ShadowWarrior

Shadows Creeping Around

Op mijn hoede loop ik door de straten. Scherp kijk ik uit mijn ooghoek. Dit kan niet goed zijn. Zo onopvallend mogelijk sla ik een steegje in. Ik kijk om de hoek van het steegje de winkelstraat in. Daarna kijk ik schichtig achterom en meng me in de menigte.

Terwijl ik mijn omgeving goed in de gaten hou, begin ik aan de terugweg naar huis. Ik voel de aanwezigheid, nog steeds.

Ik houd mijn pas beheerst terwijl ik door het park loop. Het was al flink laat. Er waren nog enkele jongeren in het park. Bier- en rooklucht vulde mijn neusgaten. Een enkeling roept een begroeting maar me, aangezien iedereen ons kende. Ik antwoord niet en loop stug door. Ik loop het park uit en steek de straat over. Ik moet nog zo'n tien minuten, vermoed ik. Tien minuten waarin van alles kon gebeuren.

Vlug glip ik bij de ShadowRunner wijk een van de steegjes in. Als ik in mijn ooghoeken achterom kijk, zie ik vaag een schaduw op de muur. Voor de rest was niets te horen of zien. Ik loop door alsof ik niets gezien heb. Gehaast loop ik naar het hek van iemands tuin en klim er lenig overheen. Vanaf daar duik ik steeds verschillende, onopvallende plekken in.

Hijgend sta ik nu, wederom vijf minuten later op het dak van het huis tegenover die van River. Nog één keer kijk ik achterom, niets te zien. Tevreden knik ik en spring vervolgens van het dak af. Ik steek de straat over en loop naar Rivers huis. Gehaast open ik de deur en stap naar binnen. Binnen haal ik eens diep adem terwijl ik tegen de deur leun. Kort sluit ik mijn ogen. Als ik ze weer open, loop ik de hal door. Ik open de kamerdeur. In de woonkamer zitten al mijn vrienden. Ze zijn druk in gesprek. Als ik binnenkom, kijken ze op.
'Hé Skye,' begroet Jake me vrolijk. 'waar is de koffie-?'

'Iemand schaduwt me' onderbreek ik hem.

Abrupt valt het gesprek in de ruimte stil. River komt meteen overeind.
'Hoe bedoel je? Wat is er gebeurd? Gaat alles goed met je?' vuurt hij op me af. Kalmerend leg ik mijn hand op zijn arm.
'Met mij gaat alles goed. Iemand volgde me vanavond en deed erg zijn best dat niet te laten merken' vertel ik.
'Jamie?' vraagt Rachel vanaf de bank. Ik schud mijn hoofd.
'Als het Jamie was geweest, had ik het geweten' zeg ik.
'Dat is waar,' mengt Lucy zich nu ook in het gesprek. 'ik weet het ook altijd als Jamie me volgt.'
'Hm' hum ik en denk de gebeurtenis van zojuist nog eens over.
'Wie is Jamie?' vragen Jake en River tegelijk.
'Wat, o Jamie is aangesteld om alle bendes in de gaten te houden' antwoord ik verstrooid.
'Ik heb Jamie eigenlijk al lang niet meer gezien' merkt Levi op.
'Ik ook niet' zeg ik. Vragend kijk Lucy en Rachel aan. Beide meisjes schudden hun hoofd.
'Vreemd' mompel ik. Het was niets voor Jamie om zich zo lang niet te laten zien. Meestal checkte hij zo ongeveer iedereen eens per maand. Ik grijp mijn telefoon uit mijn kontzak en ontgrendel het ding. Ik tik een aantal dingen in en houd hem vervolgens bij mijn oor. Een paar keer gaat de telefoon over.
'Dean' klinkt een slaperige stem dan aan de andere kant.
'Dean, het is niets voor jou om al te slapen' merk ik op. Gehoest klinkt aan de andere kant. Ik frons.
'Ben je ziek?' vraag ik.
'Ik geloof van wel' zegt hij met schorre stem. Het was vreemd, Dean had een bijna onverwoestbare weerstand. Ik heb hem nog nooit ziek meegemaakt.
'Zal ik langskomen?' vraag ik bezorgd.
'Nee, niet nodig Blue. Wat wilde je vragen?' Zijn stem klinkt zwak door mijn telefoon.
'Of jij Jamie laatst nog gezien hebt' vertel ik. Het is even stil.
'Nee, om eerlijk te zijn niet. Vreemd' mompelt Dean.
'Ja, dat vonden wij dus ook al' zeg ik instemmend.
'Ik bel je in vijf minuten terug' zegt Dean. Daarna hangt hij op.

Mijn vrienden kijken me vragend aan.
'Dean heeft hem ook al een tijd niet gezien' deel ik mee.
'Ik vraag me af wat er met hem is' zegt Rachel. Ik knik.
'Normaal als er iets aan de hand is weten we het meteen' zegt Levi.
'Ja, nu was Jamie de grootse informatiebron dus-' ik word onderbroken door mijn telefoon.
'En?' vraag ik terwijl ik opneem. Deans stem klinkt twijfelend.