DÜŞMAN OKULLAR "YAZ KAMPINDA"

17-İTİRAF

Nedenini bilmediğim bir şekilde korkmaya başlamıştım. Başım, kulaklarım çınlıyor gibiydi.

" Evet, var. " dedi Aslı.

" N-ne var? " dedim.

" Bize yalan söyledin. " dedi Ezgi.

" Bize yalan söyledin ve günlerce bizi kandırdın. " dedi Zeynep.

" Bu iki yüzlülükten, yalancılıktan başka bir şey değil. " dedi Aslı.

Konuşmak için ağzımı açmaya çalışıyordum ama her konuşmak isteyişimde kızlar bir şey söylüyordu. Tam konuşmak için ağzımı açmıştım ki, bu sefer de Ezgi konuşarak beni susturdu.

" Gerçekten dost, kardeş olduğumuzu sanıyordum oysaki. "

" K-kızlar, biz gerçek dostuz. Biz kardeşiz unuttunuz mu? " dedim sonunda konuşmaya fırsat bularak. " Ben sizi kandırmadım. "

Bana kötü sözler söylemeye devam ettiler. Bense aynı şeyi sayıklayıp duruyordum.

" Ben yalan söylemedim, biz gerçek dostuz. "

Karnıma saplanan ağrı ve kızların ismimi söylemesiyle gözlerimi açtım.

Nefes nefeseydim, terlemiştim, midem bulanıyordu ve karnım ağrıyordu.

Kabus mu görmüştüm?

Kızlar aynı kabusta olduğu gibi başımda duruyorlardı.

Tek bir fark vardı. Kabusta olduğu gibi anlamsız ve korkutucu değil, endişeli bir şekilde bakıyorlardı.

Nefesimin yavaş yavaş düzene girdiğini hissederken hala aynı şeyi söylediğimi fark ettim.

" Yalan söylemedim. "

" Sakin ol Melis, tamam yalan söylemedin. " dedi Aslı doğrulmamı sağlarken.

" Sadece kabustu. " dedi Zeynep güven verircesine elimi sıkarak.

Ezgi bana bir bardak su uzattı. Saate bakıp suyu yudumlamaya başladım. Öğle yemeği vakti geçmişti.

Suyu içerken arkama yastık koyan Aslı'ya, bana güven verici sözler söyleyip rahatlatmaya çalışan Zeynep'e, endişeli ve korkmuş görünen, su bardağını tutmama yardım eden Ezgi'ye baktım.

Mükemmel dostlara sahiptim. Ama ben onlar kadar mükemmel bir dost değildim, onlardan sakladığım şeyler vardı.

" Öğle yemeğine giderken seni uyandırmak istemedik. " dedi Aslı.

Başımı onaylar anlamda salladım. Hala kabusun etkisindeydim.

" Kızlar size söylemem gereken bir şey var. " dedim midemin bulantısını umursamamaya çalışarak.

Hepsi dikkat kesilip bana baktı.

" Dinliyoruz? " dedi Aslı.

" Gerçekten bunu artık söylemenin vakti geldi. " dedim ama cidden kusacak gibi hissediyordum.

Yine de dayanmaya çalışarak konuşmama devam ettim.

" Sizler gerçekten mükemmel dostlarsınız. Sizi çok seviyorum ve gerçekten kardeşim gibi görüyorum , ablamdan ayrı tutmuyorum sizi. " dedim.

Devam etmek için ağzımı açtım. Ama açmamla hemen geri kapatmam ve karın ağrımı umursamadan banyoya koşmam bir oldu.

Kızlar da arkamdan koşarken banyoya girdim ve klozete eğildim. Arkamdan biri terden ıslanmış saçlarımı tutarken Zeynep olduğunu tahmin ettiğim biri de klozetin kapağını açtı.