அவளை காதலித்ததில்லை

லஞ்ச்

"அவங்கக்கூட நீங்களும் போகலையா லாவண்யா?"

"இல்ல சார். அவங்க போற இடம் என் hostel இலிருந்து தூரம். லஞ்ச் முடிச்சுட்டு திரும்ப சாயங்காலம் டிராபிக் இல் hostel வர்றதுக்குள்ள ரொம்ப tired ஆகிடும்னு."

மீண்டும் தன் மேசைக்குச் சென்று கணினியை தட்ட ஆரம்பித்த அவளைக் காணும் போது உள்ளூர ஒரு பரிதாபம். ஆபீஸ் வெறிச்சோடி இருந்தது மதிய நேரத்தில்.

"லாவண்யா, சரி வாங்க. லஞ்ச் போகலாம் boss கூட" சிரித்தேன்.

அவள் கண்கள் விரிந்தன ஆச்சரியத்தில். keyboardஇல் விரல்களின் ஓசை நின்றது.

"உங்க thingsஐ எடுத்துட்டு வாங்க. காரில் காத்திருக்கேன். The black car at the front, you know right?" என்று அவள் மறுப்பு அளிக்க வழியில்லாமல் கூறிவிட்டு கிளம்பினேன்.

ஓரிரு நிமிடங்களில் அவள் காரில் ஏறினாள்.

"எந்த ஊர் நீங்க?"

"என்ன சார்?"

"ஹாஸ்டல்னு சொன்னீங்களே அதான் எந்த ஊர்னு கேட்டேன்."

"கும்பகோணம்"

"எவ்ளோ நாளா சென்னையில் வேலை பார்க்குறீங்க?"

"3 வருஷமா"

அதோடு உரையாடல் முற்றுப்பெற்றது. பிறகு junctionஇல் கார் நின்றபோது மீண்டும் பேச்சுக் கொடுத்தேன்.

"எங்க சாப்ட போலாம்? Any idea?"

வெகு ஆச்சரியமாக, "So Pho நு Vietnamese restaurant கொஞ்சம் தூரத்துல இருக்கு. அங்க போலாமா?" என்று பதில் வந்தது.

"மொட்டையா பெயர் சொன்னா எப்படி. Address சொல்லுங்க."

"வேளச்சேரி கிட்ட இருக்கு."

"ஏற்கனவே போயிருக்கீங்களா?"

"இல்ல சார். இது தான் முதல் முறை. புது புது உணவு ட்றை பண்ணனும்னு எனக்கு ஆசை. ஆனால் நடுத்தர குடும்பங்களுக்கு நம் இந்திய உணவு இல்லையென்றால் பர்கர், pizza மாதிரி fast food. வேற நாட்டு Cuisine சாப்டு பார்க்க முன்வர மாட்டாங்க. என்னோட ஹாஸ்டல் தோழிகளுடன் வெளிய வந்தால் இது தான் நடக்கும். பாஸ் இதுலாம் சாப்டு பழக்கமிருக்கும். அதுவும் நீங்க இன்னைக்கு காரில்கூட்டிட்டு போறீங்க சீக்கிரமா போய்ட்டு வந்துடலாம்."