De abstracte kant van liefde (✔)

H2: Fluffy-sloffen en overbodige make-up tasjes

Als ik mijn moeder niet zo goed gekend had als ik deed, had ik waarschijnlijk gedacht dat ze volledig was doorgedraaid. Tot het avondeten aan toe bleef ze door tetteren over alle gevaarlijke dingen (naakte bovenlichamen, onderbroeken en gymlessen) die ik op mijn pad zou tegenkomen. Waar mijn moeder eerst altijd drammerig was over dat ik "iets moest doen", was ze nu veranderd in een kwaadaardige moederbeer die ieder joch dat ook maar íets te dichtbij kwam als voorgerechtje zou verslinden.

'Als er iets gebeurt wat je niet leuk vindt, dan bel je me maar, hoor. Ik kom je direct halen,' bleef ze me op het hart drukken. Een lieve gedachte, als je buiten kijk liet dat ze geen idee had waar het Hutchford stond.

Het werd pas echt vervelend toen ze besloot dat ze me moest helpen met inpakken. Zonder dat ik het doorhad, had ze mijn foeilelijke, knalroze hutkoffer onder haar bed vandaan getrokken en daar de volgens haar onmisbare spullen ingegooid. Mijn praktisch onaangeraakte make-up tasje lag bovenop. Dit was wel weer hét bewijs dat mijn moeder niet veel van het leven snapte. Als ik iets niet nodig had het komend jaar, waren het wel meisjesspullen.

'Kan altijd van pas komen,' benadrukte ze. Ik stelde me zo voor dat mijn toekomstige kamergenootje per ongeluk mijn kast opende en daar mijn moeders ingeslagen lingerievoorraad, rokjes en tientallen pakjes maandverband vond. Ik wilde eigenlijk niet weten hoe dat gesprek zou verlopen.

Uiteindelijk wist ik haar van de biggetjes roze koffer af te praten. Gelukkig zag zij ook in dat dat niet de ultieme manier was om vriendjes te worden met een stel rijkeluiskindjes die opgegroeid waren met een ego waar je "u" tegen zei.

's Avonds ging ik op mijn vaste plek op de bank zitten. Mijn moeder had wat zitten zappen en was bij een of andere talkshow blijven hangen waar ze het belang van passende bh's bleven benadrukken. Rond een uur of tien hoorde ik het zachte gesnurk van mijn moeder. Ik dronk mijn glaasje appelsap op en besloot daarna ook maar onder de wol te kruipen.

In de afgelopen vijf middelbare schooljaren heb ik nog nooit een wekker nodig gehad. Mijn moeder functioneerde altijd prima.

'Imke! Kom nú met dat luie achterwerk van je uit dat hol van je gekropen. Ze staan over een uur voor de deur en je moet nog álles doen!'

Ik kreunde geërgerd en draaide me nog één keertje om. Binnen vijf minuten zou mijn moeder toch de kamer ingestormd komen om me uit bed te sleuren. Dan kon je er maar beter nog even het beste van maken. Ik negeerde het licht dat door de gordijnen heen priemde en probeerde me te herinneren waarom zomervakantie ook al weer leuk was.

Beneden zat mijn moeder in haar hartjesbadjas op de bank. Aan haar voeten zaten de pluizige fluffy-sloffen die ze van mij voor kerstmis had gekregen. Ze verafschuwde de dingen - daarom vond ik ze zo leuk - maar vandaag droeg ze hen.

Ik kreeg een brok in mijn keel. Ze moest wel veel om me geven als ze speciaal voor mij in de vroege morgen zo'n mode-misser wilde maken.

'Goedemorgen, lieverd,' zei ze. Ik zag hoe ze probeerde geen veroordelende opmerking over mijn uiterlijk te maken. Haar ogen bleven kort hangen op mijn haar. Dat kon ik haar niet eens kwalijk nemen. Mijn haar had in de ochtend vaak iets weg van een uit de kluiten gewassen kippennest. Het kostte me een eeuwigheid - en tientallen plukken haar - voor het er weer een beetje toonbaar uitzag. Meestal nam ik er dus ook de moeite niet voor.

'Goeiemorgen mam.' Ik gaapte zonder mijn hand voor mijn mond te houden. Het was grappig om te zien hoe mijn moeder zich verbeet om niets te zeggen.

'Je sap staat op het aanrecht en daarna kun je maar beter gaan douchen. Wel een beetje vlug, alsjeblieft. Ik wil er nog een beetje toonbaar uitzien wanneer je vader je komt ophalen.'