When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 11 (Revisited)

Ik klopte op zijn hals. Samen kwamen we er wel. We rustte uit en genoten van het landschap. De grasvlaktes waren ver uitgestrekt naar een kant en bossen aan de andere kant. Volgens mij spotte ik ook bergen ergens verderop. Ben ik nog wel aanwezig op continent Europa? Mijn gedachtes lieten me hardop zuchten. Zouden we ergens in Frankrijk zijn of zo? Misschien Italië... Ik heb geen idee. De zwarte brieste en nam een hap gras. "Knappe jongen," zei ik terwijl ik nog een keer op zijn hals klopte. Als we in Italië zijn ben ik wel heel ver van huis. Ik zuchtte diep. Hoe je leven ineens omgegooid kan worden...  Ineens schoot de zwarte zijn hoofd abrupt omhoog. Ik zag hoe hij iets in de lucht rook. Hij maakte een duikende beweging met zijn hoofd. "Oh nee," ik hoorde motors. Angstig keek ik naar de kant waar we vandaan waren gekomen. Drie motors kwamen al op ons af geracet. Kut! De zwarte was al van plan hem eruit te naaien terwijl ik behendig op zijn rug sprong. Aansporing was niet nodig, hij steigerde en vertrok. Ik hoorde de motors dichterbij komen maar we hadden nu nog een voorsprong. "Sneller!" hij zette nog meer aan. We racete de heuvel af en de vlakte op. Sneller en sneller knalde we over de vlakte, de motors vlak achter ons. Bijna bij de bosrand. Hier zouden ze wel moeten afremmen, de stronken en boomstammen waren te groot voor de motors om zo overheen te gaan. We sprongen over een stam waar de motors niet overheen konden. "Dit is zo moker gevaarlijk!" schreeuwde ik hard. In onze frenzy was er geen moment om te kijken of de grond stabiel genoeg was om op te landen, de kans dat de zwarte een been zou breken in deze gekte is erg groot... Maar de zwarte deelde mijn concern niet, hij knalde er nog meer snelheid bovenop. De motors hadden ons al weer bijna ingehaald. Bukkend en springend vlogen we door het bos heen. Overal leken nu motors te zijn, ik hoorde het geschreeuw van mannen zo duidelijk als de zwarte zijn ademhaling. "Shit! Komaan jongen!" riep ik. Een motor sprong boven ons hoofd over ons heen. Er werd een haakse bocht naar rechts gemaakt, de zwarte herstelde zijn evenwicht en knalde door. Zo gaat het goe..-" Met een sliding stond hij weer stil, nu was mijn evenwicht helemaal facked. Een motor was voor ons gesprongen. De zwarte brieste woest en reageerde in een reflex hij sprintte de andere kant op waardoor ik er wederom bijna afviel. Zonder te kijken galoppeerden we ergens heen. Helaas kon de zwarte niet weten dat we ingesloten zouden worden. Net op het moment dat ik dacht dat we ze hadden afgeschud kwamen we een bergwand tegen. De zwarte  stond abrupt stil. We waren helemaal, compleet, ingesloten. We draaiden om. De jeep was languit geparkeerd in de kloof waar we doorheen waren geracet en de motoren hadden zich daar nu bij aangesloten. Er werden meerdere dingen geroepen. Spartan steigerde wild. Ik keek verslagen om me heen. Dit kon niet waar zijn. Zack stapte de auto uit en schreeuwde woest wat orders. "Pak ze," commandeerde hij de rest. Voordat ik het doorhad werd ik van de rug van de zwarte afgetrokken en naar de jeep gesleurd. De zwarte was wild aan het steigeren en hinnikte luid. Iemand gaf hem een spuit met een sederend middel waardoor hij al snel rustiger werd. Ik gaf de man achter me een kopstoot en vocht me los uit de greep van de tweede. Terwijl ik me voorbereidde op een aanval knalde een persoon me ineens tegen de wand aan. Hij hield me bij mijn keel vast, waardoor ik dacht dat ik ging flauw vallen. "Dit gaat niet werken prinses, gehoorzaam en dan krijg je ook minder straffen," het was Zack die me vast had en ook zo intens dichtbij stond. Hij was echt te sterk. Ik hapte naar adem waarna hij me los liet. Ik viel kuchend op de grond. "Neem ze mee!" schreeuwde hij weer woest. Voordat ik werd meegesleurd kreeg ik nog een trap in m'n maag en een stoot tegen mijn kaak. Ik werd lomp in de achterkant van een busje gesmeten. De mannen liepen lachend weg. We waren verslagen. Dit was waarschijnlijk onze enige kans geweest. Ik zat alleen in de achterkant van de jeep. Sinds een lange tijd begon ik te huilen. Waarom dit? Waarom moet dit mij overkomen? Maak me maar gewoon af...

