ARADA

7.6

Bölüm Şarkısı - Long Long Time Ago..

Multimedya, Mary Jane Collins..

' İşte şimdi kalbin ellerimde.. '

Onun, ışığı sönmüş gözlerinin içine bakarken söylediği son sözleriydi. Kafasında çınlanan son yankı. Kendi mırıldanmalarına gözlerini açarken aslında uyumuyordu. O sadece kendini kapatmıştı; çekeceği acıya, duyacağı nefrete ve vicdanının azabına karşı kendini savunmaya almıştı. Sanki bir buz kütlesinin içinde bin yıldır uyuyor gibiydi, öylesine yabancıydı kendine.

Saatlerdir dış dünyaya kapalı olan bilinci henüz yerine geliyordu. Gözlerinin önüne inen sansür, etrafını görmesini zorlaştırıyordu. Bıçak kadar keskin olan duyuları, ince bir ip gibi kopmaya meyilliydi. Yüzünü tokatlayan rüzgar, onu kendine getirmeye çalışıyordu. Gücüyle kayaları aşındıran dalgalar gölü aşıp, üstüne yürüyordu. Islanmıştı, üşüyordu. Yatağında olmadığı kesindi, en azından bir balığa dönüşmediyse..

Demiri bükmek kadar zordu kitlenen çenesini açmak. Baştan aşağı titreyen vücudundaki hiçbir uzva sözünü geçiremiyordu. Ağladığı her halinden belli olan gözleri şişmiş, yanağına yol yapan göz yaşları, çenesinin altında birikmişti.

' Uyan Mary Jane, uyan lanetin kızı. Gözlerindeki perdeyi arala. Bırak karanlık seni bulsun, bırak güç seninle olsun.. '

Uyanan kendisi değildi, o böylesi sinsi uyanamazdı. İçi sıkılıyordu, yüreği büklüm büklüm olmuştu. Buna rağmen bastıramadığı kadar çok güçlü hissetmesi tuhaftı. Sanki yenilenmişti; kanı daha hızlı akıyor, bedeni daha canlı görünüyordu. Hücreleri kıpırdanıyor, heyecan istiyor, daha fazlası için aranıyordu. Evet, kesinlikle uyanan kendisi değildi; uyanan içindeki düşmanın ta kendisiydi..

' Uyanışımız kutlu olsun! '

Bu sesi hiç sevmemişti; hırıltılı ve soğuk.. Kafasının içinde dönüp dolaşan sesler susmuyordu. Çünkü içten içe biliyordu, çıkan sesin haykırdığı her düşünce kendisine aitti. Aklı ikiye bölünmüştü, tıpkı kalbi gibi bir yanı karanlık diğer yanı aydınlık. Hangisine kulak asmalıydı? Dahası hangi yanı haklıydı? Haklı olmanın, dürüst davranmanın herzaman mutluluğa götürmediği aşikardı. Yanlışın açtığı aydınlık da ancak iğne ucu kadardı. İyi ama o çok istediği özgürlüğe nasıl kavuşacaktı?

Hakikat bir bakış yakınlığında, ellerinin arasındaydı. Avuç içine dolan birikintiye baktı, rengi kırmızıydı ve yapışkandı. Yükünün ağırlığını hissedercesine diğer avcuna baktı, orada bir hayat vardı. En sevdiğinin, ilk sevdiğinin hayatı ellerindeydi. Sonsuza kadar..

İki Gün Önce..

' Seni görmek istiyorum.. '

Bulmacasını çözerken yudumladığı kahvesini soğutmamaya özen gösteriyordu. Ahşap mutfak masanını titreten telefonu, bu gün iki kalp arasında köprü görevindeydi. Telefonuyla birlikte bedeninin de titremesinin sebebi belliydi. William Clark, onu görmek istiyordu. Uzun zamandır kendini böyle hissetmemişti. Biri yardımına ihtiyacı olduğu için onu görmek istemiyordu. Bir seans için de çağırılmıyordu. Ona işi de düşmemişti, başını belaya da sokmamıştı. Mary Jane Collins, bugün biri onu görmek istediği hazırlanacaktı. Elindeki telefonu kaç dakikadır tuttuğunu bilmiyordu, tıpkı kaç dakikadır gülümsediğini bilmemesi gibi.

Buluşma teklifini kabul eden genç kız, Will'i arabasıyla bardan alacaktı. Telefonu masaya geri bıraktı ve Sarah'ın terapiye gitmek için kalktığı sandalyeye bacaklarını uzattı. Kahvaltı masasını toplayan Bayan Ops'a kahve fincanını uzatarak birazdan çıkacağını haber verdi. Onun için hazırlanmak zor olmayacaktı. Çünkü zaten William, onun her halini biliyor ve seviyordu. Kapıdan çıkarken ona koltuktan bakan Dobby'e hoşçakal diyen genç kız, Jack'in barının yolunu tuttu. Geldiğini genç adama haber verirken, dikiz aynasından barın arka kapısını gözetliyordu. Toprak tonlarındaki rujunu zaten solgun gözüken dudaklarına dokundurup, yüzük parmağıyla dağıttı. Özensiz olmamalıydı ama aynı zamanda doğal gözükmeliydi. Sonunda arabaya doğru hızlı adımlarla yürüyen Will, kapıyı açtı ve bir gülümsemeyle yerine oturdu.