ShadowWarrior

Chrushes In Brasil

'Bedankt Alessandro, ik sta bij je in het krijt' zeg ik tegen de man voor ma. Hij knikt.
'Je weet dat het niets is Skylar,' verzekert hij me, 'jij hebt mij altijd uit de brand geholpen, ik doe hetzelfde voor jou. Zo doen we het.' Ik glimlach voordat ik me omdraai en het huis verlaat. Achter me wordt de deur meteen gesloten.

Ik stop mijn handen in de zakken van mijn jas en adem uit. In kleine wolkjes verdwijnt mijn adem in de koude nacht. Al lopend vult Hunter mijn gedachten. Ik vraag me af of alles goed is met hem. Misschien had ik moeten blijven, ik bijt op mijn lip. Ik zal voordat ik morgen vertrek bij hem langsgaan om te kijken hoe het met hem gaat. Ik knik, tevreden met mijn plan.

Terug in mijn kamer laat ik me uitgeput op mijn bed vallen. Geloof me, ik houd van Rio, maar het is een uitputtende stad. Ik ga overeind zitten en steun met mijn hoofd op mijn handen.
'Shit,' vloek ik onder mijn adem, 'misschien ben ik te veel verandert de afgelopen drie jaar voor dit gedoe.' Ik schud mijn hoofd en ga weer liggen.
Zonder me om te kleden laat ik me wegdrijven in een diepe slaap.

Ik droomde die nacht over River.

Het was geen prettige droom, laat me je dat vertellen. Het was alsof ik een beeld kreeg van afgelopen jaar van buitenaf. Mijn vrienden ging het prima af, het was alsof ik er nooit was geweest. Ik zag River in een drukke bar, meisjes zwermend om hem heen. Het maakte me misselijk. Ik weet niet wat erger was; haar zien of hem zo zorgeloos te zien. Zo was hij niet met mij, hij maakte zich altijd zorgen. Later bleek haar met hem te zien zoenen nog erger.

Ik werd wakker met gebalde vuisten en geklemde kaken.

Zuchtend sta ik op en pak uit mijn tas een setje schone kleren. Nadat ik mezelf gewassen heb, zoek ik mijn spullen bij elkaar en verlaat de herberg.
Gelukkig heeft Hunter me vertelt waar hij verblijft, anders was dit een stuk ingewikkelder geworden. Ik haast me door de straten, bang dat Hunter wellicht al vertrokken is voor zaken.

Nou dít noem ik een hotel. Ik fluit tussen mijn tanden door als ik voor het gebouw sta. Een rode loper, gouden letters op de gevel en zodra je voet in het gebouw zet, komt er meteen zes man op je afgerend. Typisch.
Ik wimpel de piccolo's af en vind mijn weg naar de incheckbalie. Ik leg mijn hand op de balie.
'Hunter O'Conner' is alles wat ik zeg.
'Excuseer, wie bent u? Bent u familie?' vraagt de vrouw achter de balie me. Ik frons.
'Wat? Nee.' De vrouw slikt en drukt zenuwachtig haar bril wat verder op haar neus.
'Bent u hier om hem.. om hem te plezieren?' vraagt ze voorzichtig.

Hoe het me gelukt is niet over die balie te springen, is me een raadsel.

'Als je impliceert wat ik denk dat je impliceert, adviseer ik je alvast een voorsprong te nemen' bijt ik de baliemedewerkster toe. Ergens snapte ik haar wel. Het was algemeen bekend dat rijke, vooral jonge, zakenmannen vrouwen uitnodigden in hun hotel. Het moest gênant zijn voor de medewerkers om die vrouwen te ontvangen. De baliemedewerkster slikt nogmaals en tikt nerveus op haar toetsenbord.
'Kamer 709' zegt ze me dan met trillende stem. Zonder haar nog een blik waardig te gunnen, draai ik me om op mijn hielen en stap op de lift af.

Boven bons ik ongeduldig op deur 709. Als de deur opent, vind ik een gehaaste Hunter die worstelt met zijn stropdas.
'Skye?' vraagt hij verrast wanneer hij me ziet.
'Ik moet zeggen dat je hotelkeuze valt me tegen, Hunter. Het personeel hier tegenvalt' zeg ik. Ik stap langs hem heen naar binnen. Achter me sluit Hunter de deur.
'Ik kom met je praten voordat ik weer naar Nederland vertrek en alsjeblieft kom hier daarmee' zeg ik geërgerd. Ik ga voor Hunter staan en sla zijn handen weg. Vervolgens haal ik de knoop uit zijn stropdas.
'Waar wil je over praten?' vraagt Hunter terwijl hij me mijn gang laat gaan. Ik zucht.
'Hoe mijn gedachten me niet met rust laten en ik wilde je gewoon nog spreken, wie weet of we elkaar ooit nog zien' zeg ik terwijl ik zijn stropdas opnieuw strik.
'Goed punt, maar ik heb nu een belangrijke meeting. Ga niet weg, ik ben over een uur weer terug' belooft Hunter me. Hij grijpt zijn jas en haast zich naar de deur. Met de deur geopend in zijn hand blijft hij staan. Hij draait zich naar me om en kijkt me aan.
'En bedankt' zeg hij wat verlegen, doelend op zijn stropdas.
'Ga' roep ik lachend en jaag hem de deur uit.