BAB DUA

71 2 2
                                    

[Choi RiHa]

Busan, Oktober 2012.

HUH! Hari ni memang hari yang malang betullah. Macam mana aku boleh bangun lewat hari ni? Tak pasal-pasal aku kena lari dua pusingan keliling padang. Aku seorang saja pula hari ini. Hari-hari lain ramai pula aku tengok datang lewat. Kenapa pula hari ni tak ada orang langsung? Macam tahu-tahu saja aku akan lewat hari ni.

Aku terbaring di atas padang selepas selesai sesi marathon. Fuh! Letih gila. Kalau macam ni hari-hari, boleh jadi rangka. Tapi, aku tengok geng datang lewat semua sihat-sihat saja badan. Korang rasa mereka makan apa eh? Ke telan terus? Rasanya aku yang semakin merapu ni. Apabila badan letih, otak pun kurang bekerja, kuatlah merapu. Pesanan khidmat masyarakat… eh! Jangan percaya dengan kesimpulan mengarut aku tu. Takut haru aje nanti hidung korang. Hehehe…

Sepantas kilat aku berlari ke loker apabila teringat subjek pertama hari ni ialah Fizik. Mati aku dengan Cik Song. Luaran nampak lemah lembut, baik hati. Tapi, dalaman… garang yang amat. Macam manalah Encik Kang boleh jatuh hati dengan dia? Pelik bin ajaib sungguh!

Perlahan-lahan aku membuka pintu kelas. Walaupun aku tak memandang wajah Cik Song, aku tahu yang dia tengah pandang aku macam nak telan aku sekarang juga. “Ma… ma…”

“Berdiri kat luar smpai habis masa saya,” pintas Cik Song. Nadanya kedengaran mendatar tetapi terselit ketegasan.

“Baik, Cik Song.” Aku menutup kembali pintu kelas.

Dari segi negatif, aku kena berdiri dekat luar kelas. Dari segi positif, aku tak perlu menghadap subjek yang aku tak minat. Kesimpulannya, kena berfikiran positif selalu. Hehehe… Aku bab merapu nombor satu. Tapi, masa Fizik ada tiga puluh minit minit lagi. Jenuh aku berdiri macam tugu negara dekat depan ni. Huh!

Tiga puluh minit kemudian…

“Riha!” sergah Cik Song.

“Opocot mak kau cikgu garang!” Kus semangat aku. Cikgu ni pun satu, main sergah aje. Kalau tercabut jantung aku, tak ke naya. Tak pasal-pasal aku jadi mendiang.

“Kamu kata apa?” tanya Cik Song.

“Tak ada apa-apa. Dah habis ke masa cikgu?” Aku tersenyum dengan senyuman yang tersangatlah manis tapi teramatlah palsu. Senang kata fake smile.

“Emmm… Dah, masuk kelas. Lain kali jangan lewat lagi kelas saya,” pesan Cik Song sebelum berlalu pergi.

Akhirnya dapat juga aku duduk. Wahai kerusiku dan mejaku, aku rindu kalian. Rindu punya pasal, aku cium meja aku. Perangai aku kadang-kadang pelik. Jadi, jangan pelik kalau aku buat benda pelik sebab aku akan jadi pelik bila tak buat benda pelik. Pesanan ringkas, kalau tak faham, abaikan ayat yang berbelit tu sebab aku pun tak faham.

“Weh, kenapa kau datang lewat?” tanya ChanMi, kawan baik aku.

“Entah,” jawabku pendek. Nak jawab panjang-panjang aku pun tak tahu kenapa. Jadi, bagi aje jawapan pendek. Senang.

Baru nak masuk alam mimpi…

“Bangun!” kata ketua kelas. “Selamat pagi, cikgu.”

Encik Kim merangkap cikgu Matematik Tambahan kesayanganku dah datang. Tak boleh tidur. Kalau tidur, lari keliling padang sepuluh pusingan lagilah. Tak percaya? Dipersilakan cuba. Selamat berjaya!

Setelah sekian lama… eh! Hiperbola pula aku ni.

“Okay. Itu sahaja untuk hari ini,” kata Encik Kim. “Sila hantar buku latihan kamu sebelum rehat,” sambungnya.

Aduh! Mati aku! Sekali pun aku tak pernah sentuh buku latihan Matematik Tambahan. Tak payah cakap nak buat latihan. Jauh langit dari Bumi. Macam mana ni?! Nak lari, cikgu tanda nama orang yang hantar. Nak tak nak, aku tetap kena hantar.

Our Love MemoryWhere stories live. Discover now