Peki ya umudun rengi?

Çocukluğumun şarkısı

Dışarıdaki manzara cam arkasından izlenince o kadar hüzünlü ki; ağacın yaprakları rüzgarla bütünleşirken, insanlar daha sevdikleriyle bir bütün olamıyorlar. Bir huzursuzlar gibi. Aslında huzur bulmak onu belki de kendimizde aramaktır, tıpkı çocukluğumuzda masum-masum erkenden uyumamız gibi. Hani anlamadığımız için hiçbir şeyi dert etmezdik ya, gerçek huzur orada saklıydı işte. En büyük derdimiz bile zorla yemek yemek, erkenden uyumaktı mesela. Evrenin karanlığından annelerimizin şefkatine sığınırdık. Bir ninni söylerdi dünyalara bedel. Hepimizin ilk melodisiydi o ninniler. Sevgiyi bile en masum haliyle öğretmişlerdi bize. Evrenin acımasız gerçeklerinden saklıyorlardı bizi sevgi dolu bakışlarında. 

Fakat zaman durmuyordu, her sene birer yaş daha büyüyorduk, birer tane daha duygu ediniyorduk kendimize. Güvensizlik, yalan, nefret, hayal kırıklığı ve bunlar gibi birkaç tane daha. İçlerinde umutsuzluk barındıran duygular. Neden bu kadar karamsar peki? Çünkü büyüdükçe annelerimizden bağımsız hale gelmeye başlıyorduk. Anne şefkati olmayan duygular terkedilmiş duygulardır, ne de olsa. Sanki huzur da kayıp gidiyordu zaman zaman elimizden. Artık anne şefkati değil de kendi irademiz sahiplenmeliydi o duyguları. O sonsuz huzuru bulabileceğimiz tek yer belki de annelerimizin koynuydu, onların şefkati ve o masum ninniler. 

Çocukken her şey toz pembeyken artık daha bir koyu sanki. Eskiden her saniye peşimizden koşan, şefkatlerini bizlerden esirgemeyen annelerimiz, şimdi bizim şefkatimize sığınıyorlar sanki. 

Böyle doğanın kucağında bulmak istiyorum kendimi. Yağmurda ıslanmış toprağın kokusunu içime çekmek, denizin huzur verici sesini dinlemek, rüzgara karışmış yaprakların uçuşmasını izlemek saatlerce. Doğanın kucağına sığınmak tıpkı çocukluğumda annemin kucağına sığınmam gibi. Doğanın sesi ninnim olsun, gözlerimi kapatıp masum duygularımda kaybolayım yeniden. O güzel kokusunu içime çekmeye devam edeyim her saniye. Belki de çok fazla değil, birkaç saat bile yeter onu tekrardan yaşamama.

"Çocukluğumun şarkısını"