When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 5 (Revisited)

Ik werd naar een groot ijzeren hek geëscorteerd en daar moest ik wachten. Ik zuchtte diep. De jongen die ik voor het eerst had geslagen kwam naast me staan. "Succes, sla maar net zo hard als dat je mij hebt geslagen." Om eerlijk te zijn schrok ik me kapot van zijn stem, ik was zo zenuwachtig dat ik eigenlijk elk moment kon gaan overgeven. "Euhm dank je, denk ik." Ik keek weer vooruit. Hij bleef staan. "Wat doe je?" Ik keek hem vragend aan. "Ik ga aan de rand van de arena staan om te kijken of alles goed gaat." Ik keek hem verontwaardigd aan. "Fijn, nog een man om me zorgen over te maken." Hij lachte. "Nee ik zal niks doen." Ik wilde net nog wat zeggen toen het hek omhoog ging.

Ik hapte naar adem. Oke, adem in, en uit, in en uit. Ik zette een stap, en nog een en nog een. Toen ik zag dat er nog geen mannen in het gigantische Colosseum stonden ontspande ik wat. Ik was rond aan het kijken terwijl ik rondjes draaide. Jezus dit is groot! Ik stopte toen ik in het midden stond en keek naar het grote balkon waar Silvano zat. Hij hief zijn glas naar me. Eikel. Ik hoorde een presentator praten. Veel verstond ik er niet van. Ik was te zenuwachtig. Ik keek rond en bestudeerde het Colosseum. Aan de wanden waren tribunes waar mensen zaten. Niet zoals in een normaal Colosseum, dit was meer verscholen. De wanden waren 7 meter hoog. Niet klimmen dus. 200 meter naar boven was een glazen koepel over de arena heen gebouwd. Daar kwam daglicht doorheen. Daglicht. Iets wat ik al een week niet had gezien. Ik bleef even staren. De menigte begon te juichen waardoor mijn aandacht direct weer bij de arena kwam. Een hek ging open. Een misselijke vlaag overspoelde me. Ik kon niet goed zien wie of wat door het geopende hek de arena in kwam. Toen het gedaante verder in de arena kwamen lopen kon ik het zien. Met grote passen kwam een man gekleed in Romeinse gladiator kledij naar binnen gelopen. Ik slikte en mijn ogen werden groot. Ergens anders aan de rand van de arena ging ook een hek open, waardoor ik de andere kant op keek. Een hond werd de arena ingeduwd. Het beest was aan het blaffen en bijten richting de mannen die hem met een stok het zand op duwde. De man aan de andere kant zag het ook, en hield zijn pas iets in. Een harde toeter liet me ineen krimpen. Ik keek om me heen. Het ging allemaal te snel, te veel, wat gebeurd er... Ik keek naar de hond wiens attentie ik nu had getrokken, het beest kwam luid blaffend mijn kant op gerend. Waarom ik, waarom ren je niet naar die vent? Ik keek naar de man die zijn tanden bloot grijnsde en zij pas voortzette. Oh nee.

Mijn vader had vroeger honden opgeleid toen hij nog een tiener was, en leerde mij alles over hoe je zo'n situatie moest aanpakken. We hadden thuis onze eigen honden ook opgeleid. Ik had mijn zwaard nog in de schede zitten terwijl de hond mijn kant op kwam. Oke, chillout, I got this. Om mijn arm zat een ijzeren soort band, I don't know either it's for show! De hond sprong naar voren en ik liet hem in het ijzer bijten. Ik draaide om greep hem bij z'n nekvel. Ik dwong hem ruw op de grond terwijl ik sissende geluidjes maakte. Hij beet en blafte en na een tijdje piepte. Ik was nog niet zeker als ik hem nu zou loslaten of hij mij zou aanvallen. Ik toonde nu alpha gedrag, wat in principe zou moeten zorgen dat hij me niet meteen aanvloog maarja, i do not trust my own judgement. Ik aaide over zijn kop en bekeek het dier van top tot teen. Hij had vele littekens over zijn lichaam. "Waar hebben ze jou vandaan gehaald he..." Ik probeerde hem iets te kalmeren en stond op. De Duitse Herder sprong ook op en rende een stukje van me weg.  Diezelfde man was nu gaan sprinten en kwam al schreeuwend op me af gerend. Ik trok mijn zwaard uit de schede en bleef wachten. De menigte was aan het roepen en joelen. Maar mijn focus lag bij de vent. De man was nu nog maar 5 meter ver weg en ik anticipeerde op zijn beweging. Hij probeerde me bovenhands onderuit te maaien. Ik blockte de slag en draaide om hem heen. Ik vocht in full defence terwijl de man juist helemaal voor de aanval ging. Het was moeilijk, een paar keer was het bijna raak. De man raakte gefrustreerd. Hij vloekte alles bij elkaar toen ik wederom zijn zwaard ontweek. Het was uitputtend. Ik ontweek, sloeg en schreeuwde en het gevecht leek tot een einde te komen toen ik op de grond viel doordat hij me op mijn schouder had geraakt. De man lachte sinister. Hij gooide zijn armen zegevierend in de lucht en schreeuwde. De menigte joelde mee. Ik keek verwilderd om me heen, nog steeds lag ik op de grond. De man keek me aan en begon zijn riem los te maken. Ik krabbelde achteruit, hij schreeuwde iets, ik probeerde omhoog te komen. Hij greep me bij mijn keel en trok me omhoog de lucht in. Een harde klap liet me schreeuwen en weer naar beneden vallen. Een vuist in mijn gezicht en er danste allerlei zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik lag weer op de grond.  Ik maakte me klaar voor nog een klap en gilde. Tot mijn verbazing sprong de hond naar de man toe en beet in arm. De man begon te schreeuwen en te vloeken terwijl zijn arm rood begon te kleuren. Het gaf me tijd om overeind te krabbelen. Toen ik net weer mijn zwaard had opgeraapt en klaar en terug wilde draaien naar het gevecht stak de man de hond meerdere malen in zijn lijf. Het dier viel piepend op de grond en ik stond versteend. Door een bulderend geschreeuw draaide ik gebukt een rondje en rechtte mijn arm. Er was weerstand en ik deed mij ogen open. Geschokt liet ik het zwaard los wat nu in de man zijn zij vast zat. Ik ademde zwaar en mijn benen trilden. De man zakte ineen, de menigte werd gek. Mijn hoofd werd zwaar, ik was misselijk. Ik liep richting de uitgang maar zakte op mijn knieën. Ik kon niks meer. Knock out. 

Dat was dan de eerste meeting met project X. Revisited modus, aka gory af. Comment, vote en vergeet niet het boek van D-Applepie en mij te lezen!