moikan

Merhaba güzel adam.
Seni bilmediğin şehirlerde bekliyorum. Belki yolunun hiç düşmeyeceği...
Belki beni hiç göremeyeceğin yerlerden yazıyorum sana..
Belki hiç yatamayacaksın dizlerime, belki ellerim hiç tadamıyacak avuç içlerini..
Belki de kimseyi senin kadar çok sevemeyeceğim.
Ayrı yollara yürüyoruz ve iki yarımdan bir tam olamıyoruz...

Bazen her gün yanında duran insanlar varken, gider sana kilometrelerce uzaklıktaki birine güvenirsin. Güvenmenin mesafesi yoktur çünkü. Güvenmenin meselesi vardır. Herkese güvenilmez. Herkese güvenilmeyeceğini, yediğin darbelerden sonra anlamanın kattığı acı insanları büyütüyormuş. Bizde böyle büyüdük işte. Herkese güvenilmeyeceğini, herkesin sevilmeyeceğini ve herkesin herkez diye yazılsada artık farketmeyeceğini zaman gösterdi bize.Sevmekte böyle bir şey işte, her gün elini tutabileceğin, dokunabileceğin insanları sevemezsin de, belkide hiç görmediğin, belkide hiç göremeyeceğin birisini seversin. Bu kalp organı çok farklı çalışıyor çünkü. 
Bazen sadece bir fotoğrafa bakarak aşık olabiliyor insan. Bazen de sadece ses tonuna. İşte o andan sonra, karşına kim çıkarsa çıksın herkesi farklı sınıflandırmaya koyuyorsun. Aklın daima onda oluyor.

Bazen farklı şehirde oturan birisini seversin. Bazen o şehirin hava durumunu incelersin. Yarın hava soğuk, kalın giyinse bari. Bazen, o şehirin takımını desteklersin.  Bazen de o şehirde adı geçen bir haberi okurken,bazen, bütün bazenler çoğalır...

 Siz hiç uzakta oturan birini sevdiniz mi? Hergün yanında olamadığınız, her gün elini tutamadığınız. Onu kötü gördüğünüz de hiç bir şey yapamadığınız oldu mu?? İşte seni öyle seviyorum. Şu an benden millerce uzaktasın ama herkesden yakınımdasın...