Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 1- Πρώτες αναμνήσεις

  Γενικά πιστεύω πως οι επιλογές μας, είμαστε εμείς. Βλέποντας τις επιλογές του καθενός μπορείς να δεις αχνά ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Όσο καλύτερα γνωρίζεις τις επιλογές του, τόσο καλύτερα γνωρίζεις και τον ίδιο. Οι δικές μου επιλογές είναι ταυτόχρονα και ευχή και κατάρα για κάποιον που θέλει να με γνωρίσει. Άλλοι θα μείνουν δίπλα μου. Άλλοι θα φύγουν τρέχοντας.

 Γεννήθηκα ένα κρύο πρωινό του Αυγούστου. Έκανε ασυνήθιστο κρύο για την εποχή. Εκείνη την άσχημη για όλους μέρα αποφάσισα να γνωρίσω την ζωή. Οι γονείς μου πίστευαν πως έφερα τον χαμένο ήλιο στην ζωή τους την μέρα εκείνη. Ήμουν το παιδί που περίμεναν εννέα ολόκληρα χρόνια. Μετά την γέννα της πρώτης μου αδερφής, δυσκολεύτηκαν πολύ για να της χαρίσουν ένα αδερφάκι. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν αδιάφορα. Οι γονείς μου άφαντοι. Τους έβλεπα δέκα λεπτά πριν τον βραδινό μου ύπνο, την Κυριακή και τις αργίες. Η αδερφή μου ως μεγαλύτερη βουτηγμένη στις παρέες της και στο σχολείο.Μεγάλωσα με μια ξένη Ιταλίδα. Και με τους δύο παπαγάλους που μου είχαν πάρει οι γονείς μου για να καλύψουν το κενό που είχαν αφήσει. Κάθε φορά που τους  έβλεπα, έκανα τα παράπονά μου. Άτοπο. Πίστευαν πως δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη νταντά από την Λάουρα. 

Κι όμως θα μπορούσα να έχω. Θα μπορούσα να έχω εκείνους. Εγώ εκείνους ήθελα. Δεν ήθελα την Λάουρα και κάθε Λάουρα. Την αγάπη που παίρνει κάθε παιδί από τους γονείς του ήθελα. Και αυτή την αγάπη δεν την πήρα. 

Η Λάουρα μου έμαθε μόνο πως να είμαι αυταρχική και πως να κάνω πάντα το δικό μου. Εξάλλου και εκείνη τα ίδια έκανε... Με ανάγκαζε να φάω, να κοιμηθώ, να διαβάσω. Την φοβόμουν την Λάουρα... Κάθε Σάββατο που οι γονείς μου μιλούσαν μαζί της για το πως τα πήγαινα φορούσε εκείνο το γλυκό χαμόγελο και γινόταν ευγενική. Μια υποκρίτρια ήταν. Μόνο για τα χρήματά της νοιαζόταν. 

Ανυπομονούσα να έρχεται το βράδυ του Σαββάτου για να κοιμάμαι στην αγκαλιά της μαμάς... Με ηρεμούσε η φωνή της, το βλέμμα της... Οι στίχοι από το νανούρισμα που μου έλεγε ακόμα γυρίζουν στο μυαλό μου...

''Κοιμήσου μωρό μου, κοιμήσου...''

Έφτασε η πρώτη μέρα στο σχολείο... Δεν ήθελα να παω. Δεν είχα φίλους. Δεν ήμουν κοινωνική. Φίλες στο σχολείο δεν έκανα ποτέ. Με πλησίασαν μόνο μια φορά κάτι κορίτσια... Με είδαν μόνη. Με έβαζαν να κάνω ότι εκείνες φοβόταν.