Element Varisleri 2 (Düzenlendi)

Bölüm 5 (Düzenlendi)

Yolda tek başıma yürüyordum, hava karanlıktı. Emma'nın sokağındaydım, evine gidiyordum ve onları gördüm. Hemen en yakındaki ağacın arkasına gizlendim. Sam bir şey dedikten sonra Emma'ya yaklaşıp onu öptü, o da karşılık veriyordu. Hayır olamaz!

Gizlendiğim yerden çıkıp adını haykırdım. "Emma!"

Ona seslendim ancak beni duymadı.

"EMMA!"

Beni neden duymuyordu. Yanlarına gittim, Sam'i itmeye kalktım ancak ellerim içinden geçti. Hala öpüşüyorlardı. Emma'yı tutmaya çalıştım elim içinden yine geçti. Neler oluyordu?

"Onlara artık karışma Alan."

Arkamı dönünce Jenny dedikleri kızı gördüm.

"Onlar çok mutlular, artık onlara karışamazsın."

"Hayır, hayır bu olamaz." Koşup oradan uzaklaştım ve önümde başka tanımadığım bir oğlan çıktı.

"Nereye gidiyorsun Alan?"

"Sende kimsin?"

"Bizi tanımıyor musun Alan?" Arkamda başka birisi daha vardı. Dönüp bakınca başka tanımadığım bir kız gördüm. İki taraftan beni sıkıştırdılar diye düşününce Sam ve Jenny de onlara katıldı.

"Aramıza katıl Alan."

"ASLAAA!" diye bağırarak uyandım ve bedenimi kara yıldırım kaplamıştı. Nefes nefese ve kanter içindeydim. Sadece bir rüyaydı ama gerçek gibiydi. Diğer iki kişi kimdi? Acaba olar diğer güçlere sahip olanlar mıydı? Saate baktım 4.35'di. Bedenimde hala yıldırımın kıvılcımları çıkıyordu. Sakinleşemiyordum, her an patlayacak gibi hissediyordum. Banyoya gidip yüzümü yıkadım ve aynadaki görüntüme baktım. Yüzüm bembeyaz olmuştu, göz altlarım şişmişti. Artık daha fazla uyuyamazdım, hala rüyanın etkisinden çıkamamıştım. Acaba olacakları mı görmüştüm? Emma ile bir daha birlikte olabilecek miydim bilemiyordum. Sam yüzünden aramız bozulmuştu, belki de bunu bilerek yapmıştı. Onlara katılmamı istiyorlardı, karanlık tarafa geçmemi istiyorlardı. Hayır bunu yapmayacaktım. Asla!

Odama gidip yatağıma oturdum, artık ne yapacağımı bilmiyordum. Kafam karışıktı, sanki kafamda başka biri daha vardı ve o öfkelenmeme sebep oluyordu.

***

Sabaha kadar yatakta boş boş tavana bakıp durdum. Saat 7 ye yaklaşıyordu. Bugün okul yoktu ve evde pineklemeyi düşünüyordum. Johnlara gitmek istemiyordum, Emma ile görüşemeyecektim, Dan'de bugün kursa başlıyordu. Evet, bugün yalnızım diye düşünürken telefonuma bir mesaj geldi. Mesaj Claire'dendi ve buluşmak istiyordu. Emir verir bir ifade kullanmıştı.

"Saat 10 da Hermes caddesinin köşesindeki Kafe de."

Hemen "Neden?" Diye cevap attım. Cevabı gecikmedi."Sen sadece dediğimi yap."Yine emir kipi! İstemeyerek "Tamam." diye cevap attım.

Annem bana seslenmeden aşağı mutfağa indim. Bizimkiler alıştıkları için pazar günlerde erken kahvaltı yaparlardı.

"Günaydın." deyip masaya oturdum.

"Günaydın tatlım."

Sessizce kahvaltımı yapmaya çalıştım, hiç iştahım yoktu, babam bana döndü.

"Alan, neyin var?"

"Bir şeyim yok sadece gece uyuyamadım."

"Eğer bir şey varsa benimle konuşabilirsin."

"Yok bir şey baba merak etme." deyip konuyu kapattım. Rüyamı ve olanları babama anlatabilirdim ancak gerek duymadım. Kahvaltımı bitirmeden kalktım ve dışarı çıktım. Evde oturmak istemiyordum ve cafenin yolunu tuttum.