De abstracte kant van liefde (✔)

H49: Pootjes haken en kamerindelingen

'Imke, wat moeten we nou toch met jou aan? De ene vakantie kom je thuis met het bericht "ik ben verliefd" tegen alle regels van het onderzoek in en de volgende keer laat je jezelf een blauw oog slaan. Op Kóningsdag, welteverstaan.'

'Ik weet het,' murmelde ik zo zachtjes dat het nog maar de vraag was of mijn vader dat door het webcammicrofoontje had kunnen verstaan. Pap schudde met samengeknepen lippen zijn hoofd. Ook hij begreep dat ik er maar weinig aan kon doen, maar dat maakte de situatie er nog niet beter op.

Het was nu zondagavond en mijn rechteroog was opgezet en behoorlijk blauw. Zelfs de meest briljante grimartiest zou mijn gezicht als een gevalletje hopeloos bestempelen.

'Helaas denk ik niet dat er iets anders opzit dan dat je je directe onderzoekpositie voor een weekje stopzet, maar een weekje op het Rousseau gaat vertoeven. O, en hoe goed is Lucas met make-up?' Ik wierp een verbaasde blik op mijn vader. Het wilde wel iets zeggen dat hij dacht dat mijn kamergenootje – een jóngen wel te verstaan – beter met make-up was dan ik.

'Geen idee, hoezo?'

'Nou, vanaf volgende week zal daar een laag professionele make-up tegenaan moeten, vrees ik. Maar dat kan niet eerder dan dat die verdikking is weggetrokken. Zal ik mevrouw Dubois bellen dat ze je deze week graag ingeroosterd zou willen worden? Het is zo geregeld. Om nou een week thuis te zitten om een blauw oog is ook zo wat.'

'Ja, dat is prima,' zei ik. Ik baalde hier zo ongelooflijk van. Niet alleen zou ik belangrijke voetbaltrainingen voor het toernooit eind juni missen, ook betekende het dat ik Christian én Lucas waarschijnlijk een week lang niet zou zien.

'Ik zorg ervoor dat de make-up tegen het eind van de week op het Rousseau afgeleverd wordt. Succes, lieverd.' Ik glimlachte kleintjes naar hem.

'Bedankt pap. Tot gauw.'

Vlug sloot ik mijn laptop af, wetende dat mijn vrienden nog beneden zaten. We waren halverwege de middag weer terug naar België gereden, want we moesten immers de volgende dag gewoon weer naar school. Christian en Lucas zouden ervoor zorgen dat de frituurpan uit de schuur gehaald zou worden en ik had van die tijd gebruik gemaakt om eventjes mijn vader op de hoogte te stellen.

Ik wierp een blik in de hoge spiegel van Josephine. Mijn gezicht zag er werkelijk niet uit. Rondom mijn ogen was mijn huid blauw en paarskleurig en mijn ooglid was twee keer zo dik als normaal. Met een beetje geluk kon ik mijn oog half openen. Louise had wel voorgesteld om er wat verzachtende crèmepjes op te smeren, maar die had ik allemaal geweigerd, behalve mijn val- en stotenzalf. Dat kikkergroene spul wilde nog wel eens helpen.

Beneden rook het naar frituur. Louise had haar telefoon gekoppeld aan de box van Lucas en was al zingend de tafel aan het dekken.

Joos zag me vanuit haar ooghoek aankomen, greep me bij mijn arm beet en dirigeerde me naar de gang.

'En?' vroeg ze. 'Wat gaan we doen? Moet je naar huis? Ga je naar school? Ga je het Chris vertellen?'

Ik kneep mijn lippen samen tot een streep. Dat laatste leek nog best een goed idee, maar ik wist dat mijn vader er nooit mee in zou stemmen. Daarom zei ik alleen maar: 'Jullie hebben er een nieuwe logée bij.'

+

'Je begrijpt toch wel dat je aankomende week in een rók moet rondlopen, toch Im?' Louise hield me vanuit de achteruitkijkspiegel scherp in de gaten.

'Ik vrees het.'

'Je doet nu alsof het verschrikkelijk is, Lou, maar dat valt best wel mee. Op het Hutchford kan je bijvoorbeeld geen spiekbriefjes op je bovenbenen schrijven. Althans, je kan het wel, maar je hebt er zo weinig aan.'