De abstracte kant van liefde (✔)

H34: Gigantische onderbroekproblemen

'Ik kan niet geloven dat we op één punt na de finale niet hebben gehaald.' Uit pure frustratie gooide Chris zijn slappe frietje in de mayonaise. Hij wreef met zijn handen door zijn warrige haar en schoof zijn stoel achteruit. Zijn nog gelige oog zorgde ervoor dat hij er nog vermoeider uitzag dan hij eigenlijk was.

'Ik vind dat we het goed gedaan hebben,' zei ik, terwijl ik zijn frietje uit de mayo plukte en in mijn mond stopte.

'Maar één punt. Wie verzint dat nou? Ik had zo graag die eikels willen inmaken in de finale. Ons een stel kakkers noemen? Echt, ik had ze wat gedaan.'

'Dan is het maar goed dat we niet door zijn. Hoewel ik graag had gezien hoe je die bijdehante dodo's een paar flinke klappen had uitgedeeld, weet ik niet hoe blij de coach met je zou zijn geweest. Straks was je je positie van tweede aanvoerder ook nog kwijt geweest.' Ik hoorde Christian zachtjes mopperen.

We zaten met het hele team in een frietzaak halverwege de weg terug. Op het toernooi hadden we zeven wedstrijdjes van een half uur gespeeld tegen andere scholen uit de wijde omgeving. De normaal zo uitgelaten sfeer was nu bedrukt door het verlies van het team. Niemand had zin op te praten of vrolijk te doen. Er werd zelfs geen bier besteld.

We hadden kunnen winnen. Het had echt gekund, als de coach niet zo dom was geweest om Dominique en Christian tegelijkertijd op te stellen. Doordat Dominique te koppig was geweest om de bal direct aan zijn voormalige beste vriend door te spelen, ging ons spel een stuk moeizamer. Miquel, die net als ik aan de kant had gestaan, had ik aan een stuk door horen vloeken op de coach, die de twee er koppig in liet staan.

'Ze moeten dingen die buiten het veld zijn gebeurd niet meenemen in hun spel,' was zijn uitleg, nadat Miquel voor de vierde keer had gevraagd of hij niet ingewisseld mocht worden voor een van de twee. Ik vond alles wel best. Van te voren was ik er al vanuit gegaan dat ik vrijwel niets zou spelen. Ik was nog blij verrast dat ik van de zeven potjes twee in het veld had gestaan.

Ik wilde net aan een korte peptalk beginnen om het team weer een beetje vrolijk te krijgen, toen mijn telefoon begon te rinkelen. Iedereen keek op. Het liedje "Barbie Girl" galmde door de friettent, waardoor mijn wangen rood werden als nooit tevoren. Veertien paar ogen brandden in mijn achterhoofd, terwijl ik in mijn sporttas begon te grabbelen.

'Is die van jou?' vroeg Christian grinnikend.

'Eh, ja. Inside joke,' hakkelde ik.

Ik ging Lucas vermoorden.

Ik kreeg eindelijk mijn telefoon te pakken en drukte zo vlug mogelijk op het groene knopje.

'Sorry hoor,' verontschuldigde ik me, voor ik opstond en naar buiten liep. Ik werd door dertien andere spelers én mijn coach nagekeken.

'Imke? Imke, ben je daar?'

'Wát?' siste ik in mijn eigen stem. 'Ik zit hier te eten met het team. Je belt echt ongelooflijk ongelegen.'

'Maar Imke, waar zit je? Is het nog ver?'

'We zitten op een uurtje van het Hutchford. Hoezo? Is de school soms afgebrand?'

'Nee, eigenlijk nog veel erger.' Lucas zuchtte diep. 'We moeten naar het Rousseau, het kan me niet schelen of ze gaan proberen ons weg te sturen. Heb je facebook niet gezien? Whatsapp niet gecontroleerd?'

'Wat? Hoezo? Lucas, wat is er aan de hand?'

'Die stomme onderbroek, dat is er aan de hand! Weet je nog dat Joos het had over dat ze een foto had gekregen van Lou? Die is op een of andere manier uitgelekt en staat nu overal op social media.'