De abstracte kant van liefde (✔)

H14: Vreemde verrassingen

Mijn moeder heeft me ervan verzekerd dat ze het niet erg vond om ons van Amsterdam Centraal op te pikken. Ze vond het een goede gelegenheid om Lucas kennis te laten maken met Amsterdam. Je zou het niet bij mijn moeder verwachten, maar ze vond Nederlandse kunst en cultuur erg belangrijk.

'Lucas is een Belg, toch? Nou, dan zullen we eens goed kennis laten maken met Nederland!'

Mijn moeder was vanochtend erg enthousiast over de telefoon. Ik heb haar maar even niet verteld dat Lucas waarschijnlijk vaker in Amsterdam is geweest dan zij, met zijn voorliefde voor stedentripjes. Misschien wisten we er tijdens haar amateuristische rondleiding nog een avondmaal bij de MacDonalds uit te slepen.

Op het station besefte ik pas hoe geweldig slim het was dat ik Lucas had meegenomen. Thuis wist ik nog net de juiste trein vanaf Bussum-Zuid naar Amsterdam te vinden. Het station in België was van een heel andere moeilijkheidsgraad.

'Je vindt het toch niet erg om mee te gaan, hé?' vroeg ik voor de zoveelste keer vandaag. Lucas rolde overdreven met zijn ogen, terwijl hij twee kaartjes uit de automaat trok.

'Im, dan had ik hier toch niet gestaan? En nu opschieten, voor we onze trein missen.'

We zochten ergens in de achterste coupé een plek naast elkaar. Ik vond het heerlijk om met de trein te reizen. In tegenstelling tot heel veel andere mensen die ik kende, vond ik de ritten erg rustgevend.

Lucas had een boek meegenomen en nog voor de trein goed en wel weggereden was, had hij hem al opengeslagen. Ik leunde met mijn arm tegen het raam om een zacht kussentje voor mijn hoofd te creëren. Misschien kon ik een aantal uurtjes bijslapen. De afgelopen dagen hadden Lucas en ik namelijk onze filmverslaving weer opgepakt. Dat was voelbaar ook.

Bij de eindhalte stapten we uit. Ik probeerde mijn gegaap te onderdrukken, maar het lukte niet zo goed.

Als de echte gentleman die hij was, nam Lucas mijn weekendtas van me over. Ik wilde weigeren, maar ik was veel te moe om dat stomme ding ook nog achter mijn sjokkende lichaam aan te trekken.

Mijn pruik jeukte verschrikkelijk. Ik had hem natuurlijk kunnen afzetten, maar in de trein naar Amsterdam was de kans nog best groot dat ik bekenden zou tegenkomen.

En ik wilde mijn moeders gezicht zien als ze me herkende, natuurlijk.

Ik zag haar eerder dan zij mij. Haar nieuwe haarkleur stond haar veel beter dan pikzwart en het viel me op dat haar make-up veel minder heftig was dan ik van haar gewend was. Ze mompelde iets tegen zichzelf en speelde met de autosleutels in haar handen.

'Mam?' zei ik met een lage stem. Mijn moeder knipperde verdwaasd met haar ogen toen ze me opmerkte. Haar perfect rood gestifte lippen hingen een beetje open.

'Imkela?' Ik beet op mijn tong om niets over die verschrikkelijke bijnaam te zeggen.

'Jup,' zei ik.

'Mijn hemel.' Mijn moeder zette grote ogen op. 'Wat hebben ze met je gedaan! Als ik je gezicht niet zo goed kende na zeventien jaar, had ik je niet herkend.'

'Wees maar niet bang. Ik kleed me thuis wel om. Waarom was je eigenlijk in Amsterdam?' Door haar laag foundation was het nauwelijks te zien, maar ik zag dat ze bloosde. Ze staarde naar de grond.

'Ik was even bij je vader langs. Je weet wel, om wat dingetjes te regelen en een luchtbed op te halen.'

'Was je bij pap?' Ik kon mijn verbazing nauwelijks verbergen. In de afgelopen jaren was ze nog liever een maand lang niet naar de pedicure gegaan dan dat ze mijn vader had moeten zien. Ik weet niet wat er gebeurd was, maar het was in ieder geval niets voor mijn moeder.