Κάθομαι στο κρεβάτι μου , κουκουλωμενη με πολλά παπλώματα και έχοντας δίπλα μου χαρτομάντιλα.Δάκρυα τρέχουν από τα ματια μου ανεξέλεγκτα και παρά την προσπάθεια μου να τα κρατήσω μέσα μου δίχως να τα εκδηλωσω, αποτυγχανω.
Σκηνές από τον τσακωμο μου με τον Αλέξη , και τον ουσιαστικό χωρισμό μας , έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες στο μυαλό μου και ρίχνουν την ψυχολογία μου ακόμα περισσοτερο.
Το γεγονός ότι δεν με άφησε καν να του εξηγησω μου δημιουργεί έναν θυμό αλλα απο την αλλη ξέροντας ότι το θέαμα που είδε μπροστά του ήταν τρομερά αποκρουστικο , με βοηθάει αρκετά στο να τον δικαιολογήσω.Εγώ αν τον έβλεπα να φιλάει κάποια άλλη , θα τον είχα σκοτώσει και θα είχα ξεμαλλιασει αυτή που του τριβοταν.Όποτε σύμφωνα με την δικια μου αντίδραση, η αντίδρασή του Αλέξη θεωρειτα απολύτως φυσιολογική.
Αναστεναζω από όλες αυτές τις σκέψεις καθώς το κενό που νιώθω από την στιγμη που έφυγα από το σπίτι του , επιστρεφει.Γαμωτο , δε ξέρω τι σημαίνει αυτό αλλά σοβαρά δεν έπρεπε να γίνει το "φιλι".Νιώθω τόσο χάλια ξέροντας ότι η αιτία για ότι συναιβεί ειμαι εγω.Είναι ένα ασήκωτο βάρος στην συνείδηση μου , που δεν μπορώ να αντέξω.
Θυμάμαι το ποσο χαλια ημουν οταν εφυγα από εκεί μέσα και πονάω.Αφού έμεινα για λίγο περιμένοντας την ξαφνική του επιστροφή , αποφάσισα ότι δεν θα ερχόταν πίσω.Έτσι πήρα το πρώτο ταξί που βρήκα και ήρθα σπίτι.Η κατάσταση μου?
Απελπιστική.
Αυτή η λέξη είναι η μόνη που μπορεί να χαρακτηρίσει την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι εδώ και λίγες ώρες.Και αυτό που με ενοχλεί περισσοτερο από όλα , είναι ότι το προηγούμενο βράδυ ήταν απλά ένα απο τα καλύτερα της ζωής μου.Χωρίς να γίνει κάτι πονηρό , πέρασα απλά αξέχαστα.
Γιατί η ευτυχία να διακόπτεται τόσο εύκολα από την καθημερινότητα κάποιου ανθρώπου?
Όταν επιτέλους έφτασα σπίτι αντιμετώπισα μια ανήσυχη μαμά , να με περιμένει εδώ και πόσες ώρες να επιστρέψω.Δεν γνωριζε ότι θα εμενα στον Αλέξη , οποτε ειναι λογικό να ανησύχησε.Βέβαια , αν ήξερα ότι μετά από αυτό το κλαμπ και την βραδιά στο σπιτι του Αλέξη θα γίνονταν όλα αυτά , θα πατούσα ενα "pause" και θα σταματουσα τον χρόνο.
Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να γίνει...
Κάθομαι ανάσκελα ενώ βάζω το πρόσωπο μου πάνω στο μαξιλάρι την ίδια στιγμη που ακούω την πόρτα του δωμάτιο μου να χτυπάει.Όχι δεν θα το αντέξω πάλι.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
10 Things To Do Before 17
Teen Fiction"Και αν χάσεις..."πλησίασε και άλλο κοντά μου , μικραινοντας την απόσταση μεταξυ μας. "Τι θα γίνει τότε?"ρώτησα σηκώνοντας ειρωνικά το φρύδι μου , προς το μέρος του. "Δεν θες να μάθεις."ψιθύρισε αισθησιακα μηδενιζοντας το κενό που μας χώριζε. Cove...
