10 Things To Do Before 17

Κεφάλαιο 35

"Βαλτην πιο μέσα."λέω στον Αλέξη , ενώ τον βλέπω να σπρωχνει προκειμένου να μπει.

"Σου λέω δεν χωράει.Είναι μεγαλη"τονίζει και αναστεναζοντας , παιρνει ακομα μια ανασα και προσπαθεί να με βοηθήσει.

"Μικρή είναι Αλέξη.Μικρή."λέω γελώντας και τον βλέπω να με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα."Βλέπω έχεις ενα θέμα , με το να ξεχωρίζεις τα μεγέθη."συνεχίζω τη ίδια στιγμη που ορκίζομαι ότι αν μια ματια του μπορούσε να με σκοτώσει , αυτή την στιγμή θα ήμουν ήδη νεκρή.

"Σπρώξει και εσύ όμως.Δεν βοηθάς καθόλου .Μονο οδηγιες δινεις."λεει με νευρο, ενω εγώ ακολουθώ την εντολή του.Βάζω λίγα καλύτερα τα χέρια μου και με μια δυνατή κραυγή μπαίνει.Επιτέλους.

"Είδες?Δεν ήταν τόσο δύσκολο να βάλουμε μια βαλιτσα σε ένα ράφι ντουλάπας.Μπορούσες να το κάνεις και μονη σου."μου λέει άκρως αλαζονικά την ίδια στιγμη που εγώ θέλω να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια.

"Γίνεσαι τόσο μαλακας."λέω τελικά και τον βλέπω να με κοιτάζει έκπληκτος.Εγώ να τον βρίζω?Είναι κάτι πρωτάκουστο και για εμενα και για αυτον.Η πρόοδος μου σε αυτό τον τομέα είναι μεγάλη...

"Πρόσεξε τα λόγια σου Ίρις.Αυτά σε εμενα δεν πιάνουν."λεει κάπως αυστηρά ενώ μου πιανει με αρκετή δύναμη τους δυο καρπούς μου."Ξέρεις, κάτι τέτοια θέλουν οι δυο βουτηρομπεμπεδες με τους οποίους έχεις μπλέξει."συνεχίζει ενώ ασκεί παραπάνω δύναμη αυτή την στιγμή.Δεν αργω να καταλάβω σε ποιους αναφέρεται και με μια κινηση προσπαθώ να πάρω τα χέρια μου από τα δικά του.

"Άσε με, με πονάς."λέω κλαψουριζοντας ενώ νιώθω έναν μικρό οξύ πόνο να διαπερνάει τους καρπούς μου.

"Αυτό , ματια μου , θα μου το λες σε λίγες μέρες.Μονο που θα βρισκόμαστε σε διαφορετική στάση."λεει ψιθυριστά στο αυτι μου ,ενω σιγά σιγά απομακρύνεται και αφήνει τους καρπούς μου στην ησυχία τους.Πόσο με εκνευρίζουν τα ερωτικά υπονοούμενα που πετάει...

"Παντως δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έφερες μια τόσο τεράστια βαλίτσα για μόνο 4 μερες."τονίζει και κάθεται στον καναπέ ενώ απλώνει τα πόδια του στο τραπεζάκι.Αλλαζει το θεμα συζητησης για να μην προλαβω να του απαντήσω.Μάλιστα...

"Δεν εφερα μεγάλη βαλίτσα Αλεξη.Στο ξαναειπα.Είναι η πιο μικρη που έχω."λέω και αναστεναζοντας τριβω τους καρπούς μου.Ο πονος υποχωρει σιγα σιγα.

"Σε πονεσα πολύ?"τον ακούω να με ρωτάει ενω πλησιάζει προς το μερος μου.Εγώ χωρίς να του απαντήσω κατευθύνομαι προς την κουζίνα και προσπαθώ να βρω παγάκια για να βάλω πάνω στους καρπούς μου.Το καλό που του θέλω να μην αφήσει σημάδι...