De abstracte kant van liefde (✔)

H10: Gepimpte fietsen en andere wereldproblemen

Mijn moeder heeft me jarenlang doodgegooid met leuzen als "wie goed doet, goed ontmoet" en "wreek jezelf niet, dat doet God voor je". Vooral dat laatste snapte ik nooit helemaal, aangezien mijn moeder de kerk na haar mislukte huwelijk voorgoed heeft afgezworen. Ik moest geduldig zijn, zei ze altijd. Ook wanneer ik met veel genoegen iemands neus zijn hersenpan in zou willen rammen.

Zelf geloofde ik heilig in karma. Mijn moeders mooie praatjes werden in de puberteit dus al gauw omgezet in teksten als: "that was karma, you bitch". Ikzelf vond het in ieder geval een stuk overtuigender overkomen.

Vandaag leverde de voetbalcoach echter het volgende bewijs dat karma regelmatig op zich liet wachten.

Rond etenstijd liepen Lucas en ik sjokkend de etenszaal in, allebei dodelijk vermoeid door een gigantisch slaapgebrek. Dat was onze eigen schuld. Het is ook dom om een uur of elf 's avonds nog aan een film te beginnen, terwijl de wekker om kwart voor zeven weer zou loeien. Na deze eerste twee weken "inkomen", had ik alweer het gevoel dat ik een zomervakantie kon gebruiken.

Voor het mededelingenbord in de eetzaal stond een grote groep opdringerige jongens elkaar heen en weer te duwen. Na twee weken herkende ik er een aantal, maar de jongens die keihard "merde!" schreeuwden, waren duidelijk van het Franstalige schoolgedeelte.

Ik keek verbaasd naar Lucas, die zijn schouders ophaalde.

'Ik denk dat de selectie bekend is,' zei hij.

Opeens begreep ik de druktemakers hélemaal. De coach had een week op zich laten wachten en ons, arme scholiertjes, in spanning laten zitten.

'Dat werd ook eens tijd,' zei ik, waarna ik me haastte om me in de kudde voetbaljochies te storten.

En ik stónd op het blad. Helemaal onderaan, onder het kopje "bankspelers".

En omdat het universum zich om een of andere bizarre reden tegen me had gekeerd, stond Christian bovenaan de lijst van selectiespelers.

Verdomme.

Ik kreeg de neiging om het blad van het bord af te scheuren en weg te gooien. Het was zíjn schuld. Als hij niet zo'n egoïstische zak was geweest en me wat vaker de bal had aangespeeld, had ik het misschien wel gehaald tot de selectie.

Met een hoofd op onweer liep ik terug naar Lucas.

Die had algauw door hoe laat het was. Hij spreidde heel kort zijn armen om me een knuffel te geven, maar toen hij doorhad dat we in een eetzaal vol bevooroordeelde kakkers stonden, vielen zijn armen doelloos langs zijn lichaam. Geen knuffels voor Imke.

'Gaat het? Het is niet erg dat je eruit ligt, hoor. Het is moeilijk om tegen... dat verschil op te boxen.'

'Ik ben bankspeler,' sneerde ik.

'O,' wist Lucas uit te stootten. 'Maar dat is toch goed nieuws? Ik bedoel, de kans is dan best aanwezig dat je alsnog in de basis staat tijdens de wedstrijden.'

'Dat is het punt ook niet,' zuchtte. 'Christian staat wél op de selectielijst. Nu heeft hij weer iets om vervelend over te doen.'

'Als je wilt, kan ik wel eens met hem gaan praten?' stelde Lucas voor. Ik haalde verbaasd een wenkbrauw op.

'Waarom zou hij naar je luisteren?'

'Omdat hij dat vroeger ook deed, natuurlijk. Desnoods vraag ik Josephine wel, als hij met mij niet wilt. Als hij opmerkingen gaat maken, hoor ik het wel.'

Ik had geen idee wat Josephine hiermee vandoen had, maar ik merkte aan alles dat Lucas er niet over wilde praten. Daarom sloten we in stilte aan in de wachtrij.