CLARA - De Begaafden

Hoofdstuk 18

Leerlingen onderwerpen aan de blik van een Nachtwolf?

Genesis kon nauwelijks bevatten wat de rector net had gezegd en kneep het tafelblad bijna fijn. Was hij gestoord? Had de plotselinge actie van Griffin ervoor gezorgd dat hij iedere vorm van rationeel denken had verloren?

Ze snapte dondersgoed dat er na dit voorval maatregelen getroffen moesten worden, maar kon er niet vanop aan dat hij dat op déze ziekelijke manier wilde doen. Lupen had zelf gezegd dat de personen die leugens achterhielden en die nog niet hadden openbaart hun ziel zouden verliezen om daarna te verstenen en zulke dood wenste Genesis niemand toe.

Haar blik gleed naar haar vrienden. Aster, met zijn gebroken hart en de ketting die ervoor zorgde dat hij zijn verloren gewaande vriendin toch nog bij zich kon houden. De altijd stille Rowena, die statig voor zich uitkeek, vergezeld door een gitszwarte raaf op haar schouder. Rins, vrolijk en weer gezond en wel. En dan nog Kil en Elaine, twee nieuwverworven vrienden die toch al veel voor haar waren gaan betekenen. Hoe zou één van hen een Daemon kunnen zijn?

Ook toe Genesis verder keek en de rest van de leerlingen in zich opnam, voelde ze haar gezicht vertrekken in een gebaar van ongeloof. Zelfs de irritante furie Bliss zou Genesis niet willen zien verstenen en dat betekende al heel wat.

Ze hoorde geroezemoes opstijgen. De leerlingen en resterende docenten waren het er duidelijk niet mee eens en Duvalls groene ogen hadden een ietwat grijze uitstraling gekregen, waardoor ze zo hard en kil leken als graniet. Genesis vroeg zich af wat hij hier van vond, en of hij er iets tegen zou kunnen doen. Maar zoals hij daar zat – haast als een nukkig jongetje dat op zijn plaats was gezet – had ze het akelige gevoel dat zelfs Duvall hier niets meer over te zeggen had.

Het gemurmel klonk steeds ontevredener en rector Kramux leek het door te hebben, want hij strekte zijn handen in een wijds gebaar dat gezag afdwong. 'Goed!' Zijn stem was een galmend dodenkoor in Genesis oren en ze keek hem kil aan, hopend dat hij de opstandige blik in haar ogen zou zien. 'Natuurlijk is het moeilijk om aan een Nachtwolf te komen, maar daar heb ik iets op gevonden.'

Er viel een korte stilte. Genesis begreep het eerst niet, maar een paar tellen later begon het haar plotsklaps te dagen. De rector had en Nachtwolf nodig. Lupen was een Nachtwolf!

Op hetzelfde moment gleden de enorme deuren van de eetzaal open en werd haar geliefde beschermdier naar binnen geleid. Hij was nog niet in zijn ware vorm – anders was zijn blik al levensgevaarlijk geweest – maar het zou niet lang meer duren.

Genesis had meteen door dat Lupen gedwongen werd. Zijn zilvergrijze vacht stond pluizig als wolken overeind, zijn staart was als een opschietende komeet en zijn oren lagen platgedrukt tegen de achterkant van zijn kop. Een bewaker had een muilkorf rond zijn snuit gebonden, waardoor ze opmaakte dat Lupen hevig had geprotesteerd.

Pas toen de wolf tot achteraan de zaal was gesleept en voor rector Kramux tot stilstand was gekomen, wist Genesis overeind te komen. Het bloed begon te koken in haar aderen. Want niemand behandelde haar geliefde vriend zo! Niemand!

De verstikte en waarschuwden kreten van haar vriend negerend, beende ze naar de rector toe en kwam naast de geketende Lupen tot stilstand. Ze balde haar handen tot vuisten, kneep zo hard dat haar nagels wit wegtrokken. 'Wat is dit?'

Rector Kramux leek zichtbaar aangedaan en de zaal hield zijn adem als een enkeling in. Genesis wist dat dit respectloos was en dat zíj diegene was die nu op haar donder zou krijgen, maar ze hield voet bij stuk en keek de man strak in de ogen aan. 'Wat is dit, heer?'

Hij richtte zich tot haar, zijn blik koel. 'Dit, jongedame, is noodzakelijk.'

'Daarvoor hoeft u mijn beschermdier,' ze wees met een trillende hand naar haar wolf, 'nog niet te ketenen als een wild en ontembaar beest.'