Hunted by Angels (voltooid)

~11~

Weer streek hij met zijn hand over het vel en het plaatje vervaagde om vervolgens een nieuwe te vormen. De elfen en feeën vluchtten de bossen in terwijl de enge wezens ze achterna zaten. Een misselijk makend gevoel settelde zich in mijn maag.

"Dit ging jaar in jaar uit door, totdat op een dag een dappere engel opstond. Zijn naam was Omadel, engel van de bescherming. Hij was door God gekozen om de gevallen engelen te stoppen. Om dit te kunnen doen had hij speciale krachten gekregen, de Heler kracht is daar één van."

Aiden wierp me een blik toe bij het woord 'Heler kracht' en richtte zijn aandacht daarna weer op de rol. Weer veranderde het plaatje. Dit keer stond er een krachtige man omringt door wit, stralend licht. Aan weerzijdes van zijn lichaam pronkte witte vleugels die een krachtige indruk maakte. Ik hapte naar adem toen ik zijn gezicht zag. Paarse ogen keken me aan vanuit een gezicht dat sprekend op dat van mij leek. Omadel had precies mijn gezicht, alleen dan in een mannenvorm.

"Omadel werd naar de aarde gestuurd en verjoeg de gevallen engelen met succes. Helaas heeft dit sprookje geen goed einde," vertelde Aiden onheilspellend.

Er verscheen een beeldschone vrouw op het vel. Haar lange bruine haren vielen sierlijk over haar schouders en twee vriendelijke bruine ogen sierde haar gezicht.

"Hij werd verlieft op een mens. Een zonde in de engelenwereld. Omadel keerde gebroken terug naar Boven omdat hij niet bij de vrouw kon blijven en liet haar achter met een gebroken hart. Toen negen maanden later bleek dat de vrouw een kind gekregen had, werd alles alleen maar erger. Het kind dat half engel en half mens was, had de krachten geërfd van zijn vader en was daarom een heel krachtig iemand. Omadel daalde weer af naar aarde en zorgde samen met zijn vrouw ervoor dat de gevallen engelen het kind niet in handen kregen. Als de gevallen engelen het kind zouden krijgen, konden de krachten gebruikt worden om de aarde te veroveren. Iets wat geen fijne gevolgen zou hebben voor de mensheid. De ouders slaagde erin om het kind uit de klauwen van de gevallen engelen te houden. Helaas was er een heks die zich vermomd had als fee en een vloek uitsprak over het kind."

Er verscheen een gemeen uitziende vrouw die over een wieg gebogen stond en gebaren maakte met haar handen.

"De vloek was dat ééns in de vijftig jaar een nieuwe afstammeling geboren zou worden. Zo zouden de gevallen engelen elke keer opnieuw de kans krijgen de krachten te bemachtigen. Alleen waren de krachten van de half engel zo sterk dat hij de vloek kon afzwakken. Nu werd niet eens in de vijftig jaar een afstammeling geboren, maar eens in de vijfhonderd jaar. Iets waardoor het de gevallen engelen een stuk lastiger werd gemaakt."

Weer streek hij met zijn hand over het vel en toverde een nieuw plaatje tevoorschijn. Verschillende mensen kwamen voorbij, allemaal mannen en allemaal leken ze sprekend op Omadel. Ik nam aan dat het allemaal afstammelingen waren.

"De gevallen engelen zitten overal ter wereld en op alle plekken hebben ze mensen die de komst van de nieuwe afstammeling afwachten. Helaas hebben ze jou dus al gevonden. Iets wat het een stuk lastiger maakt om jou te beschermen." Met deze woorden rolde Aiden het vel op en keek me aan.

Met een ongelovige blik keek ik terug. Hij verwachtte dat ik dit zou geloven? Zonder enig bewijs? Langzaam schudde ik mijn hoofd. Ik zou bijna in mijn theorie gaan geloven dat Aiden helemaal gek was.

"Je gelooft me niet," zei Aiden. Het was geen vraag maar toch antwoordde ik. "Het is gewoon niet zo heel geloofwaardig allemaal," zei ik schouderophalend. Aiden haalde een hand door zijn haar en mompelde iets onverstaanbaars wat verdacht veel leek op iets als, "Hier was ik al bang voor."

Met een serieuze blik keek hij me aan en zei: "Olivia, niet schrikken." Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Waarvan zou ik moeten sch-

Mijn gepeins werd onderbroken door Aiden die ineens zijn shirt over zijn hoofd trok. Snel sloeg ik mijn handen voor mijn ogen. "Aiden alsjeblieft zeg, doe niet zo belachelijk en trek je shirt weer aan. Ik hoef geen stripshow van jou," Mijn stem klonk een beetje gedempt door mijn handen. Stiekem keek ik door mijn vingers naar Aiden.

Hij stond met zijn armen gekruist en keek me sceptisch aan. "Moet ik nu geloven dat je me niet zit te begluren?" vroeg hij droog. Met rode wangen haalde ik mijn handen voor mijn gezicht weg en probeerde mijn ogen niet naar zijn ontblootte bovenlichaam te laten afdwalen. "Dit was inderdaad een hele grote schok, maar hoe moet mij dit nou gaan overtuigen van al die bizarre dingen?" vroeg ik terwijl ik ook mijn armen voor mijn borst vouwde. Aiden zuchtte en uit het niets verschenen er ineens twee grote zwarte vleugels achter hem.

Met een gil liet ik me in een reflex uit mijn stoel, en op de grond vallen. Voorzichtig keek ik over het tafelblad heen naar Aiden. De twee vleugels hingen bewegingsloos naast zijn lichaam, vormden geen gevaar. Na een paar minuten was mijn hartslag weer naar beneden gegaan en had ik mijn ademhaling onder controle. Ik kroop op handen en knieën om de tafel heen naar Aiden, die al mijn bewegingen nauwgezet volgde. Naast hem kwam ik tot stilstand en ging overeind staan.

Ik stak mijn hand uit en bracht hem langzaam dichter naar de vleugel. Met trillende vingers streek ik over de glanzende, zwarte veren die zacht aanvoelde. Heel even bewogen de veren onder mijn aanraking, maar al snel hingen ze weer stil. Mijn blik ging naar Aiden die mijn handelingen zwijgend ten gade sloeg.

"Je bent een engel."

Aiden knikte. "De meeste engelen worden geboren met witte vleugels en moeten helpen in het hemelrijk. Engelen zonder witte vleugels zijn voorbestemd om iets anders te doen. Een opdracht vervullen of iets anders uitzonderlijks."

Ik gaf een instemmend gemompel als teken dat ik het begrepen was en stelde de brandende vraag die in de lucht leek te hangen. "Wat is jou opdracht?" vroeg ik zacht terwijl ik voor hem ging staan en mijn vingers over zijn beide vleugels liet gaan. Zijn vleugels ontspande zich en hingen slap langs zijn lichaam.

Zijn blauwe ogen haakte zich in die van mij terwijl hij antwoordden.

"Jou beschermen."

Es, nieky

speciaal voor jullie, cause you guys are some annoying bitches (just kidding, love yaaaaa)

vote, comment, share

xx