SHE'S MY PRECEDENCE

Chapter 35

Jho's POV

"Jho gising... Jho... hey Jho....Gising na Jho....". Joseph waking me up.

"Five minutes more please...". I said covering my face with the mattress.

"No Jho, wake up... You should be.. Jho.". He said, this time I can hear it clearly.

"BAKIT BA?". I answered frustratedly, I badly need to sleep. I feel so drained.

"It's about Dad.". He answered lowering his head down.

Agad naman akong napatayo sa pagkahiga sa narinig ko.

"What happen to Dad?". I asked pero nanatili lang siyang tahimik.

"Joseph answer me please.". I feel so scared sa isasagot niya.

Joseph remain silent. Until I saw his tears drop.
Hindi ko alam pero pakiramdam ko nawalan ako ng lakas, nanghina ako. Hindi pwede, hindi totoo to. Nananaginip lang ako. But then the pain won't  stop and it feels so real.

My body's trembling as I feel my tears drop slowly. Hindi ko na napigilan ang sarili at napahagulgol na ako sa iyak.

Naramdaman ko nalang na may mga brasong yumakap sa akin.

"Joseph....bakit ganon?..... Bakit niya tayo iniwan?..... Bakit siya sumuko?..... Bakit?". I said breaking after each question.

"Jho... ". He said tightening the hug but it doesn't change everything.

Umiyak lang ako ng umiyak.
Sobrang sakit at ang hirap tanggapin ng nangyari. My father die, I lose him again. Bakit ba kailangang mangyari ang lahat ng ito? Bakit ba kailangang may mawala? Hindi pa ba sapat na mas pinili kong isakrepesyo si Triz just to keep my Dad? Is the pain and hurt not enough? Is my effort not enough to keep them alive? Or am I not worthy to have them? Sa naisip ay mas lalo pa akong napaiyak. Umayak lang ako ng umiyak hanggang sa di ko na namalayang nakatulog na ako habang yakap ako ni Joseph. Maybe I'm still lucky to have him.

------------------------------------------------------------

Nagising ako na tila ba may kulang. At ng maalala ko ang nangyari ay kasunod namang bumagsak ang aking mga luha. Luhang puno ng sakit, sakit na hindi ko mapipigilan.

"Jho.". Tawag ni Joseph sa akin. Napatingin naman ako sa kanya na ngayo'y nakatayo sa pintuan ng kuwarto ko.

"It's time Jho.". Sabi nito. Alam ko kung ano ang nais iparating ni Joseph.

"Magbibihis lang ako.". Matamlay kong sagot sa kanya. Tumango naman siya bilang sagot saka tumalikod at lumabas na sa kuwarto ko. Pagkaalis ni Joseph ay agad akong nagayos.

Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin.
I really look wasted.
Pagkatapus kong ihanda ang aking sarili ay bumaba na ako.

Pagkababa ko ay nakita ko si Joseph na nakasandal sa sasakyan.

"Are you ready?". He asked with a hint of smile in his lips. Alam kong sinusubukan lang niyang pagaanin ang sitwasyon.

"I'm ready.". I answered giving him a slight smile.

Binukasan naman ni Joseph ang pintuan ng sasakyan para sa akin. At pumasok din siya kaagad sa driver seat. Pagkaupo ay agad niyang pinaandar ang kotse at pinatakbo na.

Habang na sa biyahe ay tahimik lang kaming pareho ni Joseph. But after mga ilang minutes ay nagsalita na siya, siguro dahil napansin din niyang kanina pa kami tahimik.

"Are you really sure doung this? We can still go back if you want.". He asked me.

"I'm sure about doing this.". I answered.

After an hour. Nakarating na rin kami sa airport.
Maybe this time it's worth it. I say to my self.

-------------------------------------------------------------

Ud here...
I know, I know...late na naman...
Sorry talaga...
Life really sucks when your a student...

Anyway thank you so much sa lahat ng nagvote....

I love you all....
#JHOBEA

SORRY FOR THE ERRORS....