Schrijfwedstrijd

Uitwerking Finale

Uitwerking finale //  BooksxbyNikita

"Sunny kom je?!" Riep mijn moeder. "Ja mam," riep ik geërgerd terug. Ik deed snel mijn haar goed. Waarom was ik zo zenuwachtig voor mijn eerste schooldag op de middelbare school? Het was toch helemaal niet zo erg om naar een middelbare school te gaan? Nou voor mij dus wel. Ik wou gewoon een goede eerste indruk maken. Beter als op mijn vorige school.

Ik werd daar namelijk gepest. Het was verschrikkelijk geweest, mijn allergrootste nachtmerrie. Iedere dag ging ik met tegenzin naar school, waarom hadden ze mij uitgekozen, dacht ik dan altijd. Ik werd dan altijd opgewacht door een stelletje meiden, die begonnen mij dan uit te schelden, maar na school was het het ergst, omdat er dan niemand was. Dan wou ik altijd zo snel mogelijk weg, maar meestal was ik te laat. Ik werd dan in elkaar geslagen. Iedere dag zweeg ik tegen mijn ouders, en zei dat ik bijvoorbeeld was gevallen. Of ik verstopte de blauwe plekken zo goed mogelijk onder mijn kleren, zodat ze niks zouden merken.

Meerdere keren heb ik nagedacht over zelfmoord. Ik wou niet iedere dag met tegenzin naar school gaan. Maar ik niet zo lomp was geweest was ik misschien nu al wel dood geweest. Maar toch was ik wel blij dat ik het niet ben. Ik ben een keer van een huis afgesprongen, maar ik had enkel mijn been gebroken. Ik ben voor een trein gesprongen, maar ik stond niet op het goede punt. Die dingen hadden natuurlijk ook goed kunnen gaan als ik niet zo dom was geweest.

Automatisch ging ik met mijn hand over mijn slaap. Ze hadden me een keer zo hard geslagen dat ik buitenwesten ging, maar dan ook echt, ik moest zelfs naar het ziekenhuis. Ik heb daar een week in coma gelegen toen ik eindelijk wakker werd. Er was uit mijn slaap heel veel bloed gekomen waardoor ik extra bloed moest krijgen, en daar zat nu een litteken. Al mijn hele leven lang. Ik heb er heel erg veel nachtmerries aan over gehouden. Bijvoorbeeld dat ik in elkaar werd geslagen en toen zo hard geslagen en geschopt werd dat ik nooit meer wakker werd. En het enge was dan dat ik alles kon zien, de begrafenis, hoe ik levend werd begraven en alsnog stikte en overleed. Het was mega eng, ik heb dagen niet kunnen en willen slapen.

Zenuwachtig pakte ik een borstel en begon nog een keer mijn haar te kammen. Mijn spontane en rustige kant liet me echt in de steek. "Sunny als je nu niet komt, kom je sowieso te laat," zei mijn moeder ongeduldig. Ik rende snel de trap af, pakte mijn tas en gaf mijn moeder een vlugge kus. Rustig liep ik naar de schuur, maar van binnen was ik helemaal niet rustig. De basisschool was nu voorbij, ik zou een nieuwe start maken. Kom op Sunny, je kunt het! Ik pakte mijn fiets uit de schuur en liep door de poort.

"Ehm zometeen de grote weg oversteken, dan naar rechts, en dan zal ik het Isala zien liggen aan de linkerkant," mompelde ik tegen mijzelf. Na zo'n veertig minuten te hebben gefietst was ik er bijna. Ik kwam uit het bos rijden, en ik stak de weg over, maar ik had niet gekeken. Ik zag de auto nog aankomen, maar ik was te laat. Een lange toeter gevolgd door een klap, en alles werd zwart.

2 dagen later...

Ik opende mijn ogen, waar was ik? Er klopte iets niet. Ik keek om me heen. Gele muren, vaag. Ik ging rechtop zitten en gooide mijn benen over de rand van het bed. Ik keek naar mezelf en zag dat ik in een soort witte jurk was gekleed. Ik wou opstaan uit bed, maar ik viel. Ik slaakte een gilletje toen ik merkte dat ik mijn benen niet meer voelde. Tranen gleden over mijn wangen, terwijl ik roerloos op de grond bleef liggen. 'Help, kan iemand mij helpen,' zei ik schor.

Nog geen minuut later stond daar een dokter, en opeens wist ik alles. Van huis, het ongeluk, de sirenes van ambulances die ik had gehoord. Nog meer tranen gleden over mijn wangen. De dokter hielp mij in een rolstoel en rolde mij naar een kamertje. Ik kende dit hier uit duizenden. Dit was hetzelfde ziekenhuis waar mijn vader was overleden. Gelijk voelde ik een steek in mijn hart.

"Beste Sunny," begon de dokter, die blijkbaar Fred heette. "We hebben niet zo goed nieuws. Je bent door het ongeval verlamd geraakt en je zult waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen," zei Fred. Dat was een klap in mijn gezicht. Niet lopen, waarschijnlijk geen Isala en gehandicapt. Die woorden spookte door mijn hoofd. "Kan ik nog naar het Isala?" Vroeg ik. Fred schudde triest zijn hoofd. "Ik ben bang van niet Sunny, je zult naar een speciale school moeten voor gehandicapte kinderen.'" Droevig staarde ik voor me uit. Ik wil niet naar zo'n stomme school.

1 jaar later....

Ik zit nu op een speciale school voor gehandicapten. Ookal voel ik me helemaal niet zoals hen, ik voelde me hier helemaal niet op mijn gemak, ook heb ik geen vrienden, behalve een meisje met een mentale ziekte pdd nos. Sommige jongeren op deze school schelden mij uit. Waarschijnlijk puur omdat ze het moeilijk hebben. Maar daar trek ik me meestal niks van aan, maar toch raakt het me. Eerst kon ik ook gewoon lopen, maar nu niet meer. Ik heb er ook niet voor gekozen om gehandicapt te zijn. "Hey lamme,' zei een jongen. Dit keer pikte ik het echt niet meer. Ik reed achter hem aan en reed vol tegen hem aan. Hij zakte in elkaar van kramp en ik reed snel weg, om niet gesnapt te worden.

Ik leef nu gewoon thuis maar het is niet altijd makkelijk. Ik kan niet overal bij en moet vaak geholpen worden door mijn moeder. Dit vind ik zo irritant, want ik wil gewoon een zestien-jarig meisje zijn zoals alle andere. Ik ben nu eenmaal anders.......

Feedback:

Eerste indruk: Je hebt je verhaal goed beschreven. Soms leek het of ik het voor me zag, dat is erg goed! Ook vind ik het een mooi detail dat er een kleine flashback was. Dat ze een beetje kon herinneren wat er was gebeurd.

Spellingsfouten: Spellingsfout is onderstreept. De zinsopbouw klopt niet helemaal.

Tips: Twijfel niet te veel aan jezelf, want je kan echt goed schrijven. Dat heb je weer met dit verhaal bewezen!

Conclusie: Het is een goed verhaal, je hebt het heel goed geschreven. Je hebt het over een onderwerp geschreven wat vaak voorkomt, ik vind dat je het goed hebt omschreven die emotie kwam ook goed over! En ik vind het einde echt heel goed!