In love with my brother ft. Dylan O'Brien // Dutch //

Chapter 011

"Celine!" Ik word uit m'n gedachten gehaalt door Dylan. Ik kijk hem aan. "Zeg alsjeblieft wat." Zegt hij smeekend. "Wat wil je dat ik zeg?" Zucht ik. "Geen idee, ik wil je gelukkig zien." Dylan slaat z'n ogen neer. Ik glimlach. Niet dat hij het ziet, maar toch glimlach. Dit is allemaal mijn eigen schuld. Godverdomme..ik had niet zo nieuwsgierig moeten zijn. Nu moeten wij vluchten voor die... vieze verkrachters. Ik snap er helemaal niks van. "Celine? Waar moeten we heen?" Vraagt Dylan bezorgt. Ik haal m'n schouders op. Ik ben boos op hem. Op mezelf. Ik had thuis moeten blijven. "We kunnen naar m'n oma gaan, daar is t wel veilig denk ik." Zeg ik en loop naar het treinstation. Gelukkig heb ik nog wat op m'n ov staan. "Heb je geld of een ov?" Vraag ik aan Dylan. Hij knikt. Hij ziet er nu zo sexy uit, haar door de war, bezweet hoofd en een bezorgt gezicht. Ik schud m'n hoofd en loop verder. Wat is dit. Is er iets mis met mij? Kijk wat hij je heeft aangedaan. Kijk wat je jezelf hebt aangedaan.
Ik voel twee handen om m'n heup. Ik kijk achter me en zie Dylan grijnzen. Ik glimlach. Als de trein aankomt spring ik op. Dylan schrikt zich dood en daardoor moet ik lachen. We stappen de trein in en zoeken een plekje ergens achterin. Opweg naar den Bosch...hopelijk vinden ze ons niet. Ik staar naar buiten en zucht. Ik denk aan mama..ze komt morgen weer thuis en dan zijn ik en Dylan niet thuis. Ik moet tegen oma zeggen dat ze niks tegen mam moet gaan zeggen. Ik zucht. Ik voel dat Dylan naar me staart. Ik kijk recht in zijn mooie bruine ogen. Ik glimlach, Dylan ook maar zijn ogen doen niet mee. Ik leg m'n hoofd op zijn schouder en hij slaat beschermend zijn armen over m'n hoofd heen. Dit is zo een fijn gevoel. Dylan is gewoon hem. Maar ik haat hem. Zo erg. Maar ik houd van hem. Net zo erg als dat ik hem haat. Ik kan nu wel gaan huilen. Maar ik doe het niet. Ik sluit mijn ogen.

Als ik wakker word zie ik dat Dylan me aankijkt. "Hey slaapkop, we zijn er bijna." Zegt hij en hij grijnst. Ik bloos en ga recht op zitten. Als ik zie dat we bij den Bosch zijn sta ik op en Dylan doet hetzelfde. Als ik heb uitgecheckt gaan we gelijk door naar m'n oma die dicht bij het station woont.
Vroeger gingen we altijd naar oma, toen papa nog leefde. Ik mis hem nog iedere dag. Dylan pakt m'n hand en zo lopen we verder. Ik hoop dat dit voor eeuwig kon duren. Voor eeuwig zijn hand vast houden, zijn zachte lippen op die van mij te voelen. Ik zucht. Natuurlijk kan dat niet.
Maar het alsof Dylan mijn gedachten kan lezen. Hij pakt m'n gezicht en langzaam brengt hij zijn lippen op die van mij. Ik voel een schok door heel m'n lichaam gaan.
Ik wil Dylan O'Brien

____________________________
Heeey❤️ik ben ziek 😩 dus ik verveelde me en ik had opeens inspiratie. Het verhaal gaat wel verder😏sorry dat ik zo lang niks van me liet horen. Druk met school enzo.. Zeg even wat je van dit stuk vind want voor mijn gevoel is dit echt slecht geschreven. Dankje alvast 💙 x