Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 45- Και μαθαίνεις... Με κάθε αντίο μαθαίνεις

''Στο Μόναχο'' επανέλαβα χωρίς να καταλαβαίνω

''Ναι...''

''Εγώ... Δηλαδή εμείς, Χένριχ...'' είπα μα δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την πρότασή μου

''Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο. Όμως έχεις την μαμά σου εκεί. Μπορείς να μείνεις με τον γιο σου εκεί μέχρι να βρούμε μια άκρη''

''Ο Γιώργος''

''Ο Γιώργος τι;''

'' Ο Γιώργος μου ζήτησε να ξαναπροσπαθήσουμε. Και δέχτηκα. Χένριχ, θα είμαστε δυστυχισμένοι και οι δύο μαζί. Έχω χάσει κομμάτια του εαυτού μου που είναι πολύ σημαντικά για εμένα. Εμείς... Δηλαδή εγώ και εσύ δεν μπορούμε... Δεν γίνεται να είμαστε μαζί''

Δεν μίλησε. Δεν μιλούσαμε. Δεν μιλούσαμε για παραπάνω από πέντε λεπτά. Περίμενα έστω και μια λέξη...

''Δεν το εννοείς'' είπε

''Το εννοώ. Αυτή τη φορά το εννοώ''

''Κριστίνε, δεν μπορεί να το εννοείς''

''Το εννοώ. Δεν πάει άλλο έτσι... Μια σχέση δεν περιλαμβάνει μόνο μερικές ώρες...'' 

''Μην πεις τίποτα άλλο... Αρκουν...''

''Λυπάμαι''

''Μην λυπάσαι. Προφανώς δεν ψάχνουμε πλέον τα ίδια πράγματα'' 

Βαριά σιωπή ξανά. Ναι, στενοχωριόμουν... Από την άλλη όμως είχα κερδίσει τον φόβο μου... Άκουσα την Κριστίνε... Δεν συμβιβάστηκα. Το χειρότερο είναι ο συμβιβασμός. 

''Θα γυρίσεις στο Μόναχο τώρα;''

''Δεν έχω καμία δουλειά εδώ... Άρα ναι''

'' Να μου φιλήσεις το παιδί..''

''Αντίο, Κριστίνε'' είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα.

Όταν τον είδα να βγαίνει από το μαγαζί, έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Ένιωσα ελέυθερη. Ελεύθερη να αρχίσω από την αρχή... Ελεύθερη. Απελευθερωμένη από τα δεσμά του παρελθόντος... 

Όταν γύρισα σπίτι, ο Γιώργος με τον μικρό είχαν γυρίσει. Έτρεξα στην αγκαλιά τους. Και κρατιόμασταν και οι τρείς σφιχτά ο ένας πάνω στον άλλον. Εγώ ζητούσα συγχώρεση για όλα τα λάθη που είχα κάνει και για όλο τον χαμένο χρόνο... Ο Γιώργος παρακαλούσε να τα καταφέρουμε... Ο γιός μας απλά χαιρόταν που ήμασταν πάλι όλοι μαζι... 

Το βράδυ πριν ξαπλώσω, άνοιξα το βιβλίο με την συλλογή ποιημάτων... Σελίδα τριάντα... 

*''Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφοράανάμεσα στο να κρατάς το χέρικαι να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαιΚαι συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνειςπως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαιαΚαι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

  με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

  Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
...και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

  Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις...

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

  Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

  Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις... μαθαίνεις

...με κάθε αντίο μαθαίνεις''  

''Τι διαβάζεις;'' με ρώτησε ο Γιώργος ξαπλώνοντας δίπλα μου

''Ένα ποίημα, από εκείνη τη συλλογή των ποιημάτων... Από εκείνη τη συλλογή που κάθε της ποίημα είναι κομμένο και ραμμένο για εμένα'' 

''Πόσο ευαίσθητη ψυχή είσαι...''

''Κόντεψα να το ξεχάσω''

''Γι αυτό είμαι εδώ, Τίνα. Για να σε βοηθήσω'' 

''Θα με κρατήσεις αγκαλιά;''

''Το ρωτάς;''

Αυτός ο άνθρωπος είχε μια μαγική ιδιότητα. Να με ηρεμεί. Να με κάνει να πιστεύω ότι όλα είναι καλά... Μπορεί το παιδί μας να μην είναι βιολογικά δικό μας, όμως την χάρη αυτή, την ενέργεια αυτή, την έχει πάρει σίγουρα από τον Γιώργο. Πόσο ευτυχισμένη πρέπει να ήμουν... Είχα στο σπίτι μου δύο ανθρώπους για να μου παίρνουν κάθε έγνοια μου. Αυτό το σπίτι κόντεψα να καταστρέψω. Για έναν ''έρωτα'' . Στην ουσία, για την ατομική μου καλοπέραση....

* Μαθαίνεις- Jorge Luis Borges