Hunted by Angels (voltooid)

~29~

Die vraag verdween snel weer uit mijn hoofd toen ik naar de kronkelende energieën op de grond keek. Ze waren ondertussen bij Aiden aangekomen en likten met hun slierten aan zijn lichaam. Ik tikte Luca aan en wees naar de energieën.

"Wat gebeurt er allemaal?" vroeg Luca dringend terwijl hij naast me kwam staan. Toen pas realiseerde ik me dat hij de energieën niet kon zien. Ik schudde mijn hoofd om mijn eigen domheid en legde uit, "Ik heb op een of andere manier energieën uit de gevallen engelen gezogen en zitten ze allemaal rond Aiden heen."

"Wat?" vroeg Luca verbaasd.

Ik hield mijn adem in toen alle energieën rond Aiden gingen kolken. Ze draaiden om zijn lichaam heen en het werden er steeds meer. Een soort tornado van kleuren onttrok Aiden aan mijn zicht. Het teken op mijn borst begon te gloeien. Ik hapte naar adem toen ik de pijn voelden en klauwde naar mijn borst.

Een fel licht verspreidde zich door de zaal en een lichtstraal schoot plotseling uit mijn teken. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Het leek net alsof er duizenden kleine naaldjes zich een weg naar buiten wurmden door mijn teken. Mijn oren gonsden en ik zonk op mijn knieën. Vaag hoorde ik Luca mijn naam roepen, maar ik beantwoordde hem niet.

Ik hief mijn hoofd op en volgde de lichtstraal met mijn ogen. Hij ging recht door de tornado van energieën en liet de kleuren feller stralen. Steeds feller en feller werd het licht en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen om niet verblind te worden.

Ineens was het licht weg en daarmee ook de pijn. Mijn borstkas ging veel te snel op en neer en mijn keel prikte van het schreeuwen. Ik keek weer naar de kleuren rondom Aiden en zag dat ik hem weer kon zien.

De slierten energie werden afgevuurd uit de grote kolkende massa en schoten regelrecht het lichaam van Aiden in. Nog steeds happend naar adem keek ik toe hoe het lichaam van Aiden gevuld werd met kleuren. Met elke straal die erin schoot groeide mijn hoop.

Ik stond op van de grond en liep langzaam richting Aiden. Mijn jurk sleepte over de grond en liep een vaag rood spoor van bloed achter. Ik kon Luca's nieuwsgierige ogen in mijn rug voelen, maar liep gestaag door. Tegen de tijd dat ik bij Aidens lichaam aan was gekomen, verdween de laatste energiestraal in zijn lichaam.

Ik knielde naast hem neer en legde mijn handen om zijn wangen. "Aiden," fluisterde ik. Ineens schoten zijn ogen open en ademde diep in. Zijn ogen keken verschrikt door de zaal. Pas toen zijn ogen zich in die van mij haakten leek hij te bedaren.

Een grijns brak uit op zijn gezicht en hij duwde zichzelf overeind. "H-hoe dan?" hoorde ik mezelf vragen. "Ook fijn om jou weer te zien, Olivia," zei hij droog. Zijn stem was schor maar ondanks dat hij een minuut geleden nog dood was, zag hij er stralend uit.

"Je was dood. Je lag hier op de grond en al je energieën waren weg, e-en toen ineens-"

Ik werd onderbroken door Aidens armen om me heen. Ik zat nog steeds op knieën en hij zat met zijn benen gestrekt waardoor de knuffel een beetje ongemakkelijk was. Desalniettemin sloeg ik mijn armen om zijn nek en beantwoordde zijn knuffel. Ik begroef mijn gezicht in zijn schouder en probeerde de tranen van blijdschap niet te laten stromen.

Aiden zuchtte tevreden en hield me stevig vast. Ik liet hem los en bekeek hem eens goed. Zijn ogen straalden en afgezien van een paar schrammen hier en daar en zijn gescheurde kleding zag hij er goed uit. "Dit is de geheime kracht," sprak hij zo zacht dat ik me afvroeg of ik het wel goed gehoord had.

"Pardon?" Mijn stem was hoog en ik wist zeker dat mijn ogen zo groot als schoteltjes waren. "Ik wist het al een tijdje. Madam Moana heeft het tegen me gezegd," zei hij terwijl hij behoedzaam mijn gezicht in zich opnam.

"Verdomme, Aiden! Waarom heb je het niet tegen me gezegd? Ik had helemaal geen hoop meer omdat ik dacht dat ik niets kon doen toen je hier dood op de grond lag," riep ik boos. De opluchting van daarnet werd overschaduwd door woede.

"Ik wist dat je niet met Sofiël wilde praten als je wist dat je je krachten niet beheerste," zei hij rustig. Ik was met stomheid geslagen. Ik had niet gedacht dat Aiden me zo goed kende. "Nee, moet je kijken wat er gebeurd is! Logisch dat ik dat niet zou willen," zei ik.

Mijn woede begon al weg te ebben en ik wreef vermoeid over mijn gezicht. Ik wilde gewoon naar huis. Aiden trok zijn mond open om iets te zeggen maar ik kapte hem af. "Laat maar zitten. Kunnen we gaan? Ik ben er wel een beetje klaar mee."

Aiden knikte en ik hielp hem overeind. Luca was ondertussen bij ons komen staan. Met grote ogen keek hij naar Aiden, alsof hij niet kon geloven wat hij zag. Het was ook moeilijk te geloven, ik kon het zelf amper bevatten.

Aiden glimlachte naar Luca en gaf hem toen een mannenknuffel. Ze sloegen elkaar op de rug en Luca's gezicht begon te stralen. De laatste spanningen waren tussen die twee verdwenen door dat gebaar.

Ik keek rond en zag dat alle gevallen engelen stil waren gevallen. Hun lichaam was leeg en donker, geen enkele energieën waren te zien. Maud keek me nog steeds aan maar haar ogen stonden leeg. Er zweefde nog één sliert energie in haar lichaam. "Liv, alsjeblieft." Ik schrok van haar stem. De koude toon was verdwenen en vervangen door een smekende toon.

Ik wist precies wat ze bedoelde. Ze had veel pijn en wist dat ik daar de oorzaak van was. Haar Helen zou ik nooit doen en ook dat had ze door, ze was niet voor niets zo slim. Het enige wat ze nog aan me had was dat ik een einde kon maken aan haar lijden.

Ik strekte mijn arm naar haar uit en zoog de energie uit haar lichaam. De laatste emotie die ik in haar ogen zag was opluchting en dankbaarheid.

Het was goed zo.

heey,

hierna nog 1 hoofdstuk en een epiloog en dan is het klaar!

hope you enjoy<3

vote, comment, share

xx