Hunted by Angels (voltooid)

~14~

De trap was lastig. Ik was hier ondertussen zo vaak geweest dat ik precies wist welke treden kraakten. Ik fluisterde in Aidens oor dat ik voor zou gaan en begon aan mijn klim naar boven. Terwijl ik de krakende traptreden vermeed, keek ik angstvallig naar boven, zoekend naar een teken van Maud. Toen ik boven was liep ik naar de kamer van Maud. Ik legde mijn oor tegen de deur en probeerde een geluid op te vangen. Het bleef stil.

Net toen ik de deurklink naar beneden wilde duwen, zwaaide de deur open. Een forse man stond in de deur opening en keek me grijnzend aan. Mijn blik schoot naar zijn onderarm waar een tattoo onder zijn mouw uitstak. In zijn hand schitterde en scherp uitziend mes. Snel deed ik een stap achteruit, maar het was al te laat. Hij pakte mijn arm vast en draaide me vliegensvlug om.

Met het mes tegen mijn keel gedrukt keek ik in de ogen van een overdonderde Aiden. Ik probeerde met mijn handen het mes van mijn keel te trekken maar het had geen zin. De arm omklemde mijn keel nog steviger en ik voelde het blad van het mes tegen mijn huid drukken. Mijn ademhaling was gejaagd en zenuwen gierden door mijn lijf.

"Eén onverwachte beweging en ze gaat eraan," zei de man met een zware stem. Aiden slikte moeizaam en knikte. De man draaide zich met een ruk om wat ervoor zorgde dat het mes langs mijn keel schraapte. Een kreetje verliet mijn mond toen ik het scherpe mes door mijn huid voelde gaan, niet veel later voelde ik iets langs mijn keel naar mijn shirt druipen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht tegen de brandende pijn terwijl ik door de man door het huis werd geleid.

"Waar is Maud? Wat heb je met haar gedaan?" vroeg ik, mijn stem klonk hijgerig en was een octaaf hoger dan normaal. De man lachte slechts schamper. We liepen naar beneden en bleven in de woonkamer stilstaan. "Sofiël, ik heb haar!" riep de man door het huis. Mijn ogen werden groot toen ik Maud door de deur zag komen, ongedeerd. Haar haar zat in een hoge paardenstaart en bij elke zelfverzekerde stap die ze zette, zwierde hij sierlijk op en neer.

"Maud," zuchtte ik opgelucht. Toen realiseerde ik me in wat voor situatie we verkeerde en sloeg de paniek weer toe. "Maud, je moet hier weg!" riep ik paniekerig. Zonder me ook maar een blik waardig te keuren liep Maud door. Ze legde haar hand om het oor van de man zodat ik niet kon horen wat ze hem toe fluisterde. Mijn blik gleed naar haar onderarm en de moed zakte in mijn schoenen toen ik daar een tattoo zag, dezelfde tattoo als de man had.

Ze had altijd al een tattoo gehad, iets wat ik altijd heel stoer had gevonden en ik snapte niet hoe ze het voor elkaar had gekregen bij haar ouders. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet meteen de link had gelegd toen Aiden vertelde over de gevallen engelen.

Een gesmoord gevloek naast me liet me weten dat Aiden het ook had gezien. Ik zocht zijn blik op en vond twee moedeloze en verontschuldigende ogen. Ik richtte mijn blik weer op Maud en vond haar ogen. De grote bruine ogen die ooit zo vriendelijk leken waren donker en koud geworden. Ik schudde mijn hoofd terwijl ze op me af kwam lopen. "Maud, nee. Niet jij ook." Smekend keek ik haar aan, maar het haalde niets uit, haar ogen verraden geen enkele emotie.

Het leek alsof mijn keel werd dicht geknepen en tranen branden achter mijn ogen. Het deed pijn, heel veel pijn. Maud was er altijd voor me geweest, altijd. Pijnlijke steken trokken door mijn lijf en ik voelde mezelf zwak worden. Mijn knieën trilde en ik moest moeite doen om overeind te blijven. Ik kantelde mijn hoofd naar achter om zo ver mogelijk van het mes vandaan te komen, maar werd weer ruw terug getrokken door de man. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen probeerde ik mijn tranen te bedwingen, het werkte niet.

Twee tranen baanden zich een weg van mijn ooghoek naar mijn wang. Toen een zachte snik over mijn lippen kwam, rolde er nog meer tranen over mijn wangen. Met mijn ogen op Maud gericht liet ik de tranen voor de tweede keer die dag vrijuit lopen, iets waar ik geen gewoonte van zou maken. Voor mijn ogen zag de vriendin die het altijd voor me had opgenomen veranderen in totaal iemand anders, ze veranderde in mijn vijand.