Never forget you...

Een echte training

Ik werd laat wakker, na de middag. Iedereen was met zijn eigen zaken bezig en ik vond het eigenlijk goed, ik kon meer tijd doorbrengen met mijn gedachten. Ik ging even snel een hapje eten en ging op het terras zitten. Elrond kwam bij mij zitten en zei: "Je moeder komt morgen of zelfs vandaag laat naar ons toe. Als ze komt gaan wij zo snel mogelijk naar Mirkwood, daar blijven wij een week en daarna gaan wij terug. De oorlog komt eraan en iedereen bereidt zich voor. Je kunt je rustig voorbereiden op ons vertrek, je kunt nog paar keer hier oefenen, door het bos en de velden gaan paardrijden maar wees voorzichtig, de schaduw en het gevaar is dichtbij.". Ik kreeg er warm van binnen, hij zei dat mijn moeder en aan komt, ik knikte en hij wenste mij nog een goede dag. Ik bleef een halfuurtje zitten en besloot toen om naar beneden te gaan, naar de stallen. Ik nam Allatus en boog en pijlen mee. Ik ging op hem zitten en wij reden de velden op. Het was een mooie namiddag, de vogels zongen en de laatste bladeren vielen van de bomen. Ver in de verte zag ik de eenzame berg die al wit was, waarschijnlijk heeft het daar al gesneeuwd. Allatus stopte opeens met galopperen. "Wat is er?", vroeg ik aan hem en hij trilde en hinnikte. De vogels stopten met zingen en vlogen naar het westen. Opeens hoorde ik rare geluiden. In de verte, langs 3 kanten kwamen kleine groepjes orks op mij af. Ik kon niet terug omdat dat te gevaarlijk was voor de anderen. "Komaan Allatus nu een echte training, wij gaan zien wat wij kunnen. Noro lim, noro lim, Allatus!",riep ik en galoppeerde op de orks af. Ik begon naar hun te schieten met mijn pijlen en zo doodde ik op afstand al de helft, de anderen moesten gedood worden met zwaard. Ik nam mijn zwaard en begon te vechten, ik doodde ze snel, de lessen van Legolas hebben echt veel geholpen. Opeens galoppeerde een andere persoon op paard en sneed de hoofden van 3 orks tegelijkertijd, het was natuurlijk Legolas. Wij bleven even doorvechten en doodden de rest van de orks. "Je vocht echt knap , Nauriel.", zei hij en ik glimlachte. "Je komt altijd als ik het nodig heb. Ik ben echt blij dat ik zo'n goeie vriend mag hebben, ik heb nog nooit zo'n vriend gehad.", antwoorde ik en wij begonnen te lachen. Wij galoppeerden paar minuutjes en toen zei Legolas: "Nauriel ik denk dat iemand op je wacht in Lothlorien. Volgens mij zou het beter zijn om nu terug te gaan." Ik knikte en wij reden terug pratend over gevecht van daarnet.