"Ik ben je gedrag zat!" riep Zack kwaad terwijl hij een rek omgooide. Ik zat alweer in het gat, ergens in een van de afgesloten kamers in corridor 8. Nu moest ik wachten op mijn straf I suppose. Like I give a fuck. Waarschijnlijk ga ik hier toch wel dood. Oke da's wel heel negatief gedacht. Maar na mijn mentale breakdown in het busje had ik mijn ballen weer opgeraapt en ze terug geniet, sooo, I'm good! "En ik zal er dadelijk voor opdraaien omdat jij zo kut doet!" Zack was nog steeds aan het schreeuwen. "Mhm oke ja, en wanneer kom je bij het gedeelte waar je je fucking bek dicht houdt?" Oh. Nah. She. Didn't. Dat was oprecht een van mijn beste uitspraken tot nu toe. Zack wilde zich net op me gooien toen de deuren opengingen. Fuck. En daar was de straf. Silvano, andere begeleiders en mijn sqaud kwamen de kamer binnen gelopen. Iedereen ging op stoelen zitten terwijl er een kleine tv neergezet werd waarop mijn ontsnappingspoging te zien was. "Shitty kwaliteit," fluisterde Anna sarcastisch. Dat leverde haar een klap op waardoor ik brutaal opstond en een nog hardere klap kreeg. "Leeft het paardje nog wel?" vroeg Lulu fluisterend. "I..ik denk het wel... Ik hoop het wel," fluisterde ik terug. Ik had er helemaal niet over nagedacht of ze hem zouden afmaken. "Ik moet toegeven..." begon Silvano terwijl hij gefascineerd naar het scherm keek. "Je bent echt een natuurtalent! Alles is perfect, drama, actie, de samenwerking tussen jou en dat beest. Ik weet zeker dat we hier heel wat geld mee gaan verdienen," hij was helemaal blij. Maar niet blij-blij, je weet wel, een soort vieze blij. "Maar helaas kan dit niet ongestraft gaan. En ik wil niet dat jouw gezichtje beschadigingen oploopt dus heb ik het wat groter aangepakt. Ik heb alvast vooruitgedacht," hij glimlachte vals. "Kijk maar naar het scherm," Mijn squad keek van mij, naar Silvano en naar het scherm. Ik draaide mijn hoofd ook naar het scherm en zag... mijn huis? "Wat is dit?" vroeg ik nu met een trillende stem. "Blijf kijken," spoorde Silvano ons aan. En toen kreeg ik een hartverzakking. Ik zag hoe er op mijn huis twee bommen geworpen werden. Een deel van het gebouw zakte in. En de andere bom raakte de binnenplaats. Daarna zag je hoe een nieuwsreporter praatte over wat er gebeurd was. "Duss," Silvano stond op en trok me aan mijn haren naar achter. Ik gaf geen kik maar keek hem angstig aan. "De volgende keer dat je zo'n truc in je hoofd haalt doen we dit gewoon opnieuw," hij liet me ruw los. "En nu oprotten, je hebt geluk dat ik in een goede bui ben X!" Ik kon niks zeggen. Dat was mijn huis. Mijn familie. Mijn thuis. Iedereen bleef stil totdat zware voetstappen achter ons klonken. "Ga, X jij blijft hier," de rest keek me dubieus aan maar liep daarna stil door. "Ik heb je gewaarschuwd. Er gaan meerdere dingen gebeuren Alexis, dingen die jij zelfs niet aankan," hij fluisterde dichtbij mijn oor. Ik kreek er rillingen van. "Een gebouw opblazen is het laatste van mijn problemen," bitste ik terug. Zack keek me grijnzend aan. "Prinses, jij zit tot aan je nek toe in de problemen."

Vote, Comment en lees ook het boek van @D_ApplePie en mij op haar profiel!

Revisiteeeed yaaaas bishh