Midnight Moon

Hoofdstuk 9

Afbeelding hierboven is Jem

Finnley Wilson (Finn) POV

Ik heb vandaag mijn afspraak in het ziekenhuis met dokter Samantha, mijn mate. Ik zie er naar uit om haar weer te zien en haar geur in te kunnen ademen. Yoeri heeft vannacht gewoon weer in zijn eigen huis geslapen en vanochtend werkt hij in het roedelhuis samen met Jem en ik heb een paar telefonische afspraken in mijn eigen kantoor thuis. Als het bijna tijd is om naar het ziekenhuis te gaan stuur ik even een whats-appje naar Yoeri en Jem om te zeggen dat ik weg ben en waarheen. Ik mind-link hun niet omdat ze op dit moment ook dingen aan het doen zijn en ze niet afgeleid kunnen worden, dit hebben we onderling afgesproken dat als het niet dringend is we appen en niet linken.

Ik kwam even later in het ziekenhuis aan, melde me bij de balie en ging naar de wachtkamer van de poli waar ik naartoe verwezen werd. Na even gewacht te hebben kwam er een oudere arts aan lopen en ging een kamertje in. Later werd mijn naam door een verpleegster geroepen en werd ik in een kamertje gezet, de oudere dokter die ik net heb gezien komt binnen lopen. "Zo meneer Wilson, ik ben dokter Vries en ga u vandaag nakijken" "waar is mijn eigen dokter?" vraag ik verbaast aan hem. Ik had me te veel verheugd om haar te zien om me door deze oude man te laten behandelen. "die is weggeroepen" antwoord hij kortaf "waarom zou ik niet weten, zoveel is ze nou ook weer niet dat ZIJ er speciaal heen moest. Niet met haar leeftijd." Ik moest me heel erg in te houden om de man niet te plekken aan te vallen, hoe kan hij mijn mate zo onderuit halen en dat in het bijzijn van een patiënt, die van haar nog wel. "Ik ben erg tevreden met haar behandeling en haar methodes. Dus ik wacht graag tot zij weer beschikbaar is." zeg ik zo kalm mogelijk. Mijn wolf, Stefan is totaal niet blij met de man die hier voor me zit. De dokter kijkt me aan en haalt zijn schouders op, "Dan kunt u naar de balie gaan voor een nieuwe afspraak, als u er echt op staat. Maar ik kan u verzekeren dat ik u net zo goed, misschien nog wel beter, kan helpen." zegt hij met, naar mijn zin, te veel eigendunk. Ik klem mijn kiezen op elkaar om een grom in te houden en zeg "Is het ook mogelijk dat ik hier op haar wacht tot ze vandaag weer beschikbaar is? Ze had me dringend verzocht om vandaag weer bij HAAR terug te komen." Ik benadruk haar extra, ik wil alleen door haar behandeld worden. Het is al heel wat dat ik überhaupt terug kom in dit mensenziekenhuis. "Dat is natuurlijk altijd mogelijk, ik kan u alleen niet vertellen hoe laat ze terug komt en of ze in het geheel hier terug komt op de poli vandaag." zegt de arts verveeld, zo te horen niet blij dat ik haar over hem verkies. "Dan blijf ik hier toch wachten op haar, bedankt voor u tijd." zeg ik beleeft voor ik opsta en het kamertje uitga en weer in de wachtkamer ga zitten. Ik moet haar vandaag zien, ik denk niet of ik anders kan slapen vannacht.

Na nog ongeveer drie uur gewacht te hebben ruik ik haar. Ik zie haar aan komen lopen maar ze besteed geen aandacht aan haar omgeving, ik neem haar goed in me op; ze wankelt een beetje op haar benen en heeft diepe wallen onder haar ogen en ziet ook een beetje te wit naar mijn zin. Ik sta op om haar aan te spreken als ze een kamertje in loopt en er al snel weer uitkomt met een paar mappen, die er zwaar uitzien, in haar armen. Ze loopt snel maar wankel een andere gang in, ik loop achter haar aan. Ik vertrouw het niet hoe oververmoeid ze eruit ziet. Als ze weer een andere gang in loopt en haar pas wat vertraagt roep ik haar "Dokter Samantha, wacht even" ik moet haar echt vandaag nog spreken. Ze draait zich snel om, te snel zo te zien want ze zakt door haar benen heen. Zo snel als ik kan ben ik bij haar om haar op te vangen, het is gewoon een tweede natuur om voor mijn mate te zorgen en geloof me, ze ziet er nu zo slecht uit dat dat het enige is waar ik aan kan denken. Ze kijkt omhoog naar me maar zo te zien kunnen haar ogen niet echt scherp stellen, ze blijft erg wazig kijken. Ze mompelt een dankje en probeert weer recht te staan. Ik laat haar heel voorzichtig los, maar blijf wel dicht in de buurt voor als het niet gaat. Ik vraag aan haar "Gaat het wel?". "Je ziet nogal bleek misschien moet je even gaan zitten" voeg ik eraan toe. Ze knikt afwezig en net als ik haar weer vast wil pakken om haar naar een stoel te helpen zegt ze "Ja ik ga wel even naar mijn kantoor om te gaan zitten", ik maak een instemmend geluidje omdat ik niet echt denk dat ze me goed kan horen. Ze probeert een stap te zetten maar zakt weer door haar benen, ik vang haar snel weer op en zeg "zeg maar welke kamer dan breng ik je wel". "Mijn naam staat op de deur" zegt ze en ik kijk om me heen naar de deuren voor en achter me, ik zie alleen negens Samantha staan maar alleen maar achternamen, ik zucht, daar heb ik niks aan. "Er staan alleen achternamen op de deuren, ik weet alleen dat je Samantha heet" zeg ik dus maar in de hoop dat ze me genoeg begrijpt om te antwoorden. "O ja dat is ook zo, stomme deurnamen ook" mompelde ze, ze begrijpt me dus wel, gelukkig. "Dus mag ik je achternaam weten voor je kamer?" vraag ik haar nu wat geamuseerd. "Black, ik heet Samantha Black" zeg ze, ik kan nu een grom niet onderdrukken. Zo heet Cam ook, dat betekend dat ze zelfs getrouwd is met zijn broer, shit shit shit. Dit kan ook echt alleen mij maar gebeuren. Ik kijk snel naar mijn mate als ik haar wat meer in mijn armen voel hangen en zie nog net dat ze helemaal buitenbewustzijn raakt. Ik til haar bruids-style op en loop naar het kantoor waar 'Dokter S.A. Black' op de deur staat. Ik kijk om me heen in het kantoor en zie een bank staan, ik leg haar er zachtjes op. Wat is er aan de hand met mijn prachtige mate dat dit gebeurt. Ik blijf even naast haar op mijn knieën op de grond zitten en strijk zachtjes door haar haar heen. Ik moet iets doen, denk ik bij mezelf. Ik kijk een beetje om me heen, geen flauw idee wat je nu hoort te doen, wij weerwolven vallen alleen flauw als we te gewond zijn of te veel bloed verloren hebben. Wat ik voor een mens kan doen weet ik niet, ik kan nu echt niks bedenken. Ik kan nu maar één ding doen en dat is Yoeri bellen, misschien weet hij wat, hij heeft tenslotte een poosje met haar in dit ziekenhuis doorgebracht toen ik nog ik coma lag. Ik pak snel mijn mobiel uit mij broekzak en zoek Yoeri zijn nummer, na een paar keer over gegaan te zijn springt hij op voicemail. Hij zit natuurlijk ik een bespreking en neemt zijn mobiel niet op, dan maar de vaste telefoon van het roedelhuis. "U spreek met Gamma Jeremiah Brown" antwoord Jem als hij de telefoon op neemt, "Jem, ik ben het. Geef de telefoon aan Yoeri, ik moet hem nu spreken" zeg ik zakelijk. Jem weet gelijk dat het serieus is, ik bel nooit naar het roedelhuis. Ik hoor gestommel aan de andere kant van de telefoon en Jem die tegen Yoeri zegt dat er een dringend telefoontje voor hem is. Yoeri pakt snel de telefoon over "Beta Yoeri Davis" zegt hij, "Yoeri, ik ben het. Je moet nu naar het ziekenhuis komen" "Finn? Wat is er aan de hand." vraagt hij verbaast, "Ik kwam hier dus voor mijn afspraak maar dat ging niet helemaal zoals gepland, ik ben er nu dus nog steeds, maar dat is nu niet belangrijk. Wat nu belangrijk is is dat ik mijn mate hier bewusteloos in mijn armen heb liggen." zeg ik licht in paniek, het is mijn mate. "Wat heb je gedaan Finn?" vraagt hij "Niks, dat is het. Ik heb niks gedaan, ik liep haar achterna en riep haar toen draaide ze zich naar me toe en ging haast onderuit dus ik ving haar natuurlijk op. Daarna nog even gepraat en toen viel ze opeens helemaal weg en dat is nu.." ik haal mijn telefoon van mijn oor om naar de tijd te kijken "zo ongeveer 15 minuten geleden. Yoeri ik meen het, er is iets mis met haar. Ze ziet er niet uit, ik bedoel ze is natuurlijk prachtig maar ze ziet zo bleek en heeft donkere wallen onder haar ogen. Ik weet niet wat ik moet doen." zeg ik haast radeloos. "Oké Finn, wordt allereerst rustig, haal diep adem. Ze heeft er niks aan als jij in paniek raakt. Nu voel je aan haar pols hoe sterk haar hartslag is." Ik leg de telefoon naast de bank en zet hem op speaker en voel naar mijn mate haar pols. "Ik voel hem wel maar hij is zwak" zeg ik tegen Yoeri. "Oké Finn, ik weet ook niet precies wat te doen nu. Ik ben geen Lota. Ik kom nu naar je toe en zal onderweg Jesse bellen. Hij kent haar en weet meer van mensen dan wij." "Dankje Yoeri, ik weet echt niet wat ik nu moet doen." Ik hoor wat geruis aan de ander kant van de telefoon en een autodeur dicht slaan voordat hij antwoord "Gewoon rustig blijven en stel je gehoor in op haar hartslag, zorg ervoor dat die blijft gaan dan komt alles wel goed, ik hang nu op en ga Jesse bellen en dan zijn we er beide zo snel mogelijk" "Oké" zegt ik en hij verbreekt de verbinding. Ik luister goed naar haar hartslag, het is moeilijk omdat het zo zwak is maar het lukt. Ik trek rustig haar doktersjas uit, denk niet dat dat comfortabel is met al die spullen in de zakken. Ik ga naast haar op de bank zitten en leg haar hoofd op mijn schoot neer. Ze is zo mooi, het zomerjurkje zit haar prachtig en haar mooie haren liggen nu over mijn bovenbenen verspreid, ik ga er zachtjes met mijn vingers doorheen. Ik denk dat ik een tijdje zo in gedachten naar haar kijkend heb gezeten want opeens word mijn aandacht getrokken tot twee geuren die ik ken die snel deze kant op komen, al snel hoor ik ook hun voetstappen. De deur word open gegooid en ik zie Jesse voorop staan met Yoeri nog verbaast naar de deur kijkend. "Waar is ze?!" roept Jesse, voor hij het kantoor rond kijk en ons op de bank ziet, hij snelt onze kant op en zakt op zijn knieën voor de sofa. "Lieve Sammy, wat heb je nou weer gedaan" hoor ik hem zachtjes fluisteren terwijl hij over haar wang strijkt. Ik grom naar hem, hoe durft hij hier zo binnen te stormen, tegen mij te roepen en dan zo tegen mijn mate te spreken en haar op die manier aan te raken. Hij laat snel zijn hand vallen en zegt een zacht "sorry Alpha" voor hij weer opstaat en naar het bureau loopt wat in het kantoor staat, haar bureau. Yoeri komt ook het kantoor in gelopen en legt de mappen die nog in ge gang lagen ook op het bureau neer en doet de deur weer achter zich dicht. "Weet jij wat er met haar aan de hand is?" vraag ik aan Jesse. Hij draait zich weer naar me toe en kijkt lang naar mijn mate voor hij langzaam zijn hoofd schud, "Ik weet dat ze al een poos onder vrij veel stress staat, maar ik dacht niet dat het zo erg was" zegt hij zacht. "Wat bedoel je?" vraagt Yoeri aan zijn broertje, we kijken hem nu beide aan. "Dat is niet mijn verhaal om te vertellen, sorry jongens maar ik weet ook niet wat we nu voor haar kunnen doen." zegt Jesse, "dus wat nu?" vraagt Yoeri. "We wachten" zegt Jesse, "Hoe bedoel je we wachten?" vraag ik. "We wachten tot haar lichaam vind dat het genoeg uitgerust is om bij te komen" antwoord Jesse, "verder kunnen we nu niks doen dan dat. Ik bedoel kijk naar haar, ze is volkomen uitgeput. Ik denk dat dit een reactie was van haar lichaam is om haar dit te vertellen. Ze mag van geluk spreken dat jij bij haar was anders had ze misschien nog lelijk kunnen vallen en ik weet dat rond deze tijd de kamers hier niet veel bezocht worden dus kan het ook nog wel even geduurd hebben voor ze gevonden was." hij zucht voor hij zacht zegt "ze moet onze waarschuwingen eens serieus gaan nemen en zich zelf niet zo wegstoppen." Hij zegt het laatste stuk zo zacht dat als ik geen weerwolf gehoor had ik het niet zou horen, ik denk ook dat hij het meer tegen zichzelf zei dan tegen ons. "Ik kan nu een vriend vaan haar, een dokter hier, een berichtje sturen dat zodra hij tijd heeft hij hier heen kan komen." Weer een man, maar het is beter dan dit, dus ik knik en Jesse pakt gelijk zijn mobiel en stuur het berichtje.