Never forget you...

Nieuwe plaats

Voordat het donker werd kwamen wij uiteindelijk toe. "Mae govannen Nauriel.Mirkwood opent zijn poort voor u, mijn dame.", zei Legolas. Ik bedankte maar hetwas wat raar, mijn dame bedoel ik met 'wat raar'. Het was inderdaad een groot bos. Een elfsedienaar kwam om mijn slaapkamer te laten zien. Ik zette mijn spullen en ging op het bedzitten. Ik was dood moe. Ik pakte mijn kleren en spullen uit. Toen ging ik opstap in het koninkrijk. Ik ging door de eindeloze, smalle trappen, naar bovennaar onder. Het leek wel een labyrint. Toen kwam ik op een terras. Het wassuper groot en jij kon de zon zien ondergaan. Ik stond te kijken en toen hoordeik iemand aankomen, ik draaide mij om. Het was Legolas. "De zon gaat onder, hetwordt weer donker.", zei hij en kwam dichter bij mij. Ik keek verder naar dezon en antwoorde niet. Wij bleven zo staren naar de zon. Toen hij onder wasbegon ik te praten. "Wat een mooie plaats.", zei ik. "Ja, zullen wij gaaneten?", vroeg hij. Ik knikte en wij gingen weer dood de trappenlabyrint naar dezaal waar wij aten. Het was een grote zaal met veel kaarsen. Er stond veel wijnop tafel en er was heel veel eten. Ik en Legolas waren de enigen die aten. Hetbleef stil. Ik zag dat Legolas het moeilijk mee had. "Nauriel, ik vind het ergmoeilijk. Deze stilte is te stil voor deze stille plaats. Na het eten, zullenwij een wandeling doen, de avond is nog jong.", begon hij te praten en ik knikte accepterend. Wijaten door. Toen wij klaar waren stond hij op en bood hij mij zijn arm. Ik stondrecht en samen met Legolas ging ik eerst naar de zaal waar de troon stond. Hetwas gigantisch en indrukwekkend. Wij gingen even staren en toen zei hij dat wijbeter naar het tuin zouden gaan. Ik stapte met hem mee. Het tuin was ook ergmooi, er was ook een mooie rivier met veel kleine watervalletjes. Wij staptensteeds verder maar op een moment struikelde ik bijna, gelukkig was Legolas erbij. Hij pakte mij op en op deze manier ben ik niet op de grond gevallen. Hijzette mij recht. Hij had mijn handen vast en keek recht in mijn ogen en ik keekin zijn ogen. Zo bleven wij lang staan zonder een woord uit te spreken. "Past umaar op.", fluisterde hij met een te lieve stem "subiet breekt u uw been. Dat willen wij niet.". Wijbleven nog steeds zo staan tot er opeens een soldaat binnen kwam en zei dat devoorraden wijn waren gearriveerd. Legolas sprong snel op en zei snel tegen mij:"Wacht maar hier, Nauriel!". Hij ging met de soldaten mee en regelde de zaak.Ik was nog steeds stil en wist niet wat ik moest zeggen. Ik vond hem steedsmeer leuk. Hij heeft nog veel geheimen maar dat zegt hij wel op een bepaaldmoment. Iedereen van Mirkwood kende mijn naam, het was wel raar want ik washier maar paar uur. Ze waren allemaal zo vriendelijk tegen mij, en zekerLegolas, hij was heel erg vriendelijk. Ik voelde mij zo goed bij hem, ik kon allesbij hem kwijt.