De abstracte kant van liefde (✔)

H49: Pootjes haken en kamerindelingen

'Joosje toch!' Louise deed alsof ze ontzettend geschokt was. 'Dat had ik nou nooit van jou verwacht.'

'Hé, ik zei toch "bijvoorbeeld?'

Ik schudde grinnikend mijn hoofd. Ik vond het dan wel naar dat ik Chris en Lucas een week zou missen, maar ik kreeg er wel een week met vriendinnen voor in de plaats. Zo verkeerd klonk dat nou ook weer niet.

Louise gaf nog eens extra gas. Als we in dit tempo bleven racen, zouden we er maar een kwartier over doen om het Rousseau te bereiken in plaats van een halfuur. Ik begon alweer misselijk te worden. Het zou niet zo'n heel onverstandig plan zijn om kots zakjes bij Louise in de auto te stoppen. Soms voelde het net alsof je in een achtbaan zat.

Het was vreemd om te beseffen dat ik de rest van de week zou vertoeven op het Rousseau. Ik ging op een heel andere manier naar de gigantische meisjesschool kijken. Hoe zou het zijn om hier jaar in jaar uit naar school te gaan? Zelfs nu ik al bijna een jaar op het Hutchford, iets vergelijkbaars, woonde, kon ik het me nog niet voorstellen. Het was zo... gróót. Een giganisch gebouw vol tienermeiden. Dé plek voor drama en zwijgpartijen, als je het mij vroeg.

'Daar zijn we weer,' zong Louise vrolijk. Charlotte's hoofd stak maar half onder haar dekbed vandaan, maar toen ze mij in het oog kreeg, kwam ze in een ruk overeind.

'Wat heb jíj nou gedaan?' Bij het laatste woord klonk haar stem zeker twee octaven hoger.

'Ruzie gehad met Chris,' grapte ik.

'Je meent het!'

'Louise kreeg ruzie en Imke ving de klap op,' vatte Josephine het akkevietje samen.

'En haar oog is zeg maar twee keer zo dik als normaal, dus komt ze ons een weekje lastigvallen.'

'Wat gezellig!' zei het meisje, zo vrolijk als alleen Charlotte dat kon.

Nou, in ieder geval was er nog iemand echt enthousiast.

Later op de avond kwamen ook Gemma en Gwen aan op school. En hoewel het zwaar verboden was om na tienen nog op te zijn, hielden we een filmavondje. Het was grappig om het verschil tussen de filmsmaken van Joos en Lucas te zien. Waar Lucas toch meer fan was van romantische komedies, keek Josephine liever naar een Star Wars film, of een goede thriller.

Een uur na het aflopen van de film lag ik nog te stuiteren in mijn bed.

De volgende morgen kwamen we er pas achter hoe onverstandig ons filmavondje echt was geweest. We begonnen namelijk om half negen met gymles.

Madame Rieu had haar vuurrode brilletje op de punt van haar haakneus gezet en keek me scherp aan. Ze was misschien een jaar of vijvendertig, maar leek minstens tien jaar ouder door haar ouderwetse ragebollenkapsel en haar veel te ruime kleren.

'Dus, jij wilde halverwege het semester aansluiten bij mijn lessen, maar hebt geen gymkleren bij je én geen schoenen?'

'Wel schoenen,' verbeterde ik haar, 'maar mijn eigen kleding ligt nog op mijn eigen school.'

De vrouw keek me een paar tellen strak aan. 'O,' zei ze, 'dus jíj bent dat jongensmeisje.'

Ik hield mijn mond maar dicht, voor ik er allemaal onbeleefde opmerkingen uit zou gooien. Ik had in het afgelopen jaar al zoveel opmerkingen om mijn oren geslingerd gekregen dat ik er onderhand wel klaar mee was.

'Kijk maar in de rechterkast. Daar liggen de nieuwe shirtjes en korte broekjes. En schiet maar op. De les begint over twee minuten.'

De kleding van het Rousseau zat beter dan dat van het Hutchford, maar dat wilde eigenlijk niet zoveel zeggen. De pijpen van het broekje waren zo wijd dat het net een rok leek. Het zou me ook niet verbazen als dat de opzet was geweest.