Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Hayalimde ki Meggie tam olarak böyle değil ama görünce gerçekten benzettim.*
Bölüm adı: Her zaman gökkuşağı ve kelebekler olmaz...
"Abimle kavga mı ettiniz?" diye yeniledi Waliyha.Hafifçe gülümseyip, belli belirsiz mırıldandım.
"Zor. Bilirsin, buradayken zaten zordu. Şimdi araya mesafeler giriyor ve ben bunu olgunlukla karşılayamıyorum. Sürekli onunla konuşmak istiyorum, özlüyorum, o olmadığında kimsem yok ama herşey normalmiş gibi numara yapıyorum. Belki o da bana katlanıyor ve beni sevdiğiyle ilgili kendini kandırıyordur..."
Arabayı park edecek yer arıyordum. Bu bahaneylede gözlerimi dikiz aynasına dikmiş, Waliyha'nın kahverengi ile ela karışımı gözlerine bakmamaya çalışıyordum. Tıpkı abisinin gözlerine benzeyen bu gözler, Zayn'i ne kadar özlediğimi hatırlatmaktan başka birşey yapmıyor, kalbime hafif bir sızı yerleştiriyordu.
"Neden böyle şeyler düşünüyorsun? Onun seni sevdiğini biliyorsun..."
"Elbette tabi. Elbette tabi..." kendi kendime söyleniyor gibi konuşmuştum.
"Bence sorun onu özlemen. Bana inan o da seni çok özlüyor. Seninle ilgilenmemi istedi çünkü aklı sende kalıyor. Bence böyle davranarak onu da üzmüş oluyorsun."
Çocukca davranmaktan bir türlü vazgeçemiyordum. Eve gidip saatlerce bağıra çağıra ağlamak istiyor ve bu isteğimi bir türlü bastıramıyordum. Sadece akışına bırakmam gerek. Ama sümüklerim suratımın her yerine bulaşıncaya kadar ağlamak kanıma işlemişti.
Soğuk havayı çiğerlerime çektim ve mümkün olsaydı şuan Waliyha ile olmak istemezdim. Onu seviyorum, bana her zaman bir arkadaş gibi yaklaştı. Fakat böyle zamanlarda hep yalnız kalmak isterim. Çünkü insanlara anlatınca içimde ki hüzün geçmiyor ya da hafiflemiyor, aksine kendimi daha kötü hissettiriyordu.
"Bilirsin, insan ilişkileri hep karışıktır. Çocukken, liseye giderken, üniversiteye giderken, iş hayatında. Hep karışıktır, çünkü insan karışık bir varlık." İç çekip arabayı park etmeye başladım.
"Senin kafan kadar karışık olmadıklarına eminim Meggie." dedi emniyet kemerini çözerken. Gözlerimi devirip bir kere daha ne kadar da kahrolasıca abisine benzediğini düşünüp, içimden bu ukalaca tavırlarına söylendim.
"Kafam niye karışık olsun ki benim?"
Emniyet kemerini çözüp arabadan indim ve O'Connals'a doğru onu takip ettim. Mekanın ikinci katına çıkıp, cam kenarındaki masalardan birine oturdu. Onu izledim ve üzerimdeki kaşe siyah montu çıkarıp karşısına oturdum. Kaşe montumu yanımdaki boş sandelyenin üzerine arttım. Kolları eskimiş, üzerinde küçük pamukçuklar çıkmıştı.
"Bilemiyorum Meggie durumu biraz abartıyorsun gibi geliyor. Sadece bir birinizden uzaksınız ve ne olmuş yani? Onu kıskanıyor musun?"
