~Sweet Vampires~

hoofdstuk 24: Stupid

'Niet doen, Av! Ga weg!' schreeuwt Daniël terwijl hij druk bezig is om Roos op afstand te houden. Ik blijf stil staan, ik moet iets doen maar ik sta machteloos tegenover Roos, ze is duizendmaal sterker dan ik. Kortom, iedereen die zich hier bevind is sterker.

'Kom.' Zegt Greg en pakt me weer vast en trekt me weg van Daniël en Roos. Roos blijft maar tegen hem schreeuwen. Ineens pakt ze een dikke tak en duwt die recht door Daniël buik.

'DANIEL!' schreeuw ik in paniek. Oh nee, dit is niet goed. Roos staat daar te glimlachen terwijl Daniël moeite doet om de tak uit zijn buik te halen. Hij verliest bloed, veel bloed. Na een harde kreun trek Daniël de tak eruit en gooit 'm naar roos. De tak doorboort haar borst. Het volgende wat er gebeurde verbaasde me.

Haar lichaam werd grijs en verschrompelde als een oud vrouwtje. Het leek alsof er alleen huid op haar botten zat, het was werkelijk afschuwelijk om te zien. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Iedereen kijkt zonder emotie naar het lichaam behalve ik, ik ben doodsbang. Ik ben het niet gewend om Daniël zo te zien, woest en moordlustig.

'Wauw... Wat een geweldig spektakel!' roept Griffin na tien seconden stilte en klapt in zijn handen. 'Maar was het nou echt nodig om haar te vermoorden?' vraagt Griffin spijtig. Daniël laat een minachtend lachje horen.

'Stop maar met praten, ik kom hier voor Avery volgens onze afspraak, meer niet.' Mompelt hij en kijkt me aan. Afspraak? Wat voor afspraak? 'Kom Avery, we gaan.' Hij pakt mijn hand en trekt me met hem mee. Ik zeg niks en loop achter hem aan. Zijn blouse zit onder het bloed, ik hoop dat alles oké is.

'Oh, wacht eens Daniël! Ik wilde net gaan lunchen, doe je met me mee?' Vraagt Griffin met de grootste grijns ooit. Hij pakt Greg en bijt in zijn pols, hij zet zijn lippen erop en begint te drinken. Ik wil iets doen voor Greg, maar er is niks wat ik kán doen.

Ik kijk naar Daniël naast me, misschien kan hij Greg helpen. Ik schrik wanneer ik zijn ogen zie. 'Daniël?' vraag ik verbaasd. Zijn ogen zijn rood en hij blijft naar het bloed van Greg kijken. 'Daniël, wat is er?' hij maakt van zijn handen vuisten.

'Sorry, een andere keer misschien. We gaan.' Daniël draait zich zelf om en loop weg. Ik blijf verbaasd staan.

'Hallo?! Je kan hem niet zomaar achterlaten! Straks bloed hij dood!' zeg ik, maar Daniël blijft stug doorlopen.

'Oh echt wel. Kom, we gaan naar huis.' Mompelt Daniël. Ik zucht en mompel een sorry naar Greg. Ik kan hier wel blijven staan om niks, maar Daniël gaat er niks aan doen. Greg knikt en kijkt naar zijn pols. Hij legt zijn hand erop om het bloeden te stoppen. 'Avery, kom.' Beveelt Daniël me. Ik ren naar hem toe, als ik me omdraai zijn Griffin en Greg weg. Ik zucht diep.

'Hey Avery! Wat leuk je weer te zien! Hoe gaat het? Heeft Griffin nog iets raars gedaan?' zeg ik met sarcasme. Daniël reageert niet en loopt door. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd.

'Niks, Av.' Mompelt hij en loopt stug door.

'Oh echt wel, waag het niet om tegen me te liegen. Ik heb al genoeg shit gehad vandaag en ik heb geen zin om genegeerd te worden door jou!' roep ik gefrustreerd. Ik ben het letterlijk zat. Waarom negeert hij me?

'Laat het gaan Avery, bemoei met je eigen zaken.' Hij klinkt licht geïrriteerd. Oké, that's it. Ik loop weer terug, ik ga echt niet naar huis met Daniël totdat hij normaal gaat doen. 'Avery wat doe je? Kom terug!' schreeuwt hij, ik loop door. Ineens staat hij voor me waardoor ik schrik.

'Aan de kant,' mompel ik. 'Ik heb geen zin om met jou te lopen.' Ik loop langs hem heen, eigenlijk weet ik niet waar ik naartoe ga.

'Goed, dan draag ik je wel.' Mompelt Daniël en tilt me met gemak op.

'Laat me los!' schreeuw ik en sla hem, maar hij trekt er niks van aan. Ineens rent hij in vampiersnelheid richting het huis. 'Ugh... Je bent zo vervelend vandaag.' Zucht ik en stop met slaan omdat het toch niet helpt. 'Jerk.'

***

Ik zit op mijn bed en staar naar het plafond. Daniël heeft me letterlijk op mijn bed neergezet en me opgesloten op mijn kamer. Hij zij dat hij ging jagen, maar waarom moet ik dan opgesloten worden op mijn kamer? Misschien kan ik het raam uitklimmen, ik bedoel, ik kan het proberen. Ik kruip mijn bed uit en staar uit het raam naar beneden. Het is niet zo hoog dat als ik verkeerd terecht kom dat ik dood ga. Ik stop mijn telefoon ik mijn zak en klim het ruim uit en probeer via de regenpijp naar beneden te klimmen.

Ik val op de grond als ik twee meter van de grond ben verwijdert. Ik voel een soort druk op mijn been, maar dat zal wel gewoon een blauwe plek worden.

Als ik mijn kleren heb afgeklopt, kijk ik om me heen. Oké, ik geef het toe. Ik had nooit gedacht dat ik in mijn eentje het raam uit zou kunnen klimmen. Ik ben trots op mezelf.

En daar sta ik dan, geen idee wat ik nu ga doen. Ik heb wel wat geld bij me, en het is niet zover lopen naar het supermarktje. Oké, misschien wel ver, maar beter dan dat ik niks doe

Daar ging ik, op weg naar een groot avontuur. Oh sarcasme, je laat me nooit in de steek.