In love with my brother ft. Dylan O'Brien // Dutch //

Chapter 005

Opeens draait Dylan zijn hoofd naar het raam toe. Shit! Volgens mij heeft hij me gezien. Ik duik snel weg en kruip in de bosjes. Als alles veilig is ren zucht ik. Ik ken dat meisje? Ze heeft dezelfde kleur haar als Sanne en ze gilde... Nee... Dit meen je niet! Ik ren weer terug naar het raam. Kut! Het is Sanne! Hoe de fuck had dit kunnen gebeuren. Waarom? Ik loop naar het houte deurtje. Als hij opslot zit ben ik het zat. Ik trap tegen de deur en gelijk gaat hij open. Ik sta in een vies kamertje met 4 jongens en mijn beste vriendin. Dylan kijkt me boos aan. "Dylan?!" roep ik. Iedereen kijkt Dylan aan. Dylan loopt naar me toe en trekt me mee naar buiten. "What the hell doe jij met Sanne?!" roep ik boos. "Celine, je moet echt je mond houden! Zij heeft der mond voorbij gepraat dus dit kon ze verwachten." zegt hij kill. "Haar mond voorbij gepraat?! Dus het was waar.. Je laat haar vrij!" sis ik. "Wat jij wilt, maar eerst moet ze zweren, jij trouwens ook, dat jullie niks over dit gebeuren maar iets loslaten begrepen?" vraagt hij en hij pakt mn arm en knijpt harder. "Begrepen?" herhaalt hij met een kille stem. Kippenvel gaat over mijn lijf. "Be..grepen," zeg ik bang. Hij trekt me weer mee naar binnen. "Yo dude waar bleef je zo lang?" vraagt een jongen met lang krullend haar. "sorry Will.." zegt hij tegen de jongen, die Will heet. Ze maken Sanne los. Ze kijkt naar me. Ik knik. Ze staat naast me en knijpt in mn hand. Ik weet wat ze bedoeld. 2 seconde later rennen we zo snel mogelijk weg.

Het is zaterdag, dus geen school. Ik zucht en denk na wat over wat er gisteren is gebeurd. Het verbaasd me wel dat Dylan me vannacht niet heeft wakker gemaakt. Waarom blijf ik aan hem denken? Hij is gevaarlijk. Ik moet stoppen voordat het te laat is. Ik krijg elke keer de neiging om hem te zoenen. Maar ik doe het niet, zeker niet nadat hij Sanne heeft ontvoert. Sanne is gisteren naar huis gegaan omdat ze niet bij Dylan in de buurt wilt zijn. Wat ik ook snap. Ik sta op en doe mn joggingbroek aan met een simpel t-shirtje. Ik open mn kamerdeur en loop voorzichtig naar beneden. Mam en Jeremy zijn nog steeds niet thuis. Ik loop naar de keuken en maak een boterham. Als ik het op heb loop ik weer naar boven. Dan loop ik tegen iemand aan, en je raad al wie... Dylan. Hij trekt zijn wenkbrauw op. "So..sorry" stotter ik. "Geeft niets, sorry van gisteren... Het was niet de bedoeling dat je dit zou ontdekken," zegt hij zuchtend. We lopen naar zijn kamer en ik ga op zijn bed zitten. Als hij klaar is met zijn verhaal gaat hij naast me zitten. Hij heeft tranen in zijn ogen. "Dylan, ik vind t echt erg! Kan je niet zeggen dat je ermee stopt?" vraag ik bezorgd. Hij schud zijn hoofd. Ik kijk naar zijn mooi gevormde mond. Dan naar zijn ogen. Dan gebeurt het. Hij plant zijn lippen vol op die van mij. Nee! Hij is niet goed voor je. Maar ik wil het zo graag.
Als zijn tong om toestemming. Ik open mijn mond en onze tongen spelen een vurig spelletje. Hij wilt zijn handen onder mijn t-shirt doen, maar ik pak zijn hand. Ik trek me terug. "Te snel?" vraagt hij. Ik knik en bloos. "Sorry... Ik had je niet moeten zoenen," zegt hij. "Nee... Het is niet erg.." zeg ik.. eigenlijk wel. Ik loop weer naar mijn kamer. Dylan staat achter me en legt zijn hand op mijn schouder. "Zullen we straks een film kijken op mn kamer?" vraagt hij. "Graag," glimlach ik. Ik doe mn deur dicht en plof neer op mn bed. Ik weet t zeker... Ik ben verliefd op hem. Wil ik dit wel?