In love with my brother ft. Dylan O'Brien // Dutch //

Chapter 014

Ik vraag me af of Will ons nog zoekt. En mama en Jeremy, zullen die niet bezorgt zijn aangezien we al 1 maand weg zijn. We moeten terug. We moeten Will te pakken nemen, maar hij is veel sterker dan wij bij elkaar. "Waar denk je aan?" Vraagt Dylan. Ik frons. "Nergens aan, of misschien wel, we moeten terug naar huis." Zeg ik vastbesloten. Dylan schudt zijn hoofd. "Je weet dat Will ons dan vind en wij allebei dood zijn?" Ugh.. "Ja dat weet ik, maar mama dan en je vader? Wat moeten hun wel niet denken?" Hij kijkt me aan. "Misschien heb je gelijk." Zegt Dylan dan. Ik knik.

Ik smijt m'n spullen in de tas en ga dan zuchtend tegen de deur zitten. Ik voel me de laatste tijd down. Ik weet niet waarom. Ik mis iedereen. Ookal zit Dylan in de kamer naast mij zijn tas in te pakken, ik mis zijn lippen, zijn warmte, zijn lieve woordjes. Ik zucht. Dan klopt er iemand op de deur. Ik sta snel op en doe hem open. "Ben je klaar om te gaan? De taxi is er over 10 minuten." Ik knik en zucht. Ik pak m'n tas en zet hem op de grond neer. Dylan loopt naar me toe en slaat een arm om me heen. Ik kijk hem aan en plant mijn lippen op die van hem. Hij zoent terug en vraagt om toestemming. Zijn handen gaan onder mijn shirt. Ik schrik maar herstel me snel. Het voelt goed. Ik vertrouw Dylan. En precies op het perfecte moment gaat mijn mobiel af. Ik trek me terug en open mn ogen. Ik zucht.
"Met Celine.." Zeg ik als ik mijn mobiel opneem. Ik hoor een hele bekende stem. "Celine kom alsjeblieft naar huis, ik mis je zo, je bent mijn enigste kind." Mama. Ik krijg tranen in mn ogen. "Mam, maak je geen zorgen.. alles is goed ik kom snel naar huis..." Zeg ik met een trillige stem. "Celine..ik weet niet waarom jij en Dylan zijn weggegaan maar wil je dat alsjeblieft uitleggen, ik ben bang om je kwijt te raken." Ik haal diep adem. "Het ligt ingewikkelt mam, we komen zo snel mogelijk." Dan hang ik op. Dylan komt naar me toe lopen en slaat een arm om me heen. Dan breek ik. Ik heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Ik huil met lange uithalen en ik wil helemaal niet huilen, ik wil sterk zijn. "Sstt...het komt goed babe, alles komt goed." En dan horen we de taxi toeteren. Ik sta op en veeg mijn tranen weg, pak mijn tassen en loop naar beneden. Ik hoor Dylan achter me. Ik zet mijn tassen in de achter bak en ga in de auto zitten. Dylan komt naast mij zitten en houd mijn hand vast. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen dicht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Omg ik ben eindelijk klaar met dit hoofdstuk 😅 ik had heel lang geen inspiratie, en later als het boek klaar is ga ik het verbeteren dus sorry als er fouten in zitten..dus ja dankje voor alle reacties en stemmen☺️ ik doe echt mn best om het boek zo leuk mogelijk te maken x Myriam