My New Step Brothers! #READINT2017 #TBA2018

κεφαλαιο 24

Ellie's pov

βγενω απο την αγκαλια του κριστοφερ και βλεπω τον σιλβεν κοκκινο απο τον θυμο. τι επαθε παλι αυτος. μα ηταν μια χαρα.

-κουκουρουκου εισαι παιδακι μου? σε βρικε στην αγκαλια ενως αγοριου και ηθελες να ειναι λες και δεν συμβενει τιποτα??

-λινα βουλοστο.

-καλα καλα οτι πεις αλλα να ξερεις οτι εχω δικιο.

συκωνωμαι απο το παγκακι και πηγενο προς το μερος του σιλβεν. του χαϊδευω το μαγουλο και γυριζει να κοιταξει αλλου.

"σιλβεν θες να σου εξυγησ-" δεν προλαβα να τελειωσω οταν με σταματησε βαζοντας απαλα το χερι του πανω στο στομα μου.

" ελλη δεν θελω να μου εξηγησεις τιποτα. σε εμπιστευτικα. αν ηταν τιποτε αλλο θα σε συγχωρουσα αλλα μονο αυτο δεν συγχωρω. το οτι με απατησες ειναι απεριγραπτο. ελλη δεν μπορω να σου συγχωρεσω κατι τετοιο. λοιπαμαι. χωριζουμε." μου λεει και μενω με το στομα ανοιχτο. τι στο καλο ειπε? τι διαολο νομιζει πως ειμαι? καμια της μιας βραδιας που τους εχει δευο δυο και τρεις τρεις?? ε οχι σιλβεν μου. κρινεις απο το εξοφυλλο και οχι απο το περιεχομενο. αν ηθελες να μαθεις πραγματικα τι συνεβει θα με αφηνες να σου εξηγησω. αλλα οχι. μαλλον ποτε δεν με αγαπησες οσο εγω......

" αντιο" λεω ψυχρα και γυριζω πλευρο. πηγενω στο παγκακι, περνω τον κριστοφερ και φευγουμε. μπενουμε μεσα στο αμαξι του και πηγενουμε σπιτι. θα ειμαστε μια χαρα για καμια ωρα μεχρι να ερθουν τα παιδια. μετα θα φυγουμε και θα παμε καπου αλλου. σε λιγες μερες ερχετε και η μαμα και ετσι θα ξεκαθαρισουν τα πραγματα.

μπηκαμε στο σπιτι και εκλοισα την πορτα. μολις θυμιθικα οτι αφησα τα πραγματα μου στην παραλια. οχι ρε γαμοτο μου. στελνω μηνυμα στην ρει.

-" ρει σε παρακαλω παρε τα πραγματα μου απο παραλια. παρτα μαζι σου σπιτι σου και θα ερθω να τα παρω καποια στιγμη. ειμαι καλα στο σπιτι. μην το μαθουν αυτο ομως τα παιδια. σε καμια ωρα θα ερθω απο το σπιτι σου να τα πουμε. θα φερω και καποιον. αα και χωρισα. φιλακια .ββ"

παταω αποστολη και παραταω το κινητο μου στο τραπεζακι του σαλονιου. βαριεμαι αφανταστα. πρεπει να σπασω τον παγο αναμεσα σε εμενα και τον αδελφο μου. τον εμπιστευομαι αν και τον γρωρισα σχεδον τυχεα πριν 2 ωρες. παραξενο...

"λοιπον.... πως ηταν η ζωη σου στην αυστραλια??" τον ρωταω και ξαφνιαζεται. μαλλον δεν περιμενε ουτε καν να μιλησω. αλλα ετσι ειμαι εγω. απροβλεπτη.

"εμ.... αζησα μια κανονικη ζωη σαν εφηβος. χωρισα και προσφατα και με το δυστυχημα ειμαι ρακος" μου λέει λυπημένος.

" ο.... εμ.... συγνώμη δεν ήξερα οτι χωρησες" λεω πραγματικα μετανιωμένη για την συζήτηση που ανοιξα. Ηταν τόσο άβολο και επώδυνο για εκείνος που δεν θέλω να πονάει. Παράξενο..... αν και τον μέσω τόσο λιγο τον νοιαζομαι.

Βρήκα τον πραγματικό αδελφό που ποτε δεν είχα και βαθιά μέσα μου ηλπιζα να εχω...........