Liefde in oorlog

1.

Dit is m'n eerste verhaal op Wattpad. Het is misschien niet het beste verhaal ooit, maar het word beter. Alvast bedankt voor het lezen!

Pas op: het verhaal speelt zich af in 1914. Belangrijk!
***********************************

De bel gaat. Glimlachend doe ik open en zie Emanuel staan. 'De post van vandaag Julliet.' Zegt hij en geeft me een paar brieven. 'Dankjewel Emanuel!' Zeg ik terwijl ik snel even de brieven bekijk. Verrast blijf ik staan. Er zit een brief bij met het koninklijk stempel erop. Wat zou dat kunnen betekenen? Ik zeg hem gedag en doe de deur dicht. In gedachten verzonken loop ik de woonkamer in en ga zitten. Dan klapt z'n boek toe en komt naast me zitten. 'Wat is er Julliet?' Vraagt hij wat bezorgd. Daniël. Hij is geweldig. Hij is bezorgd, beschermend en lief. Hij is alles wat een man zou moeten zijn. Al een jaar zijn we getrouwd, en ik heb er geen spijt van. In het begin was hij met verschillende meisje aan het daten, maar met mij bleef hij steeds weer contact zoeken. Totdat het meer werd en ja, we getrouwd zijn. Ik snap niet wat hij in me ziet. Ik ben niet het knapste meisje dat er is. Er waren genoeg - knappe - meisjes die met hem wilden trouwen. Maar de jongen met felgroene ogen en blond haar, koos voor het meisje met grijs-blauwe ogen en bruin haar.
Zacht legt hij z'n hand op m'n schouder. 'Je kan het me vertellen. Dat weet je.' Zegt hij zacht. Ik laat hem de brief zien. Fronsend pakt hij hem aan en scheurt hem open. 'Wat? Dat kan niet.' Mompelt hij na een tijdje. Hij staat op, waardoor de brief op de grond valt. Ik raap hem op en lees hem.

Beste,

Het koninklijk bestuur heeft beslist dat het leger uw man, Daniël Wright, hen kan helpen door hun te vergezellen. Hierbij...

De rest kan ik niet meer lezen door de tranen die zich in m'n ogen vormen. Ik weet niet wat te denken. Alleen nee. Nee nee en nog eens nee. Ik wist wel dat het ooit zou komen. Ik had er ook al wel eens over nagedacht. Maar nu is ligt het in m'n handen. Dát is toch wel iets anders. 'Wanneer vertrek je?' Vraag ik ervan uitgaand dat hij dat weet. Hij zucht en kijkt me aan. M'n hart breekt als ik hem zo zie staan. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij neemt me in z'n armen en wiegt me zacht heen en weer.
'Overmorgen.' Antwoord hij. Ik huil. Ik huil zoveel dat z'n trui doorweekt is. 'Alles komt goed Julliet.' Troost hij me. Ik schud m'n hoofd. Nee, het komt niet goed, en dat weet hij ook. Dan drukt een kus op m'n voorhoofd.
Het is heerlijk in z'n armen.
Veilig.

En wat vond je van het eerste hoofdstuk? Wil je meer weten over Julliet, Dan en Will?
Vote, comment en deel!
Make my day!
Kenna