is een schreeuw om aandacht?'

Luke keek naar mijn paarse dekbed en verroerde zich niet.

'Weet je wat dit is Luke?' vroeg ik hem. 'Dit ben ik na een avond plezier, net als iedere anderen tiener. Helaas voor mij wordt dat in dit huis niet getolereerd. Zodra ik plezier heb, is dat fout. Zodra ik plezier heb overtreed ik de regels. De regels die zijn gemaakt door Lori en waar we ons allemaal aan houden. We houden ons er allemaal aan, maar we weten allemaal niet eens waarom. Ze is ziek in haar hoofd Luke. Haar manische depressie is zo erg dat ze nooit meer de oude wordt en ik ben de enige die dat ziet.'

Luke keek nu wel naar me op. Zijn ogen stonden zo krachtig dat het gewoon pijnlijk was. 'Ik heb heus wel gezien hoe ze jouw behandelen hier,' zei hij. Dit keer wreef hij niet door zijn haren heen. Dit keer was hij zeker van zijn worden. 'Ik heb gezien hoe ze je wegstoppen, overal de schuld van geven, omdat dat gewoon het makkelijkste is wat ze kunnen doen. Door jou te straffen hebben ze het gevoel dat ze toch nog een beetje ouder zijn. Dat is fout Dale en dat weet jij ook. Je hoeft dit niet allemaal te pikken. Zeg er wat van. Jij mag er ook zijn.' Luke pakte mijn handen vast en een warm gevoel overspoelde me. Ik keek naar zijn handen, die die van mijn stevig omklemde. Heel even voelde ik me veilig. Afgesloten van alles en iedereen die me niet zag zitten. Hij was de eerste persoon in tijden die me aanraakte. Die me aanraakte alsof ik er echt mocht zijn. Zijn duim wreef over de palm van mijn hand en ik zocht naar lucht. Plotseling wist ik niet meer hoe ik moest ademen en mijn borstkas voelde brandend aan. 'Jij mag er net zo goed zijn als Lori, Dale. Je hoeft niet alles op je te nemen. Dat is te zwaar voor iemand van zeventien.'

Ik knipte hard met mijn ogen om alle tranen te laten verdwijnen. 'Luke,' zei ik, terwijl ik moeite had om mijn stem onder controle te houden. Ik kuchte even en knipte de laatste tranen weg uit mijn ogen. 'Het is denk ik beter dat je nu weggaat. Je hoort hier niet te zijn.'

Ik trok mijn handen terug en liet Luke heel even verbaasd zitten. Daarna stond hij op en liep hij zonder verder nog iets te zeggen weg. Hij keek zelfs niet eens achterom. De deur viel met een klap in het slot en ik was alleen. Ik was alleen met de monsters op mijn kamer, die klaar waren om me te pakken zodra ik uit mijn bed stapte. Ik ging liggen en krulde mezelf op. Tranen stroomden over mijn wang en langzaam werd alles nat. In de zee van tranen zwom ik mezelf een weg naar een andere wereld. Een wereld waarin alles beter was en ik wel gezien werd. Een wereld waarin ik mocht doen wat ik wilde.

En, wat vinden jullie ervan